Abp Dario Castrillón Hoyos
Metropolita Bucaramangi (Kolumbia)
WE WSPÓLNOCIE KOŚCIOŁA. WYPOWIEDŹ W TRAKCIE SYNODU
Rzym, III Kongregacja Synodu, 4 października 1994 r.
Kluczowym aspektem życia konsekrowanego jest jego włączenie w życie Kościoła, który działa i jest prawdziwie obecny w Kościele partykularnym (por. Lumen gentium, 23; kan. 369).
Obecność osób konsekrowanych odegrała fundamentalną rolę w ewangelizacji całej Ameryki, stanowiła też integralny element procesu powstawania, wzrastania i dojrzewania Kościołów partykularnych.
Zakonnicy wnieśli w życie diecezji różnorodność dzieł apostolskich: ośrodki duchowości i wychowania, wspomaganie katechezy, działalność i pomoc społeczna, duszpasterstwo parafialne (por. Instrumentum laboris, 21).
Nasze zadanie «przewodników na drodze do doskonałości» każe nam dążyć do coraz wyższych celów w życiu osób konsekrowanych i w ich relacjach z diecezją.
Sprawy budzące głęboki niepokój
1. Odmienność poglądów niektórych zakonników w sprawach społecznych, której przejawem są postawy i działania duszpasterskie nie idące za wskazaniami biskupów.
2. Nie zanika zjawisko fałszywego profetyzmu, przybierającego czasem tony hiperkrytyczne.
3. Można odnieść wrażenie, że w życiu niektórych zgromadzeń egzempcja (wyjęcie spod władzy biskupa miejscowego i bezpośrednie podporządkowanie Papieżowi) wyraża nie tyle szczególne przywiązanie do Stolicy Apostolskiej oraz wolę zachowania uniwersalności charyzmatu i współpracy z Ojcem Świętym w jego działalności dla dobra wszystkich Kościołów, ale jest raczej sposobem na uwolnienie się od zwierzchności (por. Lineamenta, 36; Instrumentum laboris 83; Lumen gentium, 45; Christus Dominus, 35, 3).
Magisterium paralelne. Jednym z najpoważniejszych problemów jest tzw. magisterium paralelne.
Na uniwersytetach, w wystąpieniach publicznych i za pośrednictwem środków społecznego przekazu (telewizja, radio, prasa) często prezentowane są opinie sprzeczne z nauczaniem Kościoła lub gorszące dla zwykłych wiernych.
Nasz Synod powinien zaproponować Ojcu Świętemu odpowiednie środki, dzięki którym kierując się miłością i roztropnością będzie mógł zapewnić pełną wierność nauczaniu Kościoła, nie naruszając zasad sprawiedliwości i zdrowej wolności.
To samo dotyczy paralelizmu w duszpasterstwie, który polega na realizacji planów duszpasterskich niezgodnych z planami diecezjalnymi i krajowymi. Posługa biskupia, sprawowana w jedności z Ojcem Świętym, musi być naprawdę zasadą kierującą aktywnością duszpasterską całego Ludu Bożego (por. Mutuae relationes, VI, n. 35).
Świadectwo ubóstwa i dobra wspólne. Kwestią, którą powinien się również zająć Synod, jest świętość osób konsekrowanych i radykalne świadectwo ewangelicznego ubóstwa.
Świadectwo ubóstwa ogromnej większości zakonników zasługuje na pochwałę, ale we współczesnej kulturze potrzebne jest także bardziej wyraziste świadectwo ubóstwa wspólnotowego (por. Perfectae caritatis, 13).
Wyrażając szczere uznanie, podziw i wdzięczność wszystkim konsekrowanym braciom i siostrom, w poczuciu głębokiej komunii kościelnej dzielimy się tym pragnieniem ich doskonalszego zintegrowania się z życiem diecezjalnym, dzięki któremu będą mogli je wzbogacić wielością charyzmatów, zachowując jedność z biskupami w nauczaniu i duszpasterstwie oraz w wyrazistym świadectwie ubóstwa osobistego i wspólnotowego.
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 1995, nr 1 (169) s. 27
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski