Jan Paweł II
DAWAJCIE ŚWIADECTWO MIŁOŚCI CHRYSTUSA. PRZEMÓWIENIE DO UCZESTNICZEK XXIII KAPITUŁY GENERALNEJ ZGROMADZENIA SIÓSTR ŚW. ELŻBIETY
Rzym, 15 listopada 2004 r.
Drogie Siostry!
Jestem wam szczerze wdzięczny za dzisiejszą wizytę, którą składacie mi w czasie kapituły generalnej waszej rodziny zakonnej. Z serca pozdrawiam każdą z was tu obecnych. W szczególności pozdrawiam nową przełożoną generalną, m. Samuelę Werbińską, wraz z jej radą, i dziękuję jej za skierowane do mnie uprzejme słowa. Myślą obejmuję wszystkie współsiostry, które czynnie dają świadectwo Ewangelii miłości pośród różnych narodów.
W tych dniach miałyście okazję dzielić się refleksjami o charyzmacie, jaki was wyróżnia. Kiedy około połowy XIX w. wasze założycielki Klara Wolff, Matylda i Maria Merkert oraz Franciszka Werner zapoczątkowały służbę «cierpiącym członkom Ciała Chrystusa» w mieście Nysie w Polsce, obrały za cel i program swego apostolatu słowa Jezusa: «Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili» (Mt 25, 40). Zainspirowane przykładem św. Elżbiety Węgierskiej, wybranej na patronkę powstającego zgromadzenia, poświęciły się całkowicie ubogim i potrzebującym, kontemplując w ich twarzach oblicze Odkupiciela.
Od tamtej pory wasze zgromadzenie znacznie się rozrosło i dziś z ufnością patrzy w przyszłość, zakładając domy w różnych częściach świata.
«Duc in altum!» — to temat, który wybrałyście na tę kapitułę generalną. Wasz apostolat, drogie siostry, będzie tym skuteczniejszy, im bardziej będziecie dochowywać wierności swojemu charyzmatowi. Postępujcie za przykładem założycielek, które trwały w wewnętrznym dialogu z Panem. Niech każdy wasz plan apostolski rodzi się z nieustannej komunii z Nim. Gdy będziecie prowadziły intensywne życie modlitewne i słuchały Boga, łatwiej przyjdzie wam śpieszyć braciom i siostrom znajdującym się w trudnościach nie tylko z pomocą materialną, lecz także duchową.
W tych dniach zastanawiacie się, jak z «twórczą wiernością» odpowiadać na wyzwania współczesnego społeczeństwa. Trzeba na nowo rozpoczynać od Chrystusa i w sposób prosty i konkretny dawać świadectwo Jego miłosiernej miłości do wszystkich, a w szczególności do tych, którzy są zepchnięci na margines naszych społeczeństw i uważani za życiowo «przegranych».
Niech wam towarzyszy i zawsze otacza swą opieką Dziewicza Matka Pana, niech orędują za wami św. Elżbieta Węgierska i wasi święci opiekunowie. Ja zapewniam was o szczególnej pamięci w modlitwie i z serca błogosławię wam, drogie siostry, całemu zgromadzeniu, jak również świeckim ze Wspólnoty Apostolskiej św. Elżbiety oraz tym, których spotykacie na co dzień w swej pracy apostolskiej.
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 2005 nr 2 (270) s. 4
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
