Jan Paweł II
ŚWIĘTA BRYGIDA, ODWAŻNY ŚWIADEK EKUMENIZMU.
HOMILIA Z NIESZPORÓW EKUMENICZNYCH Z OKAZJI 700-LECIA URODZIN ŚW. BRYGIDY
Rzym, 4 października 2002 r.
«Postanowiłem bowiem, będąc wśród was, nie znać niczego więcej jak tylko Jezusa Chrystusa, i to ukrzyżowanego» (1 Kor 2, 2).
Słowa apostoła Pawła, które usłyszeliśmy podczas tego nabożeństwa ekumenicznego, znalazły szczególne odbicie w działalności i doświadczeniu mistycznym św. Brygidy Szwedzkiej, której siedemsetlecie urodzin dziś obchodzimy. W różnych okresach swego życia, w których była najpierw żoną, matką i wychowawczynią, później wdową i w końcu inicjatorką nowej drogi życia konsekrowanego, św. Brygida nieustannie czerpała natchnienie z tajemnicy męki i śmierci Chrystusa. Jej oczy niestrudzenie kontemplowały oblicze Ukrzyżowanego.
Wspominamy ją dziś, dziękując Panu za tę wspaniałą i świętą córkę szlachetnej ziemi szwedzkiej, która związała swoje życie z Rzymem i jest szczególnym świadkiem chrześcijańskich korzeni europejskiej cywilizacji.
Pragnę was serdecznie pozdrowić, drodzy bracia i siostry, uczestniczący w tej uroczystej wieczornej liturgii ku czci św. Brygidy. Ogarniam myślą w sposób szczególny moich braci biskupów, kapłanów, zakonników i zakonnice.
W duchu braterstwa i przyjaźni pozdrawiam szanownych przedstawicieli Kościołów luterańskich. Wasza obecność na tej modlitwie jest dla mnie źródłem głębokiej radości. Mam nadzieję, że to nasze wspólne spotkanie w imię Pana przyczyni się do dalszego rozwoju naszego dialogu ekumenicznego i pozwoli szybciej posuwać się drogą prowadzącą do pełnej jedności chrześcijan.
Pragnę szczególnie pozdrowić króla i królową Szwecji, reprezentowanych tutaj przez ich córkę, księżniczkę Wiktorię.
Pozdrawiam też przedstawicieli innych władz religijnych i państwowych uczestniczących w tych uroczystościach, jak również organizatorów, prelegentów i uczestników upamiętniającego siedemsetlecie urodzin św. Brygidy sympozjum na temat: «Droga piękna w realizacji bardziej sprawiedliwego i bardziej godnego świata». Serdeczne pozdrowienie kieruję do drogich sióstr z Zakonu Najświętszego Zbawiciela Świętej Brygidy, przybyłych wraz ze swą przełożoną generalną.
Tutaj, u grobów apostołów i w miejscach uświęconych krwią męczenników, św. Brygida spędziła wiele godzin na modlitwie w czasie swych pobytów w Rzymie. Tu znajdowała siłę i wytrwałość potrzebne do realizacji owych wielkich charytatywnych, misyjnych i społecznych zadań, które uczyniły z niej jedną z najważniejszych postaci jej czasów.
Dzięki kontemplacji ukrzyżowanego Pana i głębokiemu zjednoczeniu z Nim w Jego męce św. Brygida była w stanie wypełnić z profetycznym zapałem misję, którą Chrystus powierzył jej dla dobra Kościoła i społeczeństwa tamtych czasów.
Marmurowy posąg umieszczony na zewnątrz Bazyliki Watykańskiej, przy wejściu zwanym powszechnie «drzwiami modlitwy», doskonale obrazuje istotę jej życia i duchowości. Św. Brygida została przedstawiona w postawie modlitwy, z otwartą księgą swych «Objawień», z pielgrzymią laską i torbą, bez reszty oddana kontemplacji ukrzyżowanego Chrystusa.
Chciałbym zwrócić uwagę na jeszcze jeden aspekt osobowości tej wielkiej misjonarki wiary, którą postanowiłem ogłosić współpatronką Europy: na jej starania o jedność chrześcijan, będące wyrazem gorącego pragnienia, które nosiła w swym sercu. W złożonej i niełatwej epoce dziejów Kościoła ta niezłomna uczennica Pana niestrudzenie dążyła do zjednoczenia i autentycznego pogłębiania jedności wierzących. Pragnę tu powtórzyć to, o czym przypominałem niedawno siostrom brygidkom w specjalnym przesłaniu upamiętniającym siedemsetlecie urodzin ich założycielki. Św. Brygida — pisałem — «jako kobieta zabiegająca o jedność, jest dla nas świadkiem ekumenizmu. Jej harmonijna osobowość jest źródłem inspiracji dla zakonu, który jej przypisuje swe ekumeniczne nastawienie przejawiające się zarówno w życiu duchowym, jak i czynnym» (n. 6). Trzeba to duchowe dziedzictwo podjąć i kontynuować z radosną wielkodusznością jako wspólne zadanie. A ponieważ jedność Kościoła jest łaską Ducha, jesteśmy świadomi, że trzeba przede wszystkim nieustannie o nią prosić w modlitwie, a następnie wytrwale ją budować, wnosząc do niej swój osobisty wkład.
Drodzy bracia i siostry, obchodzimy dzisiaj święto św. Franciszka z Asyżu. Podziw i nabożeństwo, jakimi ta franciszkańska tercjarka otaczała Biedaczynę z Asyżu, są powszechnie znane. Wśród wielu pielgrzymek, jakie odbyła do najbardziej znanych w tamtej epoce sanktuariów, wyróżnia się pielgrzymka do Asyżu w lecie 1352 r. Pozostawiła ona niezatarty ślad w jej pamięci i sercu.
Niech tych dwoje wielkich świętych, którzy wywarli tak wielki wpływ na życie Kościoła i dzieje Europy, pomaga nam być, tak jak oni, odważnymi świadkami Chrystusa i jego nieprzemijającego orędzia zbawienia. Niech się za nami wstawia Maryja, dla której św. Brygida zawsze miała wielkie nabożeństwo, abyśmy mogli skutecznie przyczyniać się do zbudowania królestwa Chrystusa i cywilizacji miłości.
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 2003 nr 1 (249) s. 23-24
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
