Jan Paweł II
STRAŻNICY GROBU CHRYSTUSA. JUBILEUSZOWA PIELGRZYMKA ZAKONU RYCERZY ŚWIĘTEGO GROBU JEROZOLIMSKIEGO
Rzym, 2 marca 2000 r.
Z wielką radością przyjmuję was, drodzy kawalerowie, damy i duchowni, którzy reprezentujecie zasłużony Zakon Rycerzy Świętego Grobu Jerozolimskiego. Przybyliście do Rzymu z pięciu kontynentów, aby obchodzić swój jubileusz. Wszystkich was serdecznie pozdrawiam!
Serdecznie dziękuję kard. Carlo Furno, który wyraził uczucia wszystkich. Słuchając jego słów zrozumiałem, jak bardzo pragniecie należycie pełnić specyficzną służbę dla Ziemi Świętej, która jest charakterystyczną cechą waszego zakonu. Jest to ważna misja: wasze wielkoduszne zaangażowanie duchowe i charytatywne na rzecz miejsc świętych oraz łacińskiego patriarchatu Jerozolimy umożliwiło waloryzację cennego dziedzictwa historycznych świadectw zachowanych w Ziemi Świętej. Patrzy na nie z wielkim zainteresowaniem dzisiejsze społeczeństwo, które rozwinęło się pod względem technologicznym, ale jak nigdy przedtem potrzebuje wartości i bodźców duchowych.
Wasz zakon rycerski, który powstał przed wiekami jako «straż honorowa» Świętego Grobu Pana Naszego, cieszył się szczególnym uznaniem papieży. Czcigodnej pamięci papież Pius IX przywrócił go do istnienia w 1847 r., aby wesprzeć powstającą wspólnotę katolicką w Ziemi Świętej. Dzięki temu wielkiemu papieżowi wasz zakon odzyskał swą pierwotną funkcję, lecz z jedną znamienną różnicą: Grób Chrystusa nie miał być odtąd strzeżony przy pomocy broni, lecz poprzez wartość stałego świadectwa wiary i solidarności z chrześcijanami żyjącymi w miejscach świętych.
Na tym polega również dziś wasze zadanie, drodzy kawalerowie i damy Świętego Grobu Jerozolimskiego. Niech obchody Jubileuszu pomogą wam wzrastać w gorliwym praktykowaniu wiary, w przykładnym wcielaniu w życie zasad moralnych i w szlachetnej współpracy w działalności kościelnej zarówno na poziomie parafialnym, jak i diecezjalnym. Niech w Roku Świętym, który jest czasem osobistego i wspólnotowego nawrócenia, każdy z was rozwija i pogłębia trzy charaktery styczne dla zakonu cnoty: «gotowość do wyrzeczeń w społeczeństwie żyjącym w dostatku, wielkoduszne zaangażowanie na rzecz słabych i bezbronnych oraz odważną walkę o sprawiedliwość i pokój» (Wytyczne do odnowy Zakonu Rycerzy Świętego Grobu Jerozolimskiego w perspektywie Trzeciego Tysiąclecia, n. 18).
Dawna i chwalebna więź łączy wasze bractwo rycerskie z miejscem, w którym znajduje się grób Chrystusa, gdzie w sposób szczególny czci się chwałę zmartwychwstania. To właśnie jest główna cecha waszej duchowości. Pragnąc odnowić tysiącletnią więź, ożywić i nadać bardziej wymowne znaczenie waszemu ewangelicznemu świadectwu, opracowaliście nowe wytyczne do waszej działalności, mieszczące się w ramach statutu waszego zakonu. Jesteście bowiem świadomi, że wejście w nowe tysiąclecie wymaga uaktualnienia interpretacji reguły życia związanej z waszą szczególną posługą. Również dla was, jak zresztą dla każdego chrześcijanina, decydujące jest odkrycie na nowo wartości chrztu, fundamentu całego życia chrześcijańskiego. Wymaga to starannego przygotowania katechetycznego i biblijnego, poważnego bilansu życiowego i wspaniałomyślnego zaangażowania apostolskiego. Pozwoli wam to otworzyć się na dzisiejszy świat, nie uchybiając w niczym duchowi zakonu, którego odnowa jest uzależniona przede wszystkim od osobistego nawrócenia każdego. Jak głoszą wasze hasła: «Oportet gloriari in Cruce Domini Nostri Iesu Christi»: należy chlubić się Krzyżem naszego Pana Jezusa Chrystusa. Niech Chrystus będzie centrum waszego życia, wszystkich waszych zadań i programów, zarówno osobistych, jak i w skali stowarzyszenia.
Drodzy bracia i siostry, za kilka tygodni, jeśli Bóg pozwoli, ja również otrzymam tę łaskę, jaką jest odwiedzenie Grobu Świętego. Będę mógł modlić się w miejscu, w którym Chrystus ofiarował swoje życie, a następnie odzyskał je w zmartwychwstaniu, czyniąc nam dar ze swojego Ducha Świętego.
Drodzy kawalerowie, damy i duchowni, członkowie zakonu, mam nadzieję, że w czasie tej pielgrzymki będę mógł liczyć także na waszą modlitwę, za którą już teraz wyrażam wam swoją wdzięczność. Powierzam was wszystkich matczynej opiece Najświętszej Maryi Panny, Królowej Palestyny. Niech wspomaga was Ona w specjalnym zadaniu «towarzyszenia Kościołowi w Ziemi Świętej i umacniania w członkach praktyki życia chrześcijańskiego» (Wytyczne, n. 3).
Niech Święta Rodzina otacza opieką was i wasze rodziny. Niech każdy z was zachowuje w sercu pocieszającą pewność, że Chrystus umarł za nas i prawdziwie zmartwychwstał. On żyje: wczoraj, dziś i zawsze.
Z takimi uczuciami z radością udzielam każdemu z was specjalnego Błogosławieństwa Apostolskiego.
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 2000 nr 5 (223) s. 43-44
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski