Jan Paweł II
PRZEMÓWIENIE DO SODALICJI MŁODZIEŻY FRANCISZKAŃSKIEJ Z OKAZJI 50-LECIA POWSTANIA
Rzym, 9 maja 1998 r.
Umiłowani młodzi franciszkanie
Cieszę się, że mogę spotkać się z Wami z okazji pięćdziesiątej rocznicy Waszego założenia i dwudziestej rocznicy zatwierdzenia Reguły Franciszkańskiego Zakonu Świeckich przez mego Czcigodnego Poprzednika, Sługę Bożego Pawła VI. Pozdrawiam Was wszystkich bardzo serdecznie. Serdeczną myśl kieruję do Odpowiedzialnych i do Asystentów duchowych. Dziękuję w szczególności za uprzejme słowa Waszego reprezentanta, które skierował do mnie, i za interesujący obraz, który nakreślił o działalności duchowej i pasterskiej Młodzieży Franciszkańskiej.
W pięćdziesięciolecie od narodzin Waszej Sodalicji pragniecie odnowić entuzjazm początków zgłębiając duchowość i wartości franciszkańskie.
Ponadto ważne rocznice przypadające w tych dniach skłaniają Was do refleksji nad specyfiką Waszej misji w łonie wielkiej rodziny franciszkańskiej, której możecie zaofiarować entuzjastyczny wkład Waszej młodości, wsparty zapałem Waszych ideałów.
Franciszek i Klara z Asyżu wzbudzają także i w naszej epoce niezwykły podziw. Od nich i z ich przykładu ewangelicznego życia bardzo wielu młodych czerpie natchnienie dla podstawowych wyborów życiowych, dzieląc ten sam ideał radykalnego naśladowania Chrystusa. Wasza Sodalicja angażuje się w szczególności, w jedności z I Zakonem i z Franciszkańskim Zakonem Świeckich, by „przechodzić od Ewangelii do życia i od życia do Ewangelii” (por. Statut nr 3, Reguła FZS art. 4). W taki to sposób podejmujecie zadanie coraz pełniejszego upodobnienia Waszego życia z nauczaniem Chrystusa, usiłując potwierdzić to słowem i przykładem. Jest to ascetyczny i apostolski program, który Was charakteryzuje jako młodych franciszkanów: on Was wspomaga w stawaniu się dojrzałymi w wierze, w byciu apostołami we wspólnocie kościelnej i w postępowaniu w życiu społecznym jako osoby odpowiedzialne i zdolne do przyjęcia z odwagą roli, do której wzywa Was Opatrzność.
W tym wymagającym programie formacji ludzkiej i chrześcijańskiej nie jesteście sami, gdyż Młodzież Franciszkańska jest w istocie (konstytutywnie) powołaniem do wzrostu w braterstwie. Idąc za przewodnią intuicją Franciszka dobrze wiecie, że środowisko, w którym się żyje jako bracia, zachęca i pobudza każdego do otwarcia się na bliźniego przez odpowiednie dowartościowanie własnych możliwości. Jednocześnie można przyjmować przyjaźń i wsparcie ze strony innych. Centralnym elementem Waszej tożsamości franciszkańskiej jest wiec obecność brata, którego trzeba przyjąć, wysłuchać, przebaczyć mu i kochać; w jego obliczu Wy, tak jak Franciszek, winniście rozpoznać oblicze Chrystusa, zwłaszcza gdy chodzi o najmniejszych i ostatnich.
To podstawowe powołanie do braterstwa, które jest cechą Młodzieży Franciszkańskiej, niech sprawi, byście odczuli włączenie się we Wspólnotę kościelna, w której duch ubóstwa i „małości” powoduje, że spełniacie cenną, pokorną i posłuszną posługę, stosownie do specyficznego franciszkańskiego charyzmatu. Wszystkim wiadomo, jak bardzo Franciszek kochał Kościół i z jaka stanowczością wskazywał tym, którzy go naśladowali, ideał pełnego włączenia się we Wspólnotę kościelna, diecezjalną i powszechną.
Ten styl życia właściwie przypomina Wasz Statut, gdy stwierdza, że „młodzi franciszkanie żyją Braterstwem jako widzialnym znakiem Kościoła, wspólnoty miłości i uprzywilejowanego środowiska, w którym rozwijają zmysł kościelny i chrześcijański, oraz franciszkańskie powołanie, a ponadto jako miejsce, gdzie w sposób naturalny jest ożywiane życie apostolskie członków”; i dodaje, że oni „włączają się w pełni, w sposób aktywny i skuteczny w życie lokalnego Kościoła, otwierając się na wszystkie możliwości posługiwania i duszpasterstwa” (Statut nr 7).
Dlatego też Młodzież Franciszkańska reprezentuje świetlany ideał życia, które Wy podejmujecie w sposób odpowiedzialny przez „Przyrzeczenie”. Dla realizacji tego ideału jest nieodzowne podtrzymywanie żywej łączności z Chrystusem poprzez intensywne życie sakramentalne, a nade wszystko poprzez stałe odniesienie i uczestnictwo w Eucharystii tak bardzo umiłowanej przez Biedaczynę z Asyżu (por. Testament św. Franciszka 10 nn, List do duchownych 4 nn). Ponadto jest konieczne, byście stale ożywiali w sobie autentycznego ducha pokuty i nawrócenia i tak przygotowywali się do Wielkiego Jubileuszu Dwutysiąclecia.
Niech Wasza troską będzie także urzeczywistnienie w naszych czasach wezwania, które Pan skierował do Franciszka, by „naprawił” Jego Dom (por. Św. Bonawentura, Życiorys większy 2.1, Życiorys mniejszy II, 6) przez aktywną współpracę z biskupami i kapłanami.
We współczesnym społeczeństwie konsumpcji, gdy często zdają się przeważać interesy ekonomiczne, dajcie świadectwo, w sposób nowy i głębszy, o szacunku dla dóbr naturalnych. Bądźcie tymi, którzy zaprowadzają pokój (por. Mt 5,9), promotorami godności każdego człowieka, szanowanego w swojej rzeczywistości dziecka Bożego i umiłowanego jako brat Chrystusa.
Maryja, której wzywał Franciszek posługując się sugestywnymi określeniami jako „Pani Święta, Królowa najświętsza, Matka Boga” (por. Pozdrowienie Błogosławionej Maryi Dziewicy 1 nn) niech będzie Waszym wzorem i Waszą przewodniczką. Ona, która była wrażliwa na Boże plany, niech wyjedna dla Was u swego Boskiego Syna światło i moc, abyście mogli wielkodusznie odpowiedzieć na Wasze powołanie.
Z okazji znaczących i wymownych rocznic, które w tych dniach wspominacie, ponawiam moje serdeczne dla Was życzenia i przyzywam dla Was niebiańskiego wstawiennictwa i opieki Franciszka i Klary wraz z rzeszą Świętych i Błogosławionych, którzy są chwałą dla całej franciszkańskiej rodziny. Z serca udzielam Wam, Waszym Odpowiedzialnym i Asystentom duchowym, Waszym braterskim wspólnotom i wszystkim, młodym franciszkanom mego specjalnego apostolskiego błogosławieństwa.
Jan Paweł II, Papież
(Tłumaczył Gracjan Majka OFMCap z tekstu włoskiego zamieszczonego w „Acta Ordinis Fratrum Minorum” R. 118 [1998] fasc. II s. 178-180).
Za: Studia Franciszkańskie 10(1999) s. 25-27
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
