Jan Paweł II
PRZEMÓWIENIE DO UCZESTNIKÓW KAPITUŁY GENERALNEJ TRZECIEGO ZAKONU REGULARNEGO ŚW. FRANCISZKA
Rzym, 17 czerwca 1995 r.
Umiłowani Bracia
Trzeciego Zakonu Regularnego św. Franciszka!
Cieszę się, że mogę przyjąć Was w czasie trwania Waszej Kapituły Generalnej, podczas której wybraliście nowego Ministra Generalnego w osobie o. Bonawentury Midili. Składam mu gratulacje i życzenia, dziękując za słowa, które w imieniu wszystkich do mnie skierował. Moje gratulacje rozciągam na nowo wybraną Radę, życząc owocnej służby Zakonowi i Kościołowi.
„Pokój i dobro” jest charakterystycznym pozdrowieniem wielkiej Rodziny Franciszkańskiej i właśnie tak popularnym pozdrowieniem pragnę i ja zwrócić się do każdego z Was i do wszystkich członków Waszego tak zasłużonego Zakonu. Wychodząc od tego pozdrowienia pragnę Was zachęcić, byście mocno zwrócili Wasze spojrzenie ku serafickiemu Franciszkowi, ucząc się od niego życia w codziennym nawróceniu do Boga żywego, aby w ten sposób odpowiedzieć na Boże wezwanie przez wielkoduszną, całkowitą i definitywną ofiarę Waszego życia.
Umiłowani Bracia, wstępując dosłownie w ślady „Pokutników z Asyżu”, idźcie nadal przez świat współczesny wzywając braci do nawrócenia i głoście każdemu mężczyźnie i każdej kobiecie pokój Pana. Zadanie to jest charakterystyczne dla Waszego Instytutu i do którego musicie się przygotować przez modlitwę, studium i świętość życia, świadomi, że świat zmęczony tyloma nauczycielami chce spotkać wiarygodnych świadków, to jest umiejących nauczać i dawać nadzieję przez wielkoduszne i konsekwentne życie.
Jest jeszcze inne miejsce, do którego Pan Was wzywa, by uczynić Was wiernymi tłumaczami Jego dobroci i rozdawcami Jego miłosiernej miłości: konfesjonał. Ze szczególną wielkodusznością oddawajcie się tym spotkaniom przebaczenia i pojednania, które zbliżają miłosierdzie Boże do ludzkiej nędzy. Umiejcie łączyć z właściwą równowagą stałość i wyrozumiałość, jasność i cierpliwość, nigdy nie rezygnując z proponowania prawdy ewangelicznej w jej całkowitej integralności.
Stańcie się towarzyszami drogi ludzi nam współczesnych i dajcie im świeżość poetycznego orędzia stworzenia, którym Święty z Asyżu umiał żyć właśnie ze względu na łaskę pojednania, rozciągniętą na całą rzeczywistość, która go otaczała.
Z tym duchem idźcie na spotkanie temu, który cierpi i jest poddany próbie; idźcie do chorych, do uwięzionych, do młodych bez pracy, do opuszczonego starca i uciśnionego niesprawiedliwościami i przemocą.
Umiłowani Bracia, gdy dobiega końca dwadzieścia wieków chrześcijaństwa, jako bardzo aktualne rozbrzmiewa wezwanie Zmartwychwstałego, by „iść na cały świat i głosić Ewangelię wszelkiemu stworzeniu” (Mk 16,15). Obok zawsze koniecznego zaangażowania w pierwsze głoszenie wiary dzisiaj zwraca się uwagę na szczególnie pilną konieczność nowej ewangelizacji, zwłaszcza w krajach, które już od wieków były protagonistami bogatej tradycji chrześcijańskiej.
Wasz wkład w to misyjne i opatrznościowe dzieło może posłużyć się wiekowym doświadczeniem czasów, które zostało ubogacone bezcenną przeszłością Waszego Zakonu zaangażowanego w rozpowszechnianie wszędzie Ewangelii. Faktycznie na początku czasów nowożytnych, idąc śladem wielkich odkryć geograficznych, Tercjarze Regularni razem z odkrywcami przemierzyli morza, aby dotrzeć do ziem i nieznanych ludów.
Ich wysiłek wejścia w dialog z miejscowymi ludami i zaangażowanie w głoszenie ewangelicznego orędzia w języku i zgodnie z wymogami kulturowymi i obyczajami miejsca był i jest nadal przykładny. W tym duchu wiernej służby Bogu i człowiekowi trzeba trwać także dzisiaj w działalności misyjnej, która czyni z Was apostołów Pana w różnych częściach świata.
W przededniu Trzeciego Milenium, już tak bliskiego, szczególną formą pracy jest niewątpliwie działalność ekumeniczna. Chodzi tu o drogę wciąż jeszcze długą i trudną, ale niezbędną. Na niej będzie można tym łatwiej przezwyciężyć różne formy podziału, im bardziej wierzący będą zdolni uczynić całkowity dar z siebie samych dla Ewangelii (por. encyklika Ut unum sint nr 1).
Na polu ekumenicznym Wasz Zakon wyróżniał się zawsze promocją Oktawy Modlitwy na rzecz jedności chrześcijan. Ta opatrznościowa praktyka została zatwierdzona przez mego Czcigodnego poprzednika, św. Piusa X, a przez Was rozpowszechniona we Włoszech przez różne materiały pomocnicze i stosowne inicjatywy. Zachęcam Was do wytrwania w tym zaangażowaniu z nowym zapałem.
Umiłowani Bracia, w tych dniach przeprowadzacie uważny przegląd cech, które znamionują Wasz charyzmat, aby ukierunkować Wasz Zakon ku przyszłości na progu Trzeciego Milenium chrześcijaństwa.
Dawać miejsce dla twórczości bez zdradzania utrwalonej tradycji, popierać otwarcie się na oryginalne formy konkretnego zastosowania Reguły, bez ryzykowania błędnych interpretacji, pozwolić, by to co nowe ożywiło stare, które z kolei uzasadnia i podtrzymuje nowość. To wszystko, co stanowi program zawarty w temacie wybranym na Waszą Kapitułę: Fratres Tertii Ordinis Regularis Sancti Francisci tertio adveniente millenio (Bracia Trzeciego Zakonu Regularnego Świętego Franciszka wobec zbliżającego się trzeciego tysiąclecia).
Praca sprawdzenie, pogłębienia, analizy i planowanie jest z pewnością czymś delikatnym, ale bez wątpienia koniecznym dla wierności charyzmatowi, do którego jesteście powołani, by wcielać go w konkretną rzeczywistość ulegającą zmianom ciągłym i gwałtownym. W tym przedsięwzięciu duchowym możecie liczyć na wstawiennictwo Waszego świętego Założyciela, a także św. Antoniego z Padwy, którego w tym roku obchodzi się osiemsetlecie urodzin. Działalność tego wielkiego i przygotowanego ewangelizatora złączona z dziełem miłosiernym wobec potrzebujących czyni zeń mistrza godnego naśladowania jego życia, wpisując się we wspaniałe stronice historii zbawienia, do których trzeba się stale odnosić.
Niech Wami kieruje i wspiera błogosławiona zawsze Dziewica Maryja, tak miłowana przez Brata Franciszka. Także i ja przyłączam się do Was modlitwą, ubogaconą przez specjalne błogosławieństwo apostolskie, którego z serca Wam tu obecnym udzielam i wszystkim Braciom Trzeciego Zakonu Regularnego.
Jan Paweł II, Papież
(Tłumaczył Gracjan Majka OFMCap z tekstu włoskiego zamieszczonego w „L’Osservatore Romano”, wydanie włoskie tygodniowe, nr 25 [2764] 1995 s. 7).
Za: Studia Franciszkańskie 10(1999) s. 13-1
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
