Jan Paweł II
POWOŁANI DO WIELKIEJ MIŁOŚCI. ROZWAŻANIE NA ANIOŁ PAŃSKI POŚWIĘCONE ROZPOCZĘTEMU SYNODOWI O ŻYCIU KONSEKROWANYM
Rzym, 2 października 1994 r.
Uroczysta Eucharystia, której przed chwilą przewodniczyłem, rozpoczęła dziś prace IX Zwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów, poświęconego życiu konsekrowanemu we wszystkich jego formach: zarówno tradycyjnych, reprezentowanych przez różne zakony i instytuty życia konsekrowanego, jak i nowszych, takich jak instytuty świeckie i wspólnoty życia apostolskiego; jedne i drugie są darami Ducha Świętego dla Kościoła.
Zakonnicy oraz członkowie instytutów świeckich i wspólnot życia apostolskiego stanowią wybraną część Ludu Bożego, wezwani są bowiem do urzeczywistniania w sposób wyjątkowy i szczególnie wymowny tej doskonałej miłości, do której powołani są wszyscy uczniowie Chrystusa. Ich wybór drogi życiowej, a zwłaszcza praktyka rad ewangelicznych czystości, ubóstwa i posłuszeństwa nie jest niczym innym, jak tylko wielkim wyborem miłości, można by powiedzieć: «nadobfitej miłości». Wybór ten rodzi się ze słuchania głosu Chrystusa: «Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj, co posiadasz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną!» (Mt 19, 21). Przyjęcie tego wezwania stawia osoby konsekrowane w sercu samego Kościoła, Oblubienicy Chrystusa, Jemu całkowicie oddanej, aktywnej i z trwogą oczekującej na Jego powrót.
Chrystus jest dla Kościoła wszystkim. Jeżeli prawdą jest, że każdy ochrzczony, także zwyczajny wiemy świecki, powinien żyć zgodnie z tym wyznaniem wiary i miłości, to osoba konsekrowana jest powołana do czynienia tego w sposób szczególny. Jej życie jest znakiem: wszystko co czyni, musi odzwierciedlać pełne miłości słowa apostoła Pawła: «Dla mnie bowiem żyć — to Chrystus» (Flp 1, 21).
Prace Synodu z pewnością dadzą życiu konsekrowanemu szczególny impuls, pogłębiając jego tożsamość i misję w świetle Bożego zamysłu, w tych latach, które poprzedzają trzecie tysiąclecie chrześcijaństwa.
Kładąc nacisk na rozwój życia konsekrowanego, Kościół nie tylko pragnie doprowadzić do jego wewnętrznej odnowy, ale również służyć ludzkości. Osoby konsekrowane bowiem, właśnie dlatego, że oddały się całkowicie Bogu, czują naturalną potrzebę służby braciom, zwłaszcza najuboższym, zgodnie z charyzmatami własnego zakonu. Osoba konsekrowana jest z definicji «bratem wszystkich»: inni bracia mogą zawsze na nią liczyć, wiedząc, że będą wysłuchani, przyjęci i znajdą zrozumienie. Najbardziej specyficzną posługą, do jakiej wezwane są dziś osoby konsekrowane, jest stawić czoło największemu problemowi naszych czasów: odrzucając Boga, wielu ludzi zatraciło dziś sens życia. Osoba konsekrowana powinna być dla nich żywą zapowiedzią zbawczej miłości Boga, a zatem świadkiem radości i nadziei, budowniczym przyszłości w perspektywie Królestwa Bożego.
Niech Najświętsza Maryja Panna wyprosi dla Ojców Synodalnych światło, aby w odpowiedni sposób zgłębili tematy, poddane im pod rozwagę. W naszych czasach świadectwo osób konsekrowanych będzie skuteczne w takiej mierze, w jakiej dochowają wierności Chrystusowi, który je powołuje. Niech Synod wsłucha się w głos Ducha Świętego i będzie prawdziwym wydarzeniem łaski, przynosząc bogate owoce odnowy i świętości.
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 1994, nr 12 (168) s. 46
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski