Jan Paweł II
SYNOD O ŻYCIU KONSEKROWANYM. ROZWAŻANIE PRZED MODLITWĄ „ANIOŁ PAŃSKI”
Castel Gandolfo, 25 września 1994 r.
W przyszłą niedzielę rozpocznie swe obrady IX Zwyczajne Zgromadzenie Ogólne Synodu Biskupów. Wezmą w nim udział pasterze ze wszystkich stron świata oraz towarzyszący im eksperci i audytorzy, którzy będą zgłębiali temat: «Zycie konsekrowane i jego misja w Kościele i w świecie». Już teraz pragnę wezwać was do modlitwy w intencji tego ważnego wydarzenia.
Synody, które odbywały się w poprzednich latach, przyniosły wspólnocie Kościoła obfite owoce. Okazały się one etapami drogi, na której Kościół studiował bogatą spuściznę Soboru, stawiając czoło wyzwaniom naszych czasów zgodnie z jego wskazaniami. Na tej drodze jeden z etapów należało poświęcić zakonnikom i zakonnicom.
Sobór przedstawił Kościół jako misterium wspólnoty, jako lud zgromadzony przez Trójcę Świętą, ożywiony Duchem Świętym i przez Niego wzbogacony w charyzmaty i urzędy, które współtworzą jedność Ciała Chrystusowego.
Ta eklezjologia wspólnoty wyznacza również perspektywy najbliższego synodu, będącego kontynuacją tych, które go poprzedziły, a szczególnie synodów poświęconych rodzinie chrześcijańskiej (1980 r.), wiernym świeckim (1987 r.) oraz kapłaństwu służebnemu (1990 r.).
Poświęcenie szczególnej uwagi zakonnikom i zakonnicom już samo w sobie świadczy o tym, że zajmują oni szczególne miejsce pośród Ludu Bożego i że Kościół darzy ich szczególnym szacunkiem. Zgodnie bowiem z nauką Soboru, «stan, który opiera się na profesji rad ewangelicznych, nie dotyczy hierarchicznej struktury Kościoła, należy jednak nienaruszalnie do jego życia i świętości» (Lumen gentium, 44).
Opatrznościowy zbieg okoliczności sprawił, że obrady synodu przypadają w okresie kończącym rok poświęcony rodzinie. Ten zbieg okoliczności nie osłabia znaczenia tego roku, a wręcz przeciwnie, umacnia je, podkreślając harmonijne uzupełnianie się różnych charyzmatów. Rodzina, będąca typową formą powołania świeckich, wezwana jest do świadczenia o obecności Boga w historii, poprzez wzajemną miłość małżonków i ich służbę życiu. Osoby konsekrowane, żyjące radykalizmem ewangelicznych rad czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, są uprzywilejowanymi świadkami absolutu Boga i to ich świadectwo stanowi szczególny wkład w humanizację świata.
Wstawiennictwu Świętej Dziewicy powierzamy prace przyszłego zgromadzenia synodalnego. Niech za Jej sprawą wzrośnie duchowy zapał zakonników, zakonnic, członków instytutów świeckich i stowarzyszeń życia apostolskiego. Niech pomoże, zwłaszcza młodym posłusznie wsłuchać się w głos Boga, który nieustannie budzi powołania do szczególnej konsekracji, tak bardzo potrzebnej Kościołowi w obliczu trudnych zadań nowej ewangelizacji.
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 1994, nr 12 (168) s. 45
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
