Jan Paweł II
SIOSTRY ZAKONNE W SŁUŻBIE ŻYCIU. PRZEMÓWIENIE DO CZŁONKIŃ MIĘDZYNARODOWEJ UNII PRZEŁOŻONYCH GENERALNYCH
Rzym, 14 maja 1993 r.
1. Drogie siostry, witam was z radością na tym spotkaniu, które odbywa się podczas konferencji Międzynarodowej Unii Przełożonych Generalnych (UISG). Serdecznie wszystkie was pozdrawiam. Szczególne pozdrowienie kieruję do przewodniczącej waszej Unii, s. Klary Sietmann MSCI.
Z szacunkiem i wdzięcznością witam drogiego kard. Eduardo Martmeza Somalo, prefekta Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego. Dziękuję mu za przybycie wraz z wami na to spotkanie oraz za miłe słowa, jakie do mnie skierował.
Znamienny jest temat waszej konferencji: «Siostry zakonne życia apostolskiego w służbie życiu». Temat ten wskazuje na waszą tożsamość określoną przez konsekrację i misję w Kościele i otwiera przed wami nieznane dotąd horyzonty nowej ewangelizacji współczesnego społeczeństwa. Służba życiu tkwi korzeniami w Tym, który jest «życiem» (J 14, 6) i który przyszedł, aby wszyscy «mieli życie i mieli je w obfitości» (por. J 10, 10).
«Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem» (J 15, 16) — powiedział Jezus przed męką do apostołów w wieczerniku. Te słowa powtarza także wam, zapraszając do konkretnej służby w Kościele. Słusznie zatem każda z was może czuć się wezwana po imieniu przez boskiego Mistrza, który patrzy na was ze szczególnym upodobaniem. «Wybrałem was, abyście szli…»: te słowa Chrystusa ukazują wyraźnie, że w waszym życiu apostolskim powołanie służy misji.
Podobnie jak niewiasty, które towarzyszyły Chrystusowi podczas Jego działalności publicznej i aż po Kalwarię, a potem stały się pierwszymi zwiastunkami Jego zmartwychwstania, tak i wy jesteście powołane, na mocy waszej szczególnej konsekracji, aby być żywym świadectwem Ewangelii. Dlatego apostolskie życie zakonne kobiet, bogate w różnorodne charyzmaty, zostało darowane Kościołowi, aby mógł on, jako Oblubienica Chrystusa, wyrażać w pełni swoją misję łaski i świadczyć wobec wszystkich o «niezgłębionych bogactwach Chrystusa» (por. Ef 3, 8).
Istotnie, życie zakonne jest zakorzenione w radosnym wyznawaniu zmartwychwstania Jezusa oraz w osobistym i szczerym przylgnięciu do Chrystusa zmartwychwstałego, które pozwala wiarygodnie świadczyć o Jego obecności w świecie, o miłości Boga mocniejszej niż śmierć i grzech, o chwalebnym przeznaczeniu naszego życia.
2. Temat waszej konferencji budzi we mnie uczucia, nadzieje i pragnienia, którymi chciałbym się dziś podzielić z wami, drogie siostry, działające na polu «ewangelii życia». Siostry zakonne, dzięki swojej konsekracji w dziewictwie i dzięki apostolskim charyzmatom wzbudzanym przez Ducha, zawsze były bliskie problemom życia: opiekowały się dziećmi, chorymi, starcami, ubogimi i umierającymi, niosły pomoc młodym matkom, zajmowały się wychowaniem i katechezą, działały w niezliczonych dziedzinach pracy misyjnej.
Problemy społeczne, z którymi wiąże się działalność zakonnic, są dziś bardziej dramatyczne i skomplikowane. W wielu sytuacjach wydaje się, że ludzkość zagubiła poczucie świętości życia. Wystarczy pomyśleć o niekończących się bratobójczych wojnach, o deptaniu godności bezbronnych kobiet, o wyzysku niewinnych dzieci i o tylu innych działaniach wymierzonych przeciw człowiekowi. Cywilizacja, która podkreśla wartość człowieka, ale nie widzi, że jest ona zakorzeniona w prawdzie wpisanej w sumienie i objawionej przez Chrystusa, popada w sprzeczność, jaką jest odmowa prawa do życia, zwłaszcza najbardziej niewinnym i bezbronnym.
Wasze szczególne powołanie, któremu konkretny kształt nadają śmiałe decyzje, odpowiadające potrzebom Kościoła i świata, musi się urzeczywistniać poprzez obronę życia człowieka w całym okresie jego ziemskiego bytowania, od poczęcia do naturalnego końca. Ale warunkiem autentycznej obrony życia jest głoszenie Ewangelii, a w konsekwencji wychowywanie do powszechnego braterstwa w Chrystusie, umacnianie praw człowieka, obrona kobiety i jej godności, kształtowanie kultury pokoju i poczucia wspólnoty między narodami, szacunek dla stworzenia — daru Bożego, który powinien budzić wdzięczność i uwielbienie dla Stwórcy. Samo wasze poświęcenie się Bogu, całkowite i wyłączne, jest świadectwem wartości życia, które w Bogu ma swój początek i koniec. Narodziliśmy się do życia, do życia nieśmiertelnego.
3. Drogie siostry, z miłością i proroczym poświęceniem bądźcie obecne wszędzie tam, gdzie życiu zagraża niebezpieczeństwo, gdzie jest ono poniżane i ośmieszane, gdzie wymaga specjalnej troski. Służyć życiu znaczy oddać życie, czego przykład dał nam Jezus. Oto sekret życia apostolskiego, które musi być zakorzenione w wielkiej miłości poświęconej Bogu i każdego dnia świadczącej o Nim wobec najuboższych braci. Miłości, która wzrasta w życiu wspólnotowym, pogłębia się, gdy jest dzielona, rozszerza się, gdy planujecie i realizujecie swoją misję. Miłości, która staje się czasem — jak miłość Jezusa — prawdziwym darem z własnego życia.
Ileż zakonnic życia apostolskiego, należących do waszych instytutów, przypieczętowało męczeństwem swoje życie oddane bez reszty Panu i służbie najuboższym i opuszczonym! Drogie siostry, niech ich przykład będzie dla was bodźcem i umocnieniem. Warto przeżyć w pełni swoją konsekrację, gdy dzień po dniu staje się ona całkowitym darem z siebie, wyrazem owej «największej» miłości, która upodabnia nas do Chrystusa.
4. Drogie siostry, aby wasza misja rzeczywiście odpowiadała potrzebom chwili dziejowej, którą obecnie przeżywamy, musicie ożywić swój charyzmat i wierność radom ewangelicznym poprzez nieustanną odnowę duchową, «której zawsze, nawet w działalności zewnętrznej, należy przyznawać pierwsze miejsce» (Perfectae caritatis, 2).
Zaufajcie Temu, który was powołał i wybrał. On powtarza wam słowa napełniające odwagą i nadzieją: «Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem» (J 15, 16). Odpowiedzcie na współczesne wyzwania religijne i społeczne bardziej intensywnym życiem wewnętrznym, głębszą i żywszą modlitwą, autentycznym duchem ofiary i odrzuceniem mentalności tego świata, jednością serc i wielkodusznym świadectwem. Wielką miłością darzcie zwłaszcza Chrystusa w sakramencie Eucharystii. Jego Duch rozpali was ogniem Bożej miłości i dokona w was jakby nowej «Pięćdziesiątnicy życia konsekrowanego». Da wam zdolność głębokiego i skutecznego Roszenia wartości życia. Tego dla was pragnę i o to się modlę, także w perspektywie bliskiego już synodu na temat życia konsekrowanego i jego misji w Kościele i świecie.
Powierzam was wszystkie Maryi Dziewicy, która w maju jest w szczególny sposób obecna w modlitwie wiernych. W okresie wielkanocnym Kościół wzywa Maryję jako Matkę Zmartwychwstałego, «Źródło światła i życia», jako Dziewicę z Wieczernika, do którego wtargnęły płomienie Ducha, jako Królową Apostołów (por. Msza o Najświętszej Maryi Pannie, okres wielkanocny).
Jej macierzyńska obecność niech was napełni radością i pozwoli wam odważnie świadczyć o Tym, który jest «zmartwychwstaniem i życiem» (J 12, 24).
Niech wam towarzyszy także moje błogosławieństwo, którym pragnę ogarnąć również wasze współsiostry, wasze instytuty oraz tych, którym codziennie służycie swoim apostolatem.
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 1993, nr 8-9 (155) s. 33-34
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski