Jan Paweł II
ŚWIATŁO POWOŁANIA.
HOMILIA PODCZAS MSZY ŚW. DLA OSÓB KONSEKROWANYCH RZYMU
Rzym, Bazylika Św. Piotra, 2 lutego 1992 r.
1. «Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu» (Łk 2, 23; por. Wj 13, 2).
Kościół zachowuje rytm biblijnych wydarzeń. Chociaż okres Bożego Narodzenia zakończył się wraz z Epifanią, dzisiejsze święto przypomina to, co wydarzyło się czterdziestego dnia po narodzinach Odkupiciela. W tym bowiem dniu wedle Prawa Mojżeszowego rodzina ofiarowywała nowo narodzonego w świątyni: «Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu» (Łk 2, 23). Zgodnie z tym przepisem Starego Zakonu Maryja i Józef «przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby Go przedstawić Panu» (por. Łk 2, 22).
Wydarzenie należy więc tematycznie do Bożego Narodzenia.
Równocześnie w żadnym innym wydarzeniu nie wkracza w rzeczywistość narodzin Syna Bożego prawda o mesjańskiej przyszłości dziecka narodzonego w Betlejem, tak jak dziś. Dzieje się to za sprawą Ducha Świętego, który przyszłość Jezusa odsłania słowami starca Symeona: «Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą» (Łk 2, 34). Ten sprzeciw będzie bolesny, będzie męczeński. To męczeństwo krzyża ugodzi głęboko w Matkę, której «duszę miecz przeniknie» (Łk 2, 35).
2. Kim jest ten Pierworodny, którego przyjmuje w czterdziestym dniu po narodzeniu świątynia jerozolimska? Odpowiada liturgia słowami proroka Malachiasza: jest «Panem, którego oczekujecie, Aniołem Przymierza, którego pragniecie» (por. 3, 1).
Anioł — to znaczy zwiastun. Ten, którego ofiarują w świątyni Józef i Maryja, jest nie tylko Zwiastunem Przymierza. On sam jest Przymierzem nowym i wiecznym. On sam jest «miłosiernym i wiernym arcykapłanem wobec Boga dla przebłagania za grzechy ludu» (Hbr 2, 17). Swoim kapłaństwem «przygarnia potomstwo Abrahamowe» wedle ducha, jak głosi List do Hebrajczyków (2, 16). Abraham wszakże stał się «ojcem wszystkich wierzących» (por. Rz4, 11).
Wraz z Jezusem wkracza do świątyni jerozolimskiej «królewskie kapłaństwo» (1 P 2, 9). On bowiem jest «Królem chwały» (por. Ps 24 [23], 8). Przed Nim «unoszą się odwieczne podwoje» przybytku (por. tamże, 9), którego świątynia jerozolimska jest symbolem. Natomiast Chrystus przenika do głębi tego symbolu — i odsłania sobą «przybytek Boga z ludźmi» (Ap 21, 3), czyniąc nas «królestwem i kapłanami» (Ap 5, 10) dla Boga, swego Ojca.
3. «Pierworodny będzie poświęcony Bogu»: pierworodny Maryi z Nazaretu, a równocześnie «Pierworodny każdego stworzenia» (por. Kol 1, 15): Syn współistotny Ojcu. Oto nadszedł dzień Jego «poświęcenia» Bogu w ludzkiej postaci wedle prawa religijnego Izraela. Jednakże pełny wymiar tego «poświęcenia» odsłoni się stopniowo.
Czytania dzisiejszej liturgii są zapowiedzią tego wydarzenia. W czytaniach tych znajdujemy również wyraz owego ewangelicznego «pierworództwa», jakie wśród wszystkich synów i córek Bożego wybrania jest udziałem waszym, drodzy bracia i siostry powołani do życia poświęconego Bogu, na wzór Jezusa Chrystusa. Wasza konsekracja, która odpowiada ewangelicznym radom ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, jest tą «najlepszą cząstką», o jakiej mówi nam Mistrz (por. Łk 10, 42). W niej też zawiera jakby duchowe «pierworództwo» Nowego Przymierza, które spełnia do końca znaczenie owego «poświęcenia Bogu», jakie było udziałem pierworodnych wedle Starego Zakonu.
Treść tego poświęcenia ukazał Chrystus ewangelią swego własnego życia. Dziś, w święto Ofiarowania pragniemy wszyscy powrócić do tej ewangelii. W sposób szczególny pragniecie tego wy — członkowie zakonów i zgromadzeń mieszkający w Rzymie, a w duchowej jedności z wami wszyscy na świecie zakonnicy i zakonnice, osoby konsekrowane na wzór Tego, który jest Mistrzem i Oblubieńcem waszego powołania.
4. W obecnym 1992 r. obchody pięćsetlecia ewangelizacji Ameryki skłaniają nas do szczególnego dziękczynienia za życie i dzieło misyjne niezliczonych zakonników i zakonnic, którzy oddali swe najlepsze siły, by otwarły się «prastare podwoje» ludów Ameryki i by wkroczył «Król chwały», przemieniając owe ziemie w sanktuaria swej miłosiernej i wiernej obecności. Nie mogliby nigdy wypełnić do końca tego dzieła misyjnego, gdyby ich poświęcenie się Bogu nie było jak żywy, wewnętrzny ogień, ujawniający bliskość «Pierworodnego każdego stworzenia» jako znak nadziei dla wszystkich ludów! Jak ten ogień, który rodzi się z Bożej miłości, żywi się kontemplacją spraw Bożych i wyraża się w radosnym głoszeniu Pana, a więc także w pełnej wyrzeczenia służbie braciom, jakiej wymaga ich godność. Ten święty ogień jest żarem, którego dziś potrzebujemy dla nowej ewangelizacji.
4. Zapalając dziś te świece, będące znakiem światłości Chrystusa, rozpoczynamy dziś przygotowania do najbliższego Zgromadzenia Synodu Biskupów, które — jak już wiecie — będzie poświęcone problemom życia konsekrowanego i jego posłannictwa w Kościele i świecie. Na progu roku dwutysięcznego będzie rozważało sprawy waszego życia, waszej konsekracji, waszego uczestnictwa w ewangelizacji i — tym samym — w działalności misyjnej Kościoła. Wspomagajcie prace przygotowawcze modlitwą! Czynnie uczestniczcie w konsultacjach, do których zostaniecie zaproszeni.
Następcy apostołów zgromadzą się, by zastanawiać się nad waszym życiem, nad wkładem, jaki wasi założyciele i założycielki wraz ze swymi duchowymi rodzinami wnieśli i nadal wnoszą w misję Kościoła. Pragną oni zrozumieć całą rozległość i głębię zamysłu Pana, który uświęca, wzbogaca swój lud i kieruje nim poprzez dary i charyzmaty wspólnot życia konsekrowanego i stowarzyszeń życia apostolskiego. Biskupi pragną wam pomóc, byście byli zaczynem ewangelicznym i ewangelizującym kultury trzeciego tysiąclecia oraz porządek społeczny narodów.
6. Zwracam się teraz ze szczególnymi uczuciami do klasztorów i do wszystkich wspólnot życia kontemplacyjnego. Najmilsi bracia i siostry, dziękuję wam z całego serca za to, że modlitwą i pokutą towarzyszyliście obradom ostatniego Specjalnego Zgromadzenia Synodu Biskupów poświęconego Europie, odpowiadając wielkodusznie na zaproszenie, które skierowałem do was w Fatimie 13 maja ubiegłego roku.
W imieniu całego Kościoła wznoście nieustannie hymny pochwalne ku czci Anioła Przymierza, Najwyższego Kapłana miłosiernego i wiernego! Czyniąc pokutę współpracujcie nadal z dziełem Tego, który oczyszcza swoje dzieci, by mogły ofiarować się Panu jako hostia żywa i święta ku chwale Jego majestatu (por. Rz 12, 1; Ef 1, 12).
W sposób szczególny powierzam waszej modlitwie, całkowicie oddanej kontemplacji Bożych tajemnic, misyjne plany Kościoła u progu trzeciego tysiąclecia chrześcijaństwa.
7. «Moje oczy ujrzały Twoje zbawienie» (Łk 2, 30).
Niech święto dzisiejsze stanie się dla was, drodzy bracia i siostry, dniem dziękczynienia. Dziękujcie wraz z Symeonem Ojcu za to, co «ujrzały wasze oczy»: za to «zbawienie», którego staliście się uczestnikami i sługami — za to «światło», światło szczególnego powołania, które kiedyś przeniknęło do wnętrza waszych serc.
Dziękujcie! Dziękujcie razem ze mną.
Dziękując zaś, proście gorąco, aby to zbawcze «światło» stale świeciło na wszystkich drogach waszego życia. Aby stale was oświecało, a przez was — innych. Aby oczy wasze zawsze i wszędzie widziały w tym Bożym świetle to, co jest zbawczą wolą Boga. Proście wreszcie — prośmy wszyscy «z wielkim wołaniem» (por. Hbr 5, 7) o to, aby nowe pokolenia na wszystkich miejscach ziemi, we wszystkich ludach i narodach, doznawały radości spotkania ze światłem Chrystusa. Prośmy o powołania do życia konsekrowanego, aby przybywało na całej ziemi tych, którzy wraz z Symeonem będą powtarzać: «Moje oczy ujrzały Twoje zbawienie».
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 1992, nr 5 (142) s. 24-26
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski