Jan Paweł II
MARYJA W ŻYCIU ŚW. BRYGIDY. ROZWAŻANIE PRZED MODLITWĄ ANIOŁ PAŃSKI
Rzym, 6 października 1991 r.
Zakończyliśmy przed chwilą uroczystą liturgię eucharystyczną, sprawowaną z okazji sześćsetlecia kanonizacji św. Brygidy Szwedzkiej.
Podziękujmy raz jeszcze Bogu za to, że Kościół, Europę i całą ludzkość zechciał obdarzyć kobietą, która wyróżniła się tak wielką wiarą i apostolską gorliwością. Dziękujmy Bogu i prośmy Go, aby drogą wskazaną przez tę wierną wyznawczynię podążali dziś jak najliczniejsi mężczyźni i kobiety, pragnący tak jak ona osiągnąć chrześcijańską doskonałość.
Jakże nie wyrazić tu podziwu dla licznych wspólnot klasztornych Zgromadzenia Najświętszego Zbawiciela, rozsianych po całym świecie, i dla jego «gałęzi szwedzkiej», która powstała w tym właśnie domu przy placu Farnese, a dziś obecna jest w tak wielu krajach? Naśladując przykład świętej Założycielki, duchowa rodzina brygidek poświęca się bez reszty sprawie Chrystusa i Kościoła, wspierana macierzyńską pomocą Maryi, «Matki i Nauczycielki wszystkich».
Jakże decydującą rolę w rozwoju ascetycznym i pracy misyjnej św. Brygidy odegrała obecność Matki Bożej!
Sekretem jej ewangelicznego świadectwa i jej wytrwałego naśladowania Zbawiciela była miłość do Dziewicy.
Św. Brygida widziała w Mani wzór i pewne oparcie w różnych momentach swego życia. Z zapałem głosiła Jej pochodzący od Boga przywilej Niepokalanego Poczęcia. Rozważała Jej niezwykłą misję Matki Zbawiciela. Wzywała Ją jako Niepokalaną, Matkę Bolesną i Współodkupicielkę, podkreślała niezwykłość roli, jaką spełnia Ona w dziejach zbawienia i w życiu chrześcijańskiego ludu.
«Jak magnes przyciąga stal pisała święta — tak Błogosławiona Maryja zawsze Dziewica przyciąga ku sobie serca».
Drodzy bracia i siostry, św. Brygida zachęca nas, byśmy idąc w jej ślady zawierzali siebie Maryi. Zaprasza nas, byśmy zawierzyli Matce Bożej nasze rodziny, nadzieje Kościoła i oczekiwania świata.
Bliskie już święto Matki Bożej Królowej Różańca Świętego, otaczanej szczególną czcią w sanktuarium w Pompei, kieruje naszą myśl ku tej prostej i głębokiej modlitwie, umacniającej ową osobistą więź z Maryją, która uzdalnia człowieka do wielkodusznego poświęcenia się dziełu Jej Syna Jezusa.
Ta modlitwa, Różaniec, zawiera w sobie syntezę Ewangelii i prowadzi nas, drogą łatwą i dla wszystkich dostępną, do modlitwy serca.
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 1991, nr 11 (137) s. 55
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
