Jan Paweł II
PRZEMÓWIENIE DO UCZESTNIKÓW MIĘDZYNARODOWEGO KONGRESU ODPOWIEDZIALNYCH ZA FORMACJĘ USTAWICZNĄ W ZAKONIE BRACI MNIEJSZYCH KAPUCYNÓW
Castel Gandolfo, 21 września 1991 r.
Umiłowani Bracia.
Jest dla mnie wielką radością przyjęcie na specjalnej audiencji was wszystkich, którzy te dni poświęciliście na zgłębianie bardzo ważnego dla życia konsekrowanego tematu, a mianowicie zagadnienia formacji ustawicznej.
Po dwóch międzynarodowych spotkaniach, poświęconych studium o formacji podczas okresu nowicjatu i postnowicjatu, teraz urządziliście trzeci Kongres dla odpowiedzialnych i animatorów formacji ustawicznej w waszym Zakonie. To że właśnie jesteście tutaj wy, którzy przybyliście ze wszystkich Konferencji Zakonu, należący do około czterdziestu rozmaitych narodowości, stanowi najlepsze potwierdzenie zaangażowania, z jakim wasz Zakon pragnie odpowiedzieć na wyzwanie nieustannej odnowy swoich członków.
Cieszę się razem z wami, że tyle starań i uwagi przykładacie do dzisiejszych problemów społecznych; cieszę się nade wszystko waszą wiernością dla nauczania Kościoła w tym wszystkim, co dotyczy przygotowania waszych kandydatów i wszystkich braci kapucynów.
Ze czcią i miłością pozdrawiam Ministra Generalnego Zakonu, Przewielebnego Brata Flawiusza Roberta Carraro; pozdrawiam każdego z was i wasze wspólnoty, do których należycie. Chciałbym ponadto skierować moje serdeczne uczucie do wszystkich waszych współbraci zaangażowanych w dawanie ewangelicznego świadectwa i w apostolstwo w tak wielu regionach świata.
Formacja ustawiczna, o której sami wspominacie w dokumentach tego Kongresu, jest rozumiana jako ciągły proces integralnej promocji poszczególnych braci i braterskich wspólnot. Wymaga ona odpowiedniego przystosowania struktur, a to w tym celu, by coraz bardziej była znacząca i skuteczna jakość waszego świadectwa życia zakonnego i waszej działalności apostolskiej. Dotyczy ona odkrycia waszego specyficznego charyzmatu franciszkańsko-kapucyńskiego, by dać odpowiedź na „znaki czasu” w Kościele i we współczesnym życiu społecznym.
W taki to sposób, nie rezygnując z wartości przeszłości, podejmujecie i pełnicie swoją specyficzną misję we współczesnym świecie.
Ostatecznie formacja ustawiczna nie jest niczym innym, jak stałą, dynamiczną i twórczą odnową waszego kapucyńskiego powołania.
Dlatego zalecam wam, byście w programach formacyjnych, we wspólnotowych decyzjach stawiali zawsze na pierwszym miejscu – jak to już wam przypominałem – fundamentalną wartość waszego charyzmatu: ewangeliczne życie braterskie wspierane nade wszystko duchem modlitwy.
Jest wiele przeszkód, które napotykacie na tej drodze: trzeba im zawsze stawić czoło z poczuciem realizmu, ze świadomością, potraktować na serio, organicznie i całościowo. Składam wam gratulacje za wasze zaangażowanie i życzę pomyślności w wysiłkach, jakie podejmujecie. „Ogólny plan formacji ustawicznej Braci Mniejszych Kapucynów”, jaki wypracowaliście w czasie obrad tego Kongresu, niech stanowi ważką pomoc dla całego waszego Zakonu i sprawi, byście stali się godnymi naśladowcami waszego Świętego Założyciela Franciszka z Asyżu.
Miejcie przed oczami tę wyjątkową postać: obraz człowieka z sercem pielgrzyma i przechodnia, zawsze wędrującego na drodze wierności Ewangelii i otwartego na potrzeby braci. Przed swoją śmiercią złożył on „wyznanie wiary” o życiu konsekrowanym jako autentycznej powinności wymagającej ustawicznej formacji: „Zacznijmy służyć Panu Bogu – mówił on – ponieważ niceśmy nie postąpili albo bardzo niewiele. Nie sądził, że już osiągnął cel, ale niestrudzenie trwał w świętym nastawieniu i zawsze chciał zaczynać od początku […] dla osiągnięcia wyższej doskonałości myślał o podejmowaniu coraz to doskonalszych dzieł” (1 Cel 103).
Niech wspiera was przykład św. Franciszka i wstawiennictwo Madonny Dziewicy wiernej w waszej drodze życia ewangelicznego, w klimacie duchowej odnowy, czyli autentycznej formacji ustawicznej.
Z moim błogosławieństwem apostolskim.
(Tłumaczył Gracjan Majka OFMCap z tekstu włoskiego zamieszczonego w „L’Osservatore Romano” 260/1993).
Za: Studia Franciszkańskie 6(1994) s. 12-13
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
