Jan Paweł II
IDŹCIE I UCZCIE EWANGELII SŁOWEM I PRZYKŁADEM. HOMILIA PODCZAS MSZY ŚW.
Z KAPŁANAMI, OSOBAMI KONSEKROWANYMI I KATECHISTAMI BURKINA FASO
Wagadugu, 29 stycznia 1990 r.
Drodzy przyjaciele.
1. Biskup Rzymu pozdrawia was wszystkich serdecznie. Dziękuję bp. Mariusowi Ouedraogo za słowa powitania i za przedstawienie uczestników naszego spotkania. Ukazał on też kierunki i cole Waszej pracy podkreślając, że budujecie Kościół-Rodzinę w Burkina Faso kierowani pragnieniem jak najlepszego wypełniania swej misji, zgodnie ze specjalnym powołaniem każdego z was.
Przeżywamy obecnie ważny, okres w życiu Kościoła na tym kontynencie: zostaniecie wkrótce zaproszeni do udziału w przygotowaniu Specjalnego Zgromadzenia Synodu Biskupów do spraw Afryki, który został zwołany, aby dać nowy impuls ewangelizacji.
Ciesząc się z tego doświadczenia eklezjalnej wspólnoty z wami, pragnę rozważyć słowa Ewangelii, których przed chwilą wysłuchaliśmy.
2. Powróciwszy do Galilei, apostołowie spotykają Jezusa: Ukrzyżowany powstał z martwych. Syn Boży, który stał się człowiekiem, wywyższył człowieka przez swoje Zmartwychwstanie. Na uczniach spotkanie to wywiera wielkie wrażenie: byli świadkami mesjańskiej posługi Jezusa, ale potem Męka rozproszyła ich i zniszczyła ich nadzieję, w duszy noszą jeszcze obraz Golgoty.
„A gdy Go ujrzeli, oddali Mu pokłon. Niektórzy jednak wątpili” (Mt 28, 17). Niektórzy wahają się w obliczu aktu wiary, prawdopodobnie dlatego, że odkryli już, czego wymaga od nich obecność Zmartwychwstałego: oddania Mu się bez reszty.
W pewnym sensie każde chrześcijańskie powołanie bierze początek z takiego spotkania ze Zmartwychwstałym i z aktu wiary, który jest odpowiedzią na to spotkanie. Wiecie dobrze, że trzeba poddawać się coraz bardziej Jego działaniu, aby mogło dojrzewać powołanie do kapłaństwa, do życia konsekrowanego, do apostolatu i — po prostu — do życia człowieka ochrzczonego.
3. Na górze Jezus wypowiada zdumiewające słowa: „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi” (Mt 28, 18). Ten, który został odrzucony, jest teraz Panem. Jednoczy w sobie moc Stwórcy, który daje życie światu, i moc Odkupiciela, który zbawia świat. I to On właśnie „podchodzi” do swoich uczniów, zbliża się do was!
„Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody” (Mt 28, 19). Wasz Kościół narodził się dzięki zgromadzeniom misyjnym, które odpowiedziały na to wezwanie Chrystusa. A dziś żyje dlatego, że mieszkańcy Burkina Faso także w pełni je podjęli. W tym samym dziele współpracują bracia przybyli z innych krajów i synowie tej ziemi. Z kolei ci ostatni wyruszają teraz do innych narodów, aby głosić im Ewangelię. Składamy dzięki za wielkoduszność tak wielu mężczyzn i kobiet, którzy oddają najlepszą część swego życia, aby „nauczać”.
4. Wysyłając apostołów na misję, Jezus daje im pierwsze zadanie: „Udzielajcie im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (por. Mt 28, 19). Czyni was szafarzami tajemnic Bożych, daje wam władzę przekazywania łaski zbawienia. Poprzez waszą posługę Chrystus „podchodzi” do każdego człowieka, pozwala ludziom włączyć się w komunię życia trynitarnego, wzywa ich do trwania w miłości, która jednoczy Osoby Boskie.
Bracia i siostry, Chrystus powierza Kościołowi przedziwną misję łączenia i jednania ludzkości; Kościół ma służyć Mu jako narzędzie budowania Jego jednego Ciała, składającego się z osób, którym On daje swoje życie przez łaskę swej obecności. Na ziemi afrykańskiej wy jesteście sługami tej obecności, tej Miłości, która zbawia. Sakramenty sprawowane przez Kościół są jej widzialnymi i prawdziwymi znakami.
5. Drugie polecenie Jezusa jest przedłużeniem pierwszego, chodzi w nim bowiem o to, by ukazywać uczniom drogę wierności wobec zobowiązań podjętych na chrzcie: „Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem” (Mt 28, 20).
Kapłani, zakonnicy, zakonnice, katechiści i zaangażowani ludzie świeccy powołani są do urzeczywistniania tego polecenia Chrystusa na wiele sposobów. Zachowywać przykazania znaczy głosić je ludziom, przybliżać im słowa Tego, który objawia nam wolę Ojca. Zachęcam. was do wytrwałości w pracy na polu chrześcijańskiej formacji, przygotowania do chrztu i innych sakramentów, kaznodziejstwa i nauczania, kierowania życiem wspólnot, zawsze z myślą o tym, by czynić coraz bardziej prawdziwą ich przyjaźń z Panem przez kształtowanie konkretnych aspektów ich życia w zgodzie z orędziem Ewangelii.
Zdajecie sobie sprawę, że nie wystarczy pouczanie słowami, aby „były zachowywane przykazania” Pańskie. Ewangelizacja uczy wiernych realizowania w praktyce miłości Boga i miłości bliźniego. Dlatego właśnie oddajecie się nie tylko posługom niezbędnym dla istnienia Kościoła, ale — każdy według swego charyzmatu — opiekujecie się chorymi, wspieracie ubogich, zajmujecie się kształceniem młodzieży i formacją zawodową, popieracie postęp, wspomagacie prawidłowy rozwój rodzin, bronicie praw i godności człowieka, umacniacie braterskie porozumienie wszystkich ludzi. Niech Pan pozwoli wam kontynuować z całym zaangażowaniem te dzieła solidarności, do których was wzywa czynna miłość bliźniego.
6. Drodzy przyjaciele, moja radość ze spotkania z wami wynika z tego, że wszyscy z własnej woli zgodziliście się iść za Chrystusem i uczestniczyć w misji ewangelizacji. To dla niej zrezygnowaliście z założenia rodziny i jako kapłani, zakonnicy i zakonnice ślubowaliście gotowość podjęcia każdej posługi, jakiej zażąda od was Kościół. Także katechiści i zaangażowane osoby świeckie rezygnują w znacznej mierze ze swej wolności, by bezinteresownie oddać się pracy apostolskiej. Młodzi chrześcijanie, którzy mnie dziś słuchają, również będą musieli zrezygnować z łatwych przyjemności i wyzbyć się lęku przed konsekwentnym praktykowaniem swej wiary, aby odegrać czynną i dynamiczną rolę w życiu wspólnoty uczniów Chrystusa.
Wszyscy, każdego dnia, w głębi serca mówicie do Jezusa słowami Piotra: „Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego” (J 6, 68). Wszyscy idąc za Chrystusem, mówicie do Ojca: „Oto idę (…), abym spełniał wolę Twoją, Boże” (Hbr 10, 7; por. Ps 40, 8-9).
Każdego dnia Pan mówi do was: „Jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie” (Mt 11, 30). Dziś Następca Piotra mówi wam: odwagi, podejmujcie codzienny trud z radością, aby dzięki wam wzrastał w Burkina Faso Kościół-Rodzina Boża!
„Idźcie więc!” Nie zawiodą was słowa Jezusa: „A oto ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28, 20).
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 1990, nr 2-3 (121) s. 24
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
