Home DokumentyDokumenty Kościoła o życiu konsekrowanymJan Paweł IIJan Paweł II - Przemówienia i homilieJan Paweł II - Przemówienia i homilie - Przemówienia i homilie poświęcone życiu konsekrowanemu 1989.11.24 – Rzym – Jan Paweł II, Głoszeniu wiary bezwzględnie musi towarzyszyć miłość. Przemówienie do członków XVI Zebrania Generalnego Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego

1989.11.24 – Rzym – Jan Paweł II, Głoszeniu wiary bezwzględnie musi towarzyszyć miłość. Przemówienie do członków XVI Zebrania Generalnego Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego

Redakcja

 

Jan Paweł II

GŁOSZENIU WIARY BEZWZGLĘDNIE MUSI TOWARZYSZYĆ MIŁOŚĆ.
PRZEMÓWIENIE DO CZŁONKÓW XVI ZEBRANIA GENERALNEGO STOWARZYSZENIA APOSTOLSTWA KATOLICKIEGO

Rzym, 24 listopada 1989 r.

 

Drodzy Bracia w Chrystusie!

1. Wyraziliście pragnienie tego spotkania, by podczas dobiegającego już końca XVI Zebrania Generalnego bardziej umocnić szczerą wolę trwania w kościelnej komunii i aby dać świadectwo wiernego oddania Następcy Piotra. Ze swej strony chciałbym wam podziękować za ten dowód przywiązania; w sposób szczególny dziękuję ks. Martinowi Juritsch, ponownie wybranemu na stanowisko Przełożonego Generalnego, za skierowane do mnie słowa zapewnienia o wierności i miłości oraz informujące mnie o znaczeniu kończącego się już Zebrania Generalnego i o perspektywach, jakie otworzyło ono na przyszłość.

Pragnę wyrazić moje uznanie dla wykonanej przez was pracy i pozdrawiając was serdecznie, objąć tym pozdrowieniem całe Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego, tę wielką i zróżnicowaną w swoich formach rodzinę duchową, która jak drzewo z maleńkiego ziarna wyrosła z wielkiego serca i głębokiej intuicji waszego założyciela, św. Wincentego Pallottiego. Jest to rodzina duchowa, skupiająca w swoim łonie najbardziej różnorodne powołania kościelne czynnie i z całym poświęceniem oddające się realizacji katolickiego apostolstwa, stanowiącego zasadniczy i wspólny cel waszego Zjednoczenia, którym – wedle słów św. Wincentego – jest „powiększanie, obrona i rozszerzanie pobożności oraz katolickiej wiary” (św. Wincenty Pallotti, Opere complete III, s. 27).

2. Wasz Założyciel miał ogromnie wzniosłą wizję apostolstwa. Widział je jako działalność, którą należy prowadzić w świetle i mocą Przenajświętszej Trójcy: naśladowanie Chrystusa jako „Apostoła Przedwiecznego Ojca” pod natchnieniem oraz działaniem jednoczącym i ożywiającym Ducha Świętego, Ducha Miłości. Św. Wincenty podkreślał bardzo mocno, że głoszeniu wiary bezwzględnie musi towarzyszyć miłość. Ma to być głoszenie z miłości i w miłości, zawsze i wyłącznie umacniające i wzbudzające tę miłość, której Chrystus nauczył nas, ofiarowując samego siebie na krzyżu; tę wieczną i Bożą miłość św. Wincenty kontemplował w swoich głębokich rozważaniach i rozpowszechniał poprzez gorliwą działalność, jako apostoł prawdy i sługa Boga, dla zbawienia dusz wierzących i niewierzących.

Św Wincenty, nie zawsze znajdując zrozumienie i godząc się na wynikające z tego przykrości, podkreślał też, że Dzieło apostolstwa powinien pełnić każdy dobrze przygotowany chrześcijanin niezależnie od jego powołania czy specyficznej posługi w Kościele, chodzi tu bowiem o powinność, a nawet o wewnętrzną potrzebę, która w sposób konieczny i spontaniczny wypływa ze stopniowego uświadamiania sobie i urzeczywistniania obowiązków wynikających z chrztu, będącego podstawą i niewyczerpanym źródłem nowego życia w Chrystusie.

3. Jest jeszcze jedna cecha, która znamionuje pallotyńskie rozumienie apostolstwa i logicznie się wiąże z poprzednią: w apostolstwie św. Wincenty widział dzieło wspólne, urzeczywistniane razem z braćmi i siostrami pod przewodnictwem pasterzy, którzy – jak św. Paweł – nie są powołani, żeby „okazać władztwo nad wiarą waszą” (2 Kor 1, 24), lecz żeby służyć braciom i jedynej Prawdzie oraz żeby czynić wolnym i świętym lud Boży poprzez posłannictwo, które ich przewyższa i które zostało im powierzone przez samego Boga.

Według św. Wincentego kapłan, a przede wszystkim biskup, z pewnością jest nauczycielem wiary; Duch Święty jednak udziela szczególnych darów lub charyzmatów także każdemu chrześcijaninowi – mężczyźnie i kobiecie, zakonnikowi i świeckiemu, któremu zostaje powierzone – zgodnie z jednym z waszych określeń – „zadanie profetyczne”.

4. Życzę, by prace waszego Zebrania, prowadzone w świetle głównego tematu „Na wspólnej drodze wspólna służba”, przyczyniły się do rozwoju i pogłębienia tego wspólnotowego wymiaru pallotyńskiego apostolstwa, znajdującego swe podstawy w Prawie Podstawowym, mówiącym o konieczności współpracy między kapłanami, braćmi i siostrami w celu „zapewnienia jedności i skuteczności apostolskiej całemu Zjednoczeniu”. Owocem tego wzajemnego uzupełniania stał się z pewnością zarys podręcznika formacji Zjednoczenia, którego celem jest przedstawienie i umocnienie zasady jedności, łączącej was wszystkich jako synów i córki św. Wincentego, w wielości i różnorodności darów, posług i powołań. Również spotkania członków trzech Zarządów Generalnych, zapoczątkowane w roku 1986, powinny przyczyniać się do ściślejszej współpracy w organizowaniu prac apostolskich. Mam nadzieję, że ta braterska komunia będzie przynosić coraz bogatsze owoce łaski i zbawienia w oczekiwaniu na przyjście królestwa Bożego.

Podążajcie razem, aby służyć! Służyć na wzór Chrystusa. Służyć na wzór Maryi, „Służebnicy Pańskiej”. Takie jest moje życzenie. Niechaj to będzie owocem waszego Zebrania Generalnego, a ja z serca udzielam wam błogosławieństwa, obejmując nim wszystkich członków waszej wielkiej Rodziny pallotyńskiej: braci i siostry, zakonników i świeckich.

 


Acta SAC XIV, 7-9. L’Osservatore Romano (wyd. polskie), nr 10-11 (117) 1989, s. 27.

Copyright © Konferencja Episkopatu Polski

SERWIS INFORMACYJNY KONFERENCJI WYŻSZYCH PRZEŁOŻONYCH ZAKONÓW MĘSKICH W POLSCE

Ta strona korzysta z ciasteczek aby świadczyć usługi na najwyższym poziomie. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że zgadzasz się na ich użycie. Zgoda