Jan Paweł II
PRZEMÓWIENIE DO UCZESTNIKÓW „MARSZU FRANCISZKAŃSKIEGO”, PIELGRZYMUJĄCYCH DO ASYŻU
Castel Gandolfo, 4 sierpnia 1989 r.
Jestem wśród was z prawdziwą radością, zakonnicy i ludzie świeccy, chłopcy i dziewczęta, uczestnicy tego nowego „marszu franciszkańskiego”, który był zapoczątkowany w waszych krajach pochodzenia, w różnych częściach Italii i za granicą, z postojem w Asyżu, i który dzisiaj – po przerwie na modlitwę w bazylice św. Jana na Lateranie – kończy się tu w Castel Gandolfo. Przyjmuję was chętnie, gratuluję wam i życzę, abyście zawsze szli do przodu, aby wasza droga za przykładem wielkiego asyżanina zawsze znajdowała właściwe zakończenie.
Ta inicjatywa franciszkańska zapoczątkowana przed dziesięciu laty przez kilka osób z wolna powiększała się jak bieg rzeki, a teraz jesteście tak liczni, że można doliczyć się wielu tysięcy.
Witam wszystkich, szczególnie witam o. Johna Vaughna, Generała Zakonu Braci Mniejszych, któremu gorąco dziękuję za serdeczne słowa skierowane do mnie, w których także zawarł uczucia wszystkich obecnych.
Dzisiaj ukończyliście „marsz franciszkański do Asyżu”, lecz wasza droga, we właściwym znaczeniu, oznacza dokładne ukierunkowanie życia. Biedaczyna z Asyżu jest świętym, który ma wiele do powiedzenia młodym; świeżość i aktualność jego przesłania nigdy nie wygasły ani nie zostały osłabione w ciągu wieków. Pewnego razu miał szczęście głęboko i osobiście przeżyć spotkanie z Chrystusem i nie zawahał się opuścić wszystkiego, aby całkowicie przeżyć wymagania ewangelii. Otrzymując na Alwerni stygmaty, jeśli tak można powiedzieć, osiągnął doskonałość upodobnienia się do Chrystusa ukrzyżowanego.
Przybyliście do Asyżu 2 sierpnia, w dniu, w którym św. Franciszek uzyskał od papieża odpust Porcjunkuli, rozszerzony później na cały Kościół. We wspaniałej bazylice M. B. Anielskiej odbyliście czuwanie modlitewne. Wasza droga przemiany śladami Ojca Serafickiego jest manifestacją wiary, aby nieść przesłanie Asyżu na drogach świata.
Naśladując wasz czcigodny Wzór, który był wielkim wędrowcem, odbyliście tę pielgrzymkę, aby przypomnieć, że na tej ziemi wszyscy jesteśmy w drodze, pielgrzymami do celu nie z tego świata. Dlatego wasza pielgrzymka odznaczała się modlitwą, pokutą i przeżyciem wspólnoty, aby obwieścić radość spotkania z Chrystusem. Był to moment doniosły; prawdziwe poszukiwanie drogi, na którą każdy z was jest powołany przez Bożą Opatrzność, by jeszcze bardziej dojrzało powołanie rzeczywiście zaangażowanych w rodzinę i w środowisko pracy albo powołanie do życia kapłańskiego lub zakonnego.
Drodzy chłopcy i dziewczęta, w tym roku uczestnicy marszu z Asyżu także do Rzymu, jak św. Franciszek, który przyszedł pieszo z Asyżu do Rzymu, aby otrzymać od mojego Poprzednika Innocentego III, który go przyjął na Lateranie, zatwierdzenie swojej reguły. Ten, który tak bardzo ukochał Chrystusa Pana, chciał także w ten sposób okazać swoją miłość Kościołowi, swej mistycznej oblubienicy oraz papieżowi, jego głowie widzialnej. Właśnie przez to okazała się jego nadzwyczajna wierność Kościołowi, że przyczynił się do odnowy, odnawiając samego siebie i zakładając nowy hufiec naśladowców Chrystusa.
W naszej epoce, zaznaczającej się niekiedy indyferentyzmem religijnym, bardziej niż kiedykolwiek zachodzi potrzeba takich naśladowców. Życzę, aby wasz marsz trwał nadal duchowo, by osiągać cele coraz wyższe: w miłości do Chrystusa i do Kościoła, w miłości do braci, do ubogich i do ludzi z marginesu społecznego.
Wszystkim wam z serca błogosławię.
(Tłumaczył Ambroży Szajda OFM z tekstu włoskiego zamieszczonego w „Acta OFM” 108 1989 s. 83-84).
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski