Jan Paweł II
KOŚCIÓŁ JEST KOMUNIĄ. PRZEMÓWIENIE DO KAPŁANÓW, OSÓB KONSEKROWANYCH
I PRZEDSTAWICIELI RAD DUSZPASTERSKICH WYSPY REUNION
Drodzy bracia i siostry.
1. Niech mi będzie wolno wyrazić radość z tego, że dzisiejszego wieczora spotykam się tutaj z wami i za waszym pośrednictwem nawiązuję pierwszy kontakt z Ludem Bożym wyspy Reunion. Przychodzą mi na myśl słowa, jakie św. Paweł skierował do wiernych Rzymu, zanim jeszcze udał się do nich; „Gorąco pragnę was zobaczyć, aby wam użyczyć nieco daru duchowego dla waszego umocnienia, to jest abyśmy się u was nawzajem pokrzepili wspólną wiarą — waszą i moją” (Rz 1, 11-12).
Serdecznie witam was wszystkich — kapłanów, zakonników i zakonnice, przedstawicieli rad duszpasterskich, ruchów, organizacji, grup młodzieżowych. Szczególne powitanie kieruję do delegacji diecezji Sens i Auxerre, macierzystej diecezji brata Scubilion, który jutro będzie ogłoszony Błogosławionym.
Dziękuję Jego Eminencji kardynałowi Aubiy za przedstawienie mi diecezji Saint-Denis na wyspie Reunion. Dziękuję również przedstawicielom waszego zgromadzenia, którzy wyjaśnili mi, w jaki sposób biorą udział w duszpasterstwie diecezjalnym, przyczyniając się do rozwijania wiary i do nadejścia Królestwa Bożego.
2. Wiem, że diecezje skupione w Konferencji Episkopatów Oceanu Indyjskiego (CEDOI), a zwłaszcza wasza, wyraziły wolę podjęcia wielkiego wezwania Soboru Watykańskiego II do odnowy Kościoła. Duch święty przynagla nas, aby oblicze dzisiejszego Kościoła było rzeczywiście takie, jakiego pragnie Chrystus. Kościół bowiem to Jego Ciało. Nie chodzi tylko o reformę w tej czy innej konkretnej dziedzinie, ale raczej o głębokie wniknięcie w tajemnicę komunii, którą Kościół chciałby przeżywać dla dobra świata.
Z satysfakcją dowiaduję się, że w swoich parafiach rozwijacie działalność rad duszpasterskich. Pośród różnych projektów, staracie się stworzyć „Diecezjalną Radę Duszpasterską”. Do tworzenia takich rad zachęca Prawo Kanoniczne (kan. 511), w swoim działaniu wykorzystują one doświadczenia poszczególnych wspólnot lokalnych, stanowią też właściwe miejsce do wypracowywania — w łączności z biskupami — głównych kierunków działalności duszpasterskiej. Aby wam pomóc w tych zamierzeniach, pragnę podzielić się z wami kilkoma refleksjami na temat duszpasterstwa w Kościele diecezjalnym.
Ideą centralną, którą Kościół, dążąc do samookreślenia, ponownie wysunął na pierwszy plan podczas Soboru Watykańskiego II, jest „komunia”. Jest to przede wszystkim jedność z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa w Duchu świętym. Ta jedność przypieczętowana jest Słowem Bożym i sakramentami. Poprzez Chrzest każdy z nas złączony został z Chrystusem i żyje Jego życiem; jest to aspekt osobowy komunii chrześcijańskiej. To samo życie krąży we wszystkich wiernych i wiąże nas ze sobą: jest to aspekt wspólnotowy komunii chrześcijańskiej.
Kościół stanowi żywe ciało: funkcje poszczególnych jego członków są różne, a zarazem dopełniają się nawzajem. Każdy wiemy przyczynia się do budowania całego ciała. Wszyscy cieszą się równą godnością i uczestniczą w braterskim podziale. Pod mądrym kierownictwem pasterzy te uzupełniające się wzajem bogactwa wykorzystywane są dla dobra wszystkich.
3. W Kościele istnieją przede wszystkim urzędy płynące z sakramentu Kapłaństwa. W istocie, Pan Jezus wybrał sobie Apostołów i powierzył im troskę o kierowanie całym ludem. Jest to prawdziwa służba. Podstawową funkcją biskupów, następców Apostołów, i kapłanów, najbliższych współpracowników biskupów, jest służyć Kościołowi. Ich misją jest gromadzenie ludzi w Duchu świętym za pośrednictwem Ewangelii i sakramentów. W imieniu Chrystusa Kościół nadaje im uprawnienia i władzę, którą sprawują dla dobra całego Ludu Bożego.
Ochrzczonym potrzebne jest Kapłaństwo służebne, za pośrednictwem którego otrzymują dar boskiego życia. Im głębiej lud przeżywa swoje chrześcijaństwo, tym większą odczuwa potrzebę kapłanów. Bracia i siostry z wyspy Reunion, powołania kapłańskie dla waszej diecezji to sprawa Boga i wasza; to wy macie pragnąć kapłanów, prosić o nich Boga, sprzyjać powołaniom, pomagać materialnie i duchowo tym, którzy obierają drogę kapłaństwa, otaczać ich zrozumieniem i miłością. Wiem, że pracujecie we wszystkich tych dziedzinach, i że praca ta zaczyna już przynosić owoce. Zachęcam was do dalszych wysiłków w celu stworzenia dynamicznych struktur, które będą działać na rzecz powołań, a szczególnie otaczać opieką seminarzystów, aby w trzecim tysiącleciu zapewnić kapłanów Kościołowi na wyspie Reunion. W ten sposób nie tylko zaspokoicie potrzeby waszej wyspy, ale również będziecie mogli kontynuować misjonarską działalność waszych poprzedników, którzy z tej ziemi wyruszali głosić Królestwo Boże na Madagaskarze, w Afryce wschodniej i jeszcze dalej.
4. Misja Kościoła w świecie sprawowana jest nie tylko przez tych, którzy otrzymali sakrament Kapłaństwa, ale również przez wszystkich wiernych świeckich. Jako ludzie ochrzczeni, wierni świeccy uczestniczą w kapłańskiej, prorockiej i królewskiej misji Chrystusa.
Bacznie słuchając głosu ludu tej wyspy, pasterze powinni uznawać i wspierać działania osób ochrzczonych, powołanych do uczestnictwa w trudzie apostolskim poprzez swe charyzmaty i wysiłki na rzecz ewangelizacji doczesnej rzeczywistości. Również posłannictwo świeckich ma podstawę sakramentalną, w tym sensie, że wypływa ono z sakramentu Chrztu, z sakramentu Bierzmowania i w wielu przypadkach z sakramentu Małżeństwa.
„Polem ich ewangelizacyjnej aktywności — mówił papież Paweł VI — jest szeroka i bardzo złożona dziedzina polityki, życia społecznego, gospodarki, dalej, dziedzina kultury, nauki i sztuki, stosunków międzynarodowych, środków przekazu społecznego; do tego dochodzą niektóre dziedziny szczególnie otwarte na ewangelizację, jak miłość, rodzina, wychowanie dzieci i młodzieży, praca zawodowa, cierpienia ludzkie” (Evangelii nuntiandi, 70). Waszym zadaniem jest tworzenie grup apostolskich najlepiej dostosowanych do sytuacji wyspy, we współdziałaniu z ruchami krajowymi lub międzynarodowymi bądź też poprzez inicjatywy specyficzne, takie jak Diecezjalne Misje Wiejskie, które starają się zapewniać formację religijną, czerpiąc z doświadczeń Kościoła diecezjalnego na Reunionie.
5. Na tym ogromnym polu pracy apostolskiej, rozciągającym się przed świeckimi, chciałbym wyróżnić dziedzinę szczególnie istotną, rodzinę. Małżeństwo chrześcijańskie to prawdziwe powołanie, by ewangelizować miłość między mężczyzną i kobietą, a więc czynić ją jeszcze bardziej godną człowieka. Sakrament małżeństwa zapewnia dwojgu ludziom stałość wzajemnej wymiany, której każdy z partnerów potrzebuje do swego pełnego rozwoju. Dzieciom gwarantuje on atmosferę trwałej miłości, do której mają prawo, by się harmonijnie rozwijać i przygotować do trudów życia.
Zdrowie osoby i społeczeństwa jest ściśle związane z pomyślnością wspólnoty małżeńskiej i rodzinnej. Dlatego też razem z waszymi pasterzami chciałbym zachęcić każdą chrześcijańską parę małżeńską do „budowania swojej rodziny na skale, aby stawiła czoło nowoczesności”, używając wyrażenia kardynała Margeot.
6. Po tej zachęcie do ożywienia duszpasterstwa rodzin, pragnę również zachęcić was do odkrycia na nowo prawdziwego charakteru parafii, to znaczy istoty obecnego w niej i działającego misterium Kościoła. Bardziej niż strukturą, parafia jest „domem rodzinnym, braterskim i gościnnym, w którym ochrzczeni i bierzmowani uświadamiają sobie, że są ludem Bożym. Tam w jednej czynności liturgicznej łamie się dla nich obficie chleb zdrowej nauki i chleb eucharystyczny; stamtąd są codziennie posyłani, by pełnili swe apostolskie zadania wszędzie, gdzie kipi życie świata” (Catechesi tradendae, 67).
Uczestnicy ostatniego Synodu Biskupów wyrazili życzenie, aby parafie w sposób bardziej zdecydowany przeprowadzały odnowę, popierając udział laikatu w zadaniach duszpasterskich. Rzeczywiście, aktywność mężczyzn i kobiet w parafiach jest tak bardzo konieczna, że bez niej apostolstwo duszpasterzy nie może przynieść pełnych wyników. Bracia i siostry, powracamy ciągle do motywu przewodniego tego spotkania, do eklezjologii komunii. Dzięki swojej rozmaitości i komplementarności, wszystkie rodzaje posługiwania i charyzmaty mają własną rolę do odegrania w dziele wzrostu Kościoła.
Parafia, która jawi się nam jako Kościół umieszczony pośród domostw ludzkich, stwarza możliwości nawiązywania i pielęgnowania dzień po dniu coraz bardziej braterskich relacji pomiędzy wiernymi z różnych środowisk i różnych pozycji społecznych. Jest ona głównym miejscem wspólnego celebrowania rozpoznawanej w wierze obecności Pana. Jest ogniskiem apostolatu, pobudza zapał misjonarski kierując go ku niewierzącym bądź zobojętniałym. Jest otwarta dla wszystkich, służy wszystkim jak „wiejska studnia”, do której ludzie przychodzą gasić pragnienie — używając wyrażenia Jana XXIII.
Sobór Watykański II zachęcał do badań i poszukiwania rozwiązań problemów pastoralnych przy współudziale wszystkich Parafialnych Rad Duszpasterskich, których znaczenie słusznie podkreślili Ojcowie ostatniego Synodu i które trzeba wykorzystywać. Ja zachęcam was do dalszego tworzenia Parafialnych Rad Rozwijania Duszpasterstwa, ażeby umacniać więź pomiędzy wszystkimi osobami zaangażowanymi w działalność pastoralną i nadać parafii charakter misyjny.
7. Dane wam jest szczęście służenia ludowi, który ma głębokie korzenie duchowe i przywiązany jest do uroczystych form życia religijnego, tak indywidualnego, jak i społecznego. Zachowując otwartą postawę wobec pojedynczych osób i tego, czym zajmują się na co dzień, starajcie się jednocześnie, aby uroczystości parafialne miały w sobie coraz więcej życia i znaczenia. Otwierajcie umysły ludzi na głęboki sens świętych obrzędów. Sprzyjajcie rozwijaniu poczucia odpowiedzialności, tak by sakramenty były postrzegane jako akty angażujące całą osobę ludzką.
8. Kończąc te refleksje na temat duszpasterstwa diecezjalnego i roli, jaką powinien w nim odgrywać każdy ochrzczony, proszę Pana, aby pomógł wam odnaleźć właściwe miejsce w tym domu Boga i ludzi, jakim jest Kościół: „Wchodź do Bożego Domu i miejsce swoje zajmij; wspólnie w tym Bożym Domu oddajmy Panu dzięki”.
Jutro oddamy hołd człowiekowi, który potrafił odpowiedzieć na swe powołanie i służyć w Kościele — bratu Seubilion, wybitnemu wychowawcy, apostołowi pojednania, obrońcy godności ludzkiej i misjonarzowi. Obyście za jego przykładem również wy stali się światłem świata i salą ziemi!
Wzywam was do dalszego pogłębiania swej formacji chrześcijańskiej, tak abyście w jedności ze swym biskupem stali się ludźmi prawdziwie odpowiedzialnymi za wasz Kościół i byście nadal wspomagali wspólnoty z sąsiednich wysp, z którymi jesteście związani, oraz wspólnoty we Francji i w Europie, z którymi wiąże was historia i własny wybór. Poza tym, w swoich wieloreligijnych środowiskach powinniście potwierdzać żywotność swego Kościoła i swą chrześcijańską tożsamość; ułatwi wam to dialog z ludźmi innej niż wasza wiary.
Niechaj Dziewica Maryja pomoże wam budować w tej strefie Oceanu Indyjskiego cywilizację prawdy i miłości — na chwałę Boga!
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 1989, nr 4 (112) s. 21-22
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
