Jan Paweł II
ŚW. MAKSYMILIAN KOLBE.
SŁOWO DO POLSKICH PIELGRZYMÓW PODCZAS AUDIENCJI
Castel Gandolfo, 14 sierpnia 1987 r.
Kościół wspomina dziś świętego Maksymiliana Marię Kolbego. Jest to dzień jego męczeńskiej śmierci w bunkrze głodu w Oświęcimiu. Jest to zarazem dzień jego chwały. Tak jak śmierć Chrystusa na krzyżu była początkiem Jego chwały, tak śmierć ojca Kolbego, męczennika, stała się początkiem jego chwały. Chwały, którą odbiera w Bogu samym, chwały, którą oddaje mu Kościół tutaj na święcie, Kościół powszechny, a w szczególności Kościół na naszej ziemi. Dzień, w którym czcimy pamięć świętego Maksymiliana Marii, jest jeszcze dlatego wymowny, iż jest to wigilia Wniebowzięcia Matki Bożej. Jak gdyby na dzień swojego największego święta, święta swego uwielbienia, Maryja chciała zabrać do siebie tego, który tu, na ziemi, głosił się „rycerzem Niepokalanej”.
Łączmy się dzisiaj z Kościołem, zwłaszcza z Kościołem w naszej Ojczyźnie, wspominając to wielkie świadectwo wiary, nadziei i miłości, i prosząc, ażeby to świadectwo dane całemu światu przez człowieka, który jest patronem naszej trudnej epoki, owocowało w dziejach ludów, narodów, w dziejach naszej Ojczyzny i w sercu każdego z nas.
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 1987, nr 8 (93) s.
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
