Jan Paweł II
PRZEMÓWIENIE DO PIELGRZYMÓW LITEWSKICH W ZWIĄZKU Z 600-LECIEM CHRZTU LITWY I BEATYFIKACJĄ JERZEGO MATULEWICZA
Watykan, 27 czerwca 1987 r.
Drodzy Bracia i Siostry
1. Z wielką radością witam was dzisiaj, bracia i siostry Litwini, którzy wraz z waszymi duszpasterzami, pod przewodnictwem biskupa Pauliusa Baltakisa przybyliście z różnych stron świata, ażeby uczcić 600-lecie „Chrztu” swego umiłowanego kraju. Wasza obecność w Rzymie jest wymownym znakiem dla Kościoła i dla świata: znakiem wierności ukochanej Ojczyźnie, owej ziemi nazbyt często nawiedzanej przez ciężkie doświadczenia i cierpienie; znakiem głębokiego przywiązania do wiary, którą wasi ojcowie otrzymali przed sześciuset laty; znakiem miłości wobec Kościoła katolickiego i Następcy Piotra, będącego widzialnym źródłem jedności całego Ludu Bożego.
Z tej okazji Kościół na Litwie, reprezentowany tu przez biskupa Antanasa Vaičiusa i grupę ośmiu kapłanów, składa Bogu w rozmowie z Papieżem, dziękczynienie za dar Chrztu. Chrzest jest darem, który budzi radość wszystkich wierzących nie tylko wówczas, kiedy dotyczy ich samych, ale także wtedy, kiedy jest udziałem innych, jak mówi św. Paweł: „cieszę się i dzielę radość z wami wszystkimi: a także i wy się cieszycie i dzielicie radość ze mną!” (Flp 2,17-18). Nasza jedność w Ciele Chrystusa pozwala cieszyć się cudownym darem zbawienia w Jezusie Chrystusie, ofiarowanym nam i tym wszystkim, którzy przed nami zostali naznaczeni znakiem wiary.
Czujecie się w szczególny sposób bliscy Kościoła, który jest na Litwie, złączeni z nim, jako żywa gałąź drzewa zakorzenionego w żyznej litewskiej ziemi.
Razem z braćmi i siostrami, którzy tam żyją, pod przewodnictwem waszych pasterzy duchowo przygotowaliście się do tego jubileuszu. Teraz w komunii z nimi, w komunii umysłów, serc i gorącej modlitwy obchodzicie wspólnie tę uroczystą rocznicę.
Zachowaliście wiarę katolicką, bezcenny skarb przyniesiony z ziemi ojczystej. Wasze parafie, szkoły, stowarzyszenia, gazety i periodyki są konkretnym wyrazem żywotności tej wiary i przywiązania do kulturowych i religijnych tradycji. Co więcej, zachowując te tradycje wzbogaciliście kulturę krajów, które was przyjęły, stając się waszym nowym domem.
2. Poprzez te obchody postanowiliście raz jeszcze podkreślić, że wiara chrześcijańska jest podstawową wartością duchową waszego narodu, że jest siłą, która odegrała decydującą rolę w historii Litwy, że jest potężnym czynnikiem jej życia kulturalnego i moralnego, źródłem energii i wsparciem w mrocznych okresach historii.
Dla każdego z was 600-lecie „Chrztu” Litwy jest żywym wezwaniem do własnej duchowej odnowy. To wy macie teraz wprowadzić w życie odnowioną łaskę waszego Chrztu. Obchody jubileuszowe na tyle będą owocne, na ile każdy nawróci się do bardziej zaangażowanego życia wiary w naszym Panu i Zbawicielu, Jezusie Chrystusie.
Zostaliście powołani, mężczyźni i kobiety do tego, by żyć jako ci, którzy postępują według ducha. Zaprawdę, takie jest wasze powołanie, abyście byli narodem, który ma życie od Ducha, „owocem zaś ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość … wierność” (Ga 5,22).
Oto czas sposobny, ażeby odnowić i tchnąć nowe życie w piękne, chrześcijańskie tradycje waszego ludu, by dać odpowiedni wyraz dziedzictwu artystycznej, kulturowej i religijnej wrażliwości. Trzeba, abyście zachowali tradycyjne obyczaje rodzinne i społeczne, żyli nimi i przekazywali je swoim dzieciom.
Równocześnie ten Rok Jubileuszowy jest okazją do jeszcze silniejszej duchowej solidarności z Kościołem w Ojczyźnie. Nadal nieście wsparcie i pokrzepienie waszym braciom i siostrom, którzy tam żyją, zwłaszcza tym, którzy cierpią z powodu przekonań religijnych. W ten sposób jeszcze pełniej zrealizują się w ich życiu słowa św. Pawła: „Jak bowiem obfitują w nas cierpienia Chrystusa tak też wielkiej doznajemy przez Chrystusa pociechy” (2 Kor 1,5). Oni z ufnością kierują na was swój wzrok wiedząc, że są podtrzymywani waszą modlitwą.
3. Zarówno ich jak i wasze serca niewątpliwie wypełnia szczególna radość na myśl o jutrzejszej beatyfikacji arcybiskupa Jurgisa Matulaitisa, nieustraszonego świadka wiary ojców. Mężny sługa Boży, szedł za Chrystusem drogą rad ewangelicznych, z gorącą miłością przeżywając swoją konsekrację zakonną i zaangażowanie w służbie mężczyzn i kobiet, płonąc pragnieniem doprowadzenia ich do zbawienia w Jezusie Chrystusie. Przypadło mu w udziale przeżywać trudne sytuacje, jednakże, bez śladu zniechęcenia, używał swych licznych talentów dla rozwijania owoców świętości – zarówno w sobie, jak i w innych – stając się wszystkim dla wszystkich, ażeby wszystkich zbawić (por. 1 Kor 9,22).
Arcybiskup Matulaitis stał się duchowym ojcem wielu synów i córek. Pozdrawiam obecnych tu Księży Marianów i Siostry Niepokalanego Poczęcia. Razem z wami kieruję moje myśli ku członkom waszych rodzin zakonnych żyjących w Ojczyźnie. Oni także radują się tą chwilą i przeżywają ją w duchowej komunii z nami tak, jak my z nimi.
Wspomnienie arcybiskupa Matulaitisa staje przed współczesnym młodym pokoleniem Litwinów jako światło ukazujące drogę poznawania i ukochania duszy własnego narodu. Nade wszystko jednak mówi o Chrystusie, Panu dziejów, przewodniku naszych dusz. Dla niektórych z was, młodych, jego przykład może przynieść odpowiedź na pytanie o to, jaki kierunek nadać swemu życiu. Gorąco się modlę, ażeby za pośrednictwem arcybiskupa Jurgisa wielu z was odpowiedziało na wezwanie i poszło za Jezusem w kapłaństwie lub w życiu zakonnym. W ten sposób, służąc bliźnim, staniecie się świadkami ewangelicznej miłości a poprzez wasze życie i waszą pracę słowa Jezusa Chrystusa oraz miłość Boża zostaną przekazane przyszłym pokoleniom.
4. Opatrzność sprawiła, że 600-lecie „Chrztu” waszego kraju przypada w Roku Maryjnym. Cześć dla Matki Bożej zawsze znajdowała się w samym centrum chrześcijańskiego życia narodu litewskiego. Wielki św. Kazimierz był głębokim czcicielem Najświętszej Dziewicy, podobnie Jurgis Matulaitis. Więź miłości, łącząca naród litewski z Maryją, Matką Odkupiciela jest nie tylko pełnym czułości wyrazem głębokiej wiary i energii duchowej, ale także zaangażowaniem, poświęceniem się, powierzeniem całego narodu Matce Bożej, ażeby strzegła kraju i jego ludu na drogach historii.
Dlatego chciałem w Modlitwie Roku Maryjnego oddać pod Jej opiekę cały naród: „Tobie, Matko wszystkich chrześcijan, powierzamy w sposób szczególny te narody, które w ciągu Roku Maryjnego obchodzą szóste stulecie … przyjęcia Ewangelii … Zwróć ku nim Twoje pełne miłości spojrzenie i daj siłę tym, którzy cierpią dla wiary”.
5. Chciałbym także pozdrowić w szczególny sposób uczestników Międzynarodowego Sympozjum Historii Kościelnej, które odbywało się tutaj, w Rzymie, pod auspicjami Papieskiego Komitetu Nauk Historycznych, i było poświęcone chrystianizacji Litwy. Jako wybitni historycy przynosicie waszą wiedzę, ażeby rzucić światło na bardzo ważny moment historii Europy, wyłonienia się Litwinów jako narodu chrześcijańskiego, pozostającego w duchowym kontakcie z innymi wielkimi narodami Europy. Życzę wam powodzenia w poszukiwaniach naukowych; niech Bóg pokoju i miłości zawsze będzie z wami.
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana