Jan Paweł II
PRZEMÓWIENIE DO MIĘDZYNARODOWEJ RADY FRANCISZKAŃSKIEGO ZAKONU ŚWIECKICH
Rzym, 19 czerwca 1986 r.
Najdrożsi Bracia i Siostry!
Miło mi, że dzisiaj jestem z wami, członkami Prezydium Międzynarodowej Rady Franciszkańskiego Zakonu Świeckich, zgromadzonymi w Rzymie dla zastanowienia się nad schematem nowych Konstytucji z uwzględnieniem sugestii odpowiednich komisji i bractw rozproszonych w świecie.
Te dni refleksji i modlitwy mają dla was szczególne znaczenie, jeśli studium projektu Konstytucji znajdzie swój zasadniczy punkt odniesienia do Reguły, uznanej i zatwierdzonej przez mojego poprzednika Pawła VI Listem Apostolskim Seraphicus Patriarca z dnia 24 czerwca 1978 r., na kilka miesięcy przed jego świątobliwą śmiercią. Papież Paweł VI wyrażał zadowolenie, że charyzmat franciszkański jeszcze dzisiaj bujnie się rozwija dla dobra Kościoła i społeczności ludzkiej, mimo szerzenia się doktryn wygodnych oraz powstawania tendencji, które oddalają ludzi od Boga i od rzeczywistości nadprzyrodzonych (zob. AAS, 70, 1978, s. 464).
Trzeba dodać, że najbliższy Synod Biskupów będzie poświęcony tematowi powołania misji świeckich w Kościele i w świecie. Jest to specjalna okazja, aby franciszkanie świeccy dali swój wkład modlitwy, doświadczenia, idei i szczególnie zaangażowanego świadectwa chrześcijańskiego. Od ponad siedmiu i pól wieku jesteście rzeczywiście obecni w Kościele z zamiarem kochania go i służenia mu, odwołując się ustawicznie do pierwotnego charyzmatu, tzn. do nauczania i życia św. Franciszka z Asyżu.
Pierwszy biograf Biedaczyny wyraźnie wspomina o tzw. Trzecim Zakonie, gdy mówiąc o św. Franciszku pisze: „[…] przez jego przykład, jego Regułę i jego nauczanie odnawia się Kościół Chrystusa w jego wiernych, mężczyznach i kobietach, triumfuje potrójna służba wybranych. Wszystkim dał regułę życia i ukazywał drogę zbawienia każdemu według jego stanu” (I Tommaso da Celano, XV: Fonti Francescane, s. 384-385).
W wielkiej rodzinie franciszkańskiej Zakon Świeckich przedstawia się jako organiczne zjednoczenie wiernych, którzy „pobudzeni przez Ducha do osiągnięcia doskonałej miłości we własnym stanie świeckim, zobowiązują się profesją do życia Ewangelią na sposób św. Franciszka” (Reguła, 2).
Podstawowym elementem waszego charyzmatu jest całkowite zachowywanie Ewangelii Chrystusa. To wiąże się z ciągłym i pilnym rozważaniem osoby, dzieła i posłania Jezusa, który jest centrum naszej wiary. Pod tym względem św. Franciszek jest jednym z najbardziej fascynujących przewodników w historii duchowości chrześcijańskiej. On chciał poznać i żyć Ewangelią „sine glossa” (bez komentarzy), tzn. dosłownie, realizując jej najbardziej radykalne wymagania. Będąc uprzywilejowany przez Chrystusa Ukrzyżowanego mistycznym zjawiskiem stygmatyzacji, Franciszek z Asyżu ukazał się rzeszom wiernych w początkach XIII w. jako autentyczny „drugi Chrystus”.
Franciszek poleca swoim synom i córkom duchowym, którzy żyją na świecie, aby umieli zawsze poszukiwać osoby Chrystusa, żyjącego i działającego w braciach, w Piśmie św., w Kościele i w czynnościach liturgicznych (Reguła, 5); czynić z modlitwy i kontemplacji istotę własnego bytu i działania naśladując Jezusa, który był prawdziwym wielbicielem Ojca (Reguła, 8); żyć w całkowitej wspólnocie z papieżem, biskupami i kapłanami (Reguła, 6); realizować w codziennym życiu ducha „Błogosławieństw”, szukając w używaniu i w oderwaniu się od dóbr ziemskich właściwej do nich relacji, oczyszczając serce od wszelkiej tendencji i żądzy posiadania (Reguła, 11); praktykować ciągle radykalną zmianę wewnętrzną, tzn. nawrócenie, które znajduje w Sakramencie Pojednania uprzywilejowany znak miłosierdzia Ojca i źródło wszelkiej łaski (Reguła, 7); umieć traktować i przyjmować wszystkich ludzi jako dar Pana i jako obraz Chrystusa oraz poszukiwać dróg pokoju, jedności, miłości, przebaczenia (Reguła, 13-19). W tym duchu wszystkie franciszkańskie bractwa świeckie trwają od dawna na modlitwie o dobry wynik Dnia Pokoju, który zapowiedziałem na dzień 27 października w Asyżu. Taka postawa ukazuje, jak członkowie Franciszkańskiego Zakonu Świeckich rozumieją, aby – na mocy powołania – być nosicielami pokoju i posłańcami radości.
Wam, którzy w Zakonie macie delikatną i wielką odpowiedzialność, życzę ścisłej wzajemnej więzi, aby być przewodnikami oświeconymi i żarliwymi animatorami, dając waszym współbraciom i współsiostrom prawdziwy przykład głębokiej miłości do Ewangelii, gorącej wiary w Chrystusa, pogodnej ufności i wierności Kościołowi. A do wszystkich Członków Zakonu ponawiam zaproszenie, które skierowałem kilka lat temu do uczestników waszego międzynarodowego spotkania: „Kochajcie, studiujcie, żyjcie waszą Regułą, ponieważ zawarte w niej wartości są wybitnie ewangeliczne. Żyjcie tymi wartościami we wspólnocie braterskiej i w świecie, w który – na mocy waszego powołania świeckiego – jesteście włączeni i wkorzenieni. Żyjcie tymi wartościami ewangelicznymi w waszych rodzinach, przekazując wiarę z modlitwą, przykład i wychowanie, oraz przeżywajcie ewangeliczne wymagania wzajemnej miłości, wierności i szacunku dla życia” (Insegnamenti, V/3, 1982, s. 613).
Wraz z tymi życzeniami z serca udzielam wam Apostolskiego Błogosławieństwa.
(Tłumaczył Grzegorz Bernard Błoch OFM z tekstu włoskiego zamieszczonego w „Acta OFM”, 105, 1986, s. 146-148
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
