Jan Paweł II
OBECNOŚĆ, KTÓRA BUDUJE KRÓLESTWO.
SPOTKANIE Z ZAKONNIKAMI I ZAKONNICAMI INDII
Bombaj, 10 lutego 1986 r.
Drodzy ojcowie, bracia i siostry!
„Pokój wam wszystkim, którzy trwacie w Chrystusie” (1 P 5. 14).
1. Bardzo oczekiwałem tego spotkania z zakonnikami i zakonnicami Indii. Spoglądając na was, tu obecnych, myślę o tysiącach waszych braci i sióstr, których życie we wszystkich częściach Indii naznaczone jest szczególnym poświęceniem się Chrystusowi. Pokój wam wszystkim!
Do Konferencji Zakonów Indii, do członków wszystkich zgromadzeń zakonnych w całej różnorodności ich rytów, form życia i apostolatu, zjednoczonych rzeczywistością życia konsekrowanego w Kościele, do każdego z was z osobna kieruję słowo szczerego pozdrowienia i zachęty, które — jak napisałem w adhortacji apostolskiej Redemptionis donum — „jest słowem miłości Kościoła ku wam. Przyjmijcie je, gdziekolwiek jesteście: czy w klauzurze wspólnot kontemplacyjnych, czy przy wielorakiej posłudze apostolskiej, na misjach, w duszpasterstwie, w szpitalach na innych miejscach, gdzie służy się cierpiącemu człowiekowi, w zakładach wychowawczych, szkołach czy uczelniach — wreszcie w waszych własnych domach, gdzie zgromadzeni w imię Chrystusa trwacie z tą świadomością, że Pan jest pośrodku was” (n. 2).
Oby każdy zakonnik i zakonnica w Indiach doświadczali Jego obecności, ufając prawdzie słów Boga wypowiedzianych za pośrednictwem proroka Izajasza: „wezwałem cię po imieniu; tyś moim” (Iz 43, 1).
Wasza konsekracja zakonna jest szczególnym darem Boga dla Kościoła. Chrześcijańskiego życia zakonnego nie można rozważać poza obrębem Kościoła, Ciała Chrystusa, wspólnoty zbawienia „zbudowanej na fundamencie apostołów i proroków” (Ef 2, 20). Kościół, jako „znak i narzędzie wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego” (Lumen gentium, 1) jest dla was prawdziwym domem.
Życie zakonne w sposób prawdziwie dobitny wyraża wewnętrzną świętość i żywotność Kościoła. Jest to szczególnie prawdziwe w odniesieniu do Kościoła w Indiach. Żyje dziś w samych Indiach około 50 000 zakonnic, 5 000 zakonników i 2 800 braci, zaś około 1 500 zakonników i zakonnic indyjskich pracuje w innych częściach świata. Za wszystko to trzeba składać dzięki Panu żniwa, który nam błogosławi coraz liczniejszymi powołaniami. Cały Kościół raduje się i kieruje do was słowa wdzięczności za waszą wiarę i hojność. Także Kościół z głęboką miłością i szacunkiem powtarza słowa proroka: „Wezwałem cię po imieniu, tyś moim” (Iz 43, 1).
2. Drodzy bracia i siostry! Istotą konsekracji zakonnej jest pełna upodobania miłość samego Chrystusa. Wasze osobiste losy, w których i poprzez które odkryliście „niezgłębione bogactwo Chrystusa” (Ef 3, 8), doprowadziły was do oddania samych siebie na służbę Chrystusowi i przybliżeniu przyjścia na ziemię Jego królestwa. Bardziej niż inni wasi bracia musicie doświadczać potrzeby duchowego oczyszczenia. Tylko wtedy, gdy będziecie wolni od grzechu, będziecie mogli żyć prawdziwie dla Boga.
Dlatego na pytanie, czego oczekuje Kościół i świat od tych, którzy ślubowali zachowanie rad ewangelicznych, Sobór Watykański II odpowiada tymi słowami: „Zakonnicy gorliwie starać się mają o to, aby za ich pośrednictwem Kościół z biegiem czasu coraz lepiej, zarówno wiernym jak i niewierzącym, ukazywał Chrystusa — bądź to oddającego się kontemplacji na górze, bądź zwiastującego rzeszom Królestwo Boże, bądź uzdrawiającego chorych i ułomnych, a grzeszników nawracającego do cnoty, bądź błogosławiącego dzieciom i dobrze czyniącego wszystkim, a zawsze posłusznego woli Ojca, który Go posłał” (Lumen gentium, 46).
Przypadająca zakonnikom i zakonnicom rola świadków nabiera szczególnego znaczenia w tym kraju, właśnie dlatego, że jest niezawodną i skuteczną formą ewangelizacji w warunkach środowiska wielowyznaniowego. Indie chcą dotrzeć do prawdy waszego orędzia poprzez pełnię waszego wewnętrznego poświęcenia, przez waszą prostotę, pokorę ubóstwa, radość i pełnię złożonego z siebie w czystości daru, doświadczenie wyrzeczenia i wewnętrzne ogołocenie się w posłuszeństwie. Dodaje otuchy stwierdzenie, że wasz kraj otacza szacunkiem mężczyzn i kobiety pełnych ducha Chrystusa, natchnionych miłością Boga i bliźniego.
Zresztą Sobór zaleca wszystkim chrześcijanom, by mieli świadomość, że należą do Kościoła pielgrzymującego. Zakonnik bardziej niż ktokolwiek inny jest wezwany do pielęgnowania owego pielgrzymiego wymiaru chrześcijańskiego życia. Jesteście żywymi świadkami prawdy, że „nie mamy tutaj trwałego miasta, ale szukamy tego, które ma przyjść” (Hbr 13, 14).
Droga czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, obrana z miłością dla Królestwa Chrystusowego — i to na stałe, na całe życie — jest drogą odpowiadającą w sposób szczególny duchowości tradycji religijnej Indii, w której życie ziemskie widziane jest jako „ścieżka” ku nowej wolności i spełnieniu.
3. Kiedy myślę o wielkiej różnorodności waszych zwyczajów zakonnych i zewnętrznych oznak waszej konsekracji, uświadamiam sobie jak szeroki jest zakres działalności, w którą angażują się zakonnicy i zakonnice w Indiach.
Przede wszystkim pozdrawiam członków zakonów kontemplacyjnych. Indie zawsze ceniły i otaczały szacunkiem dusze wybrane, które przez modlitwę i kontemplację dają świadectwo absolutnej i transcendentnej rzeczywistości Boga. Raduję się słysząc o rozkwicie wspólnot kontemplacyjnych pośród was. Zwracam się do was słowami Soboru: zachowujcie wyborną cząstkę w Mistycznym Ciele Chrystusa, dodawajcie Ludowi Bożemu blasku przez obfite owoce świętości. Dzięki tajemniczej płodności apostolskiej przyczyniacie się do jego wzrostu. Jesteście ozdobą Kościoła (por. Perfectae caritatis, 7). W imieniu całego Ludu Bożego kieruję ku wam słowa zachęty i wdzięczności.
4. Ci z was, którzy się oddają czynnemu apostolstwu, troszczą się o zaspokojenie różnorodnych potrzeb mieszkańców Indii. Czyniąc to w duchu miłości, braterstwa i służby, bez dyskryminowania kogokolwiek, z szacunkiem dla każdej ludzkiej istoty jako dziecka Bożego, ukazujecie miłość samego Chrystusa i kontynuujecie Jego misję na ziemi. To dzieło miłości zlecił wam Kościół i macie wypełniać je w Jego imieniu (por. Perfectae caritatis 8). Macie pełnić nie tylko zwykłą humanitarną posługę, ale wypełniać specjalną posługę kościelną.
Wielu z was oddaje się nauczaniu, to jest przekazywaniu wiedzy zarówno chrześcijańskiej, jak i świeckiej, dzięki tysiącom rozsianych po całym kraju instytucji oświatowych. Pozwólcie, że podkreślę znaczenie tego zadania, zwłaszcza wówczas, gdy umożliwia wam ono świadczenie o przywiązaniu Kościoła do prawdy, dobra i piękna, gdziekolwiek by się one znajdowały, a jeszcze większe wtedy, gdy pozwala wam prowadzić waszych uczniów „do miary wielkości według pełni Chrystusa” (Ef 4, 13) Moje myśli kierują się ku tym licznym zakonnikom i zakonnicom, którzy nauczają w wioskach Indii. Wypełniają oni zaszczytną służbę dla pomyślności społeczeństwa indyjskiego.
Są wśród was tacy, którzy pracują w służbie zdrowia, naśladując Chrystusa w Jego trosce o ubogich i chorych. Któż jest w stanie znaleźć właściwą miarę wielkości waszego życia, oddanego codziennej trosce o braci i siostry Chrystusa? Tylko sam Bóg może należycie was wynagrodzić.
Są tacy, którzy oddani dziełu ewangelizacji w parafiach, głoszą słowo Boże i pozwalają ludowi doświadczać mocy zbawczego działania Boga, które przemienia ich życie, wprowadzając do wspólnoty wiary i miłości, jaką jest Kościół.
Inni znów pracują w dziedzinie apostolstwa społecznego, starając się pomagać ubogim i wyzyskiwanym, ażeby mogli żyć zgodnie z ich niezbywalną godnością ludzką. Niektórzy z was są zaangażowani na polu współczesnych środków społecznego przekazu lub w innych wyspecjalizowanych dziedzinach pracy duszpasterskiej.
Gorąco pochwalam waszą gorliwość. Oby Wszechmocny Bóg błogosławił wszystkim waszym dziełom. Proszę was, byście nadal pracowali dla dobra Kościoła i wszechstronnego rozwoju waszego kraju.
5. Upragniona przez Sobór Watykański II właściwa odnowa życia zakonnego, dzięki łasce Bożej przyniosła wśród was — podobnie jak i w zakonach całego Kościoła — duchowe rozbudzenie i umocnienie do stawiania czoła wyzwaniom dzisiejszych czasów. Zrozumieliście potrzebę nieustannego powracania do źródeł życia chrześcijańskiego i do pierwotnego charyzmatu każdego zakonu, nawet wówczas, gdy przystosowujecie się do zmienionych warunków współczesnego społeczeństwa.
W kontekście tego procesu Kościół przypomina wam, że podstawową normą wszelkiego życia zakonnego jest naśladowanie Chrystusa wedle wskazań Ewangelii. Kościół przypomina, że istotnym prawem waszej konsekracji jest dążenie do doskonałej miłości poprzez ciągle nawracanie serca.
Każde zgromadzenie zakonne jest wezwane do tego, ażeby w tych zasadniczych ramach rozwijało swój specyficzny charakter, uwzględniając charyzmat założyciela, posłuszeństwo regule i zatwierdzonym konstytucjom, postępując w świetle szczegółowych celów i całokształtu tradycji, stanowiących dziedzictwo każdego zakonu.
6. Chciałbym w sposób szczególny wyrazić uznanie dla starań mających na celu podniesienie jakości formacji młodych zakonników. Przygotowanie kandydatów do życia zakonnego polega nie tylko na przekazaniu wiedzy. Jest to przede wszystkim delikatne zadanie kierowania nimi na drodze do najgłębszej osobistej odpowiedzi na wezwanie Boga, do tego, by ich życie odpowiadało radykalnym wymaganiom Ewangelii w harmonii z życiem i nauczaniem Kościoła i w hojnej miłości do własnej rodziny zakonnej. Jest rzeczą ważną, by formacja duchowa, jaką otrzymują młodzi zakonnicy, była głęboko ludzka i wewnętrznie spójna. Jej zasadniczym elementem powinno być wszczepienie poczucia takich wartości, jak prawda, sprawiedliwość, miłość i szacunek dla każdej osoby ludzkiej. Formacja zakonna tylko na tyle będzie skuteczna, na ile kandydat upodobni się do Chrystusa i na ile w pełni będzie przezeń przeżyta łaska Chrztu świętego.
Bądźcie pewni, że wasze wysiłki wkładane we właściwą formację duchową młodych i w odpowiedni program stałej formacji wszystkich zakonników przyniosą obfite owoce waszym wspólnotom.
Do wszystkich kandydatów, postulantów i nowicjuszy różnych Kongregacji kieruję słowa szczególnego błogosławieństwa i zachęty. Zachęcam was do pielęgnowania daru powołania, będącego najwspanialszym wyrazem miłości Boga ku wam. Do was również kieruję przytaczane już tutaj słowa proroka Izajasza: „Wezwałem cię po imieniu; tyś moim” (Iz 43, 1). Oby z każdym dniem wzrastała w was świadomość szczególnej łaski, jaka została wam dana. Poświęćcie wszystkie wasze młode siły na poszukiwanie Boga, na naśladowanie Chrystusa, na służbę Kościołowi i światu.
7. Drodzy bracia i siostry, zakonnicy i zakonnice Indii. Chrystus wezwał was, byście poszli w ślad za Nim drogą rad ewangelicznych. Pragnie błogosławić waszemu życiu i pracy: pragnie, byście w tym kraju mogli stać się Jego wybranymi świadkami. Poprzez waszą wierność ślubom, w pokornej służbie drugim, zwłaszcza ubogim, wnikacie w samą istotę życia Indii, tak bardzo bogatego w wartości religijne. Pomagajcie wzrastać w sercu waszego ludu Królestwu Bożemu, „królestwu prawdy i życia, królestwu świętości i łaski, królestwu sprawiedliwości, miłości i pokoju” (Prefacja na uroczystość Chrystusa Króla).
Niech wasza pełna entuzjazmu miłość do Kościoła będzie siłą jednoczącą, która sprawi, że jego obraz będzie w oczach ludzkich jeszcze doskonalszy, jest on bowiem „święty i zarazem ciągle potrzebujący oczyszczenia” (.Lumen gentium, 8), nieustannie postępujący drogą pokuty i odnowy. Ta droga oczyszczenia, pokuty i nawrócenia jest w sposób szczególny waszą drogą.
Zawierzam każdego z was, wasze wspólnoty i działalność duszpasterską wstawiennictwu Maryi, Matki Chrystusa i Kościoła. Jej wierność jaśnieje przed nami jako najdoskonalszy wzór życia zakonnego, życia w wierze i miłości. Niech modlitwy niedawno beatyfikowanych bł. Alfonsy i bł. Kuriakose, będących wspaniałym przykładem konsekracji zakonnej w miłości do Pana naszego umacniają was i napełnia radością — dzisiaj i zawsze.
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 1986, nr 2 (76) s. 29-3
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
