Jan Paweł II
BĄDŹCIE ZJEDNOCZENI W MIŁOŚCI Z KOŚCIOŁEM PIELGRZYMUJĄCYM W NASZYCH CZASACH. PRZEMÓWIENIE DO UCZESTNIKÓW PIELGRZYMKI ZJEDNOCZENIA APOSTOLSTWA KATOLICKIEGO
Rzym, 2 listopada 1985 r.
Drodzy Bracia i Siostry, członkowie Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego!
1. Pozdrawiam was serdecznie! Przybywając z dwunastu krajów i pięciu kontynentów, zebraliście się tutaj, w sercu katolicyzmu jako pielgrzymi, by odnowić waszą wiarę, by modlić się przy grobie św. Piotra i spotkać się z Jego Następcą.
Przybyliście również po to, by modlić się przy grobie świętego Wincentego Pallottiego, by napełnić się jego płomiennym duchem apostolskim. Na całym świecie, wszędzie tam, gdzie jest obecna rodzina pallotyńska, obchodzone były uroczystości 150-lecia założenia Dzieła Świętego Wincentego Pallottiego; lecz tu w Rzymie, mieście Apostołów, te jubileuszowe uroczystości osiągają swój punkt szczytowy. Z uczuciami wdzięczności spoglądacie na te 150 lat, które Bóg pobłogosławił; wasz Założyciel, święty Wincenty Pallotti, zjednoczył wielu wiernych w Dziele przez niego założonym. Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego gromadzi w sobie kapłanów, braci, siostry i ludzi świeckich: wszyscy oni czerpią życie z mocy Ewangelii i, za przykładem swego Założyciela, chcą być wiernymi Kościołowi i działać dla jego dobra.
2. Św. Wincenty Pallotti bardzo ukochał Kościół i służył mu aż do ostatniej chwili swego życia. Jako człowiek i kapłan głębokiej wiary i żarliwości w działaniu, był on przekonany, że w Kościele ukazuje się nieskończona Miłość Boga objawiona w Jezusie Chrystusie. Święty często opisuje Kościół jako znak zbawienia tego świata i jako miejsce, w którym Bóg obdarza ludzi swoim miłosierdziem. Z nieskończonej miłości Bożej narodził się Kościół jako widzialny znak Jego dobroci. Dlatego też posłannictwem Kościoła jest wyznawanie i głoszenie Miłości, która zbawia. Wszyscy wierni są wezwani do współpracy w wypełnianiu tego posłannictwa.
Z tego też powodu członkowie Dzieła świętego Wincentego Palloniego kochają Kościół i służą mu, by mógł się objawiać jako „miasto położone na górze” (Mt 5,14). Także wy, bracia i siostry, powinniście kochać Kościół pielgrzymujący w tych naszych czasach: jest on przez niektórych kontestowany, nierozumiany i prześladowany, mimo to płonie ogniem miłości do Jezusa Chrystusa, Pana naszego.
3. Sobór Watykański II, kontynuując wiernie teologię Ojców, ukazał Kościół jako powszechny sakrament zbawienia dla świata. „Chrystus… powstawszy z martwych Ducha swego ożywiciela zesłał na uczniów i przez Niego ustanowił Ciało swoje, którym jest Kościół, jako powszechny sakrament zbawienia” (LG 48), tak uczy Sobór. W Kościele więc, żyje i działa Chrystus Pan ukrzyżowany i zmartwychwstały; jedynie od Niego otrzymuje Kościół moc do głoszenia Ewangelii, bowiem On w swej miłości udzielił mu Ducha Świętego. Ten to Duch Jezusa Chrystusa umacnia Kościół przez wszystkie wieki w wierności swemu Panu i Głowie i zapala w nim miłość do Boga i do ludzi.
Dlatego też Kościół nie może być oceniany według modeli społeczeństw doczesnych, na przykład według modelu myśli demokratycznej. Niewątpliwie, Kościół pozostaje w żywym kontakcie z rzeczywistością historyczną, do której jest powołany, by nieść jej zbawienie. Kościół uczestniczy w wydarzeniach świata: cierpi wraz z uciśnionymi i prześladowanymi; troszczy się o zachowanie prawdziwych wartości ludzkich; nawet on sam, w ciągu dziejów ludzkości aż do naszych dni, przeżywał chwile zagrożenia, był zniewalany i prześladowany, a sam także musiał się ciągle odnawiać. Najgłębsza tajemnica Kościoła nie ukazuje się jednak w tym zwykłym rozważaniu jego rzeczywistości historycznej: misterium Kościoła tkwi w Jezusie Chrystusie, który w nim działa.
Dlatego Kościół może głosić tę ostateczną obietnicę Boga, że Bóg pragnie zbawić i odkupić wszystkich ludzi. W duchu tej tajemnicy Kościoła żył i działał święty Wincenty Pallotti, będąc przy tym głęboko przekonanym, że Bóg w sakramencie zbawienia, którym jest Kościół, poprzez swego Syna Jezusa Chrystusa, pragnie doprowadzić do domu Ojca ludy wszystkich narodów i języków.
Idźcie za przykładem waszego Założyciela i odkrywajcie głęboką tajemnicę Kościoła. Idźcie za świętym Wincentym Pallottim, który kształtował u członków swego Dzieła głębokie, synowskie oddanie się Kościołowi Jezusa Chrystusa. Święty wyznawał otwarcie swą wierność Następcy św. Piotra, o czym w sposób wzorowy zaświadczył w stosunku do moich poprzedników, papieża Grzegorza XVI i Piusa IX. Im zawierzył on swoje Dzieło i z ich błogosławieństwem pragnął rozwijać apostolstwo, które jednoczy w Zjednoczeniu Apostolstwa Katolickiego wysiłki kapłanów, sióstr i świeckich, młodych i dorosłych, wiernych każdego stanu i zawodu. Co więcej, święty Wincenty pragnął oddać swe Dzieło na szczególną służbę Kościołowi, dlatego też określił swoje Zjednoczenie jako „tylko pomocniczą instytucję w Kościele” (OOCC I, 6n), „w całkowitej zależności od papieża” (tamże, 5): „pomocnicza instytucja” z zadaniem współpracy, służby i zaangażowania wszystkich wysiłków w wypełnianiu posłannictwa Kościoła w tym świecie. Ta jedność myśli, pragnienia i odczuwania wraz z Kościołem, którą święty Założyciel pozostawił w dziedzictwie Zjednoczeniu, jest dla was, bracia i siostry, codziennie nowym zadaniem.
4. Dzieło świętego Wincentego Pallottiego, zatwierdzone przez mego poprzednika, papieża Grzegorza XVI, w dniu 11 lipca 1835 roku, zmierza do ożywienia i rozwijania powszechnego apostolskiego powołania całego Ludu Bożego, tak aby wszyscy wierni, stosownie do swego stanu i na miarę sił, możliwości i warunków życiowych, coraz bardziej uczestniczyli w zbawieniu bliźnich i rozkrzewianiu wiary chrześcijańskiej w świecie. We wszystkich ochrzczonych należy zatem budzić powołanie apostolskie i umacniać poczucie odpowiedzialności za zbawienie bliźnich, a także zachęcać ich do szczerego włączenia się w życie i działalność apostolską. Wszyscy chrześcijanie, zdaniem świętego Wincentego, powinni przyczyniać się do wzrostu żarliwości apostolskiej i misjonarskiej w Kościele. Mówiąc o apostolacie i o swoim Dziele, Święty często powtarzał słowa: „zjednoczyć”, „łączyć”, „zrzeszać”, „współpracować”. Rozumiał, że kapłani oraz osoby świeckie i zakonne winny zespalać swoje wysiłki apostolskie, aby jak najowocniej służyć Kościołowi. Stąd też założył Wspólnotę Kapłanów i Braci, będących animatorami Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego jako jego „część ośrodkowa i główna sprężyna działania”; założył Zgromadzenie Sióstr Apostolstwa Katolickiego, które współuczestniczą w zapewnieniu jedności i skuteczności apostolatu całego Zjednoczenia; wezwał osoby świeckie do współpracy w wypełnianiu zadań apostolskich Zjednoczenia i do dawania żywego ewangelicznego świadectwa w świecie, w rodzinie i w miejscu pracy. Pragnął Święty, aby kapłanów, braci, siostry i osoby świeckie łączyła „święta więź ścisłej jedności braterskiej” (Listy, 527).
Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego skupia zatem różne powołania i rozliczne posługi: kapłanów i braci, którzy są animatorami i kierownikami; siostry, które przez życie poświęcone Bogu oddają się apostolstwu wśród młodzieży, ludzi podeszłych wiekiem i chorych, oraz prowadzą liczne dzieła dobroczynne; osoby świeckie, które są wezwane, by stać się wśród świata „solą ziemi” (Mt 5,13). Wszystkich zaś łączy miłość, ponieważ – zgodnie z myślą Założyciela – „Miłość praktykowana tak, jak ją przedstawia Apostoł w Pierwszym Liście do Koryntian, stanowi całą istotną treść Stowarzyszenia, i gdyby jej zabrakło, nie byłoby już w nim Apostolstwa Katolickiego” (OOCC 111,137).
5. Święty Wincenty Pallotti dał swemu Dziełu jako model i wzór naśladowanie Jezusa Chrystusa, Apostoła Ojca Przedwiecznego. Oto jak wyraził się on sam: „Winniśmy naśladować Jezusa Chrystusa, który jest Apostołem Ojca Przedwiecznego, przeto życie Jezusa Chrystusa, będące Jego apostolstwem, ma być dla każdego wzorem apostolstwa” (OOCC III, 143). W Bożym planie zbawienia Jezus Chrystus został powołany przez Ojca, aby zbawić całą ludzkość i przyprowadzić do Ojca wszystkich tych, którzy się zagubili (por. Mt 18,11). Naśladując Chrystusa, członkowie Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego, a zwłaszcza ludzie świeccy, mają przekazywać światu Jego posłannictwo.
Być posłanym do świata, być apostołem w świecie ma swe źródło w nieprzezwyciężonej nadziei, że Chrystus zwyciężył świat (por. J 16,33). Chrześcijanie żyją więc wśród świata w rzeczywistości mającej podwójny wymiar: zwracają się do Chrystusa w modlitwach w jedności z całym Kościołem i w nim i z nim otrzymują od Pana moc, aby iść do ludzkości. Tego samego pragnął święty Wincenty Pallotti dla swoich synów i córek, aby budowali swoje apostolstwo na głębokim zjednoczeniu z Bogiem, po to, by mogli być bardziej autentycznymi świadkami Chrystusa w świecie. Był on całkowicie przekonany, że skuteczność tego świadectwa zależeć będzie od tego, na ile życie Jezusa Chrystusa, Apostoła Ojca Przedwiecznego widoczne będzie w życiu członków Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego (por. W. Pallotti, Compendium Regulae, Race. 1,1). Chrześcijanie działający w świecie powinni być całkowicie zakorzenieni w życiu Jezusa Chrystusa: mają się karmić Eucharystią, oczyszczać się w sakramencie pojednania, czerpać moc ze słowa Bożego i modlitwy. Naśladowanie Jezusa Chrystusa, Apostoła Ojca Przedwiecznego jest – jak pisał Święty – „doskonałym środkiem uświęcenia” (Race I, 35; por. LG 41); ale także czymś więcej: poprzez obecność Chrystusa Pana i poprzez dążenie wiernych do świętości, Kościół staje się „światłością świata” i „zaczynem” (por. Mt 13,13; Łk 13,21), a to z kolei powoduje, że „w społeczności ziemskiej rozwija się bardziej godny człowieka sposób życia” (LG 40). Z tej racji powołanie chrześcijańskie jest z natury swojej również powołaniem do apostolstwa. Tylko w tym wymiarze służby Ewangelii chrześcijanie znajdą pełnię swej osobistej godności i odpowiedzialności.
Dlatego zachęcam was, świeccy członkowie Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego, abyście byli zjednoczeni między sobą, zjednoczeni z kapłanami, braćmi i siostrami; bardziej jeszcze zachęcam was, abyście byli zjednoczeni z Jezusem Chrystusem, naszym Panem i Jego Kościołem, byście mogli być świadkami Jego Zmartwychwstania i Jego Miłości do całej ludzkości. Z tymi życzeniami udzielam wam mojego apostolskiego błogosławieństwa.
Osservatore Romano, 2-3.XI.1985. Tłum. Polskie: Papieże o Św. Wincentym Pallottim. W 25-rocznicę kanonizacji, Pallotinum Warszawa 1989, s. 81-86
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski