Jan Paweł II
PRZEMÓWIENIE DO UCZESTNIKÓW PIELGRZYMKI MŁODZIEŻOWEJ Z OKAZJI 150-LECIA ZJEDNOCZENIA APOSTOLSTWA KATOLICKIEGO
Rzym, 12 kwietnia 1985 r.
Drodzy młodzi członkowie Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego!
Jest dla mnie wielką radością spotkać się z Wami; z serca pozdrawiam Was przybyłych z pielgrzymką dla uczczenia 150-lecia Waszej zasłużonej instytucji, założonej przez św. Wincentego Pallottiego.
Z bliska i z daleka przybyliście do Rzymu, miasta w którym Wincenty Pallotti podczas swojego krótkiego życia (1795-1850) działał z niestrudzoną gorliwością apostolską.
Jesteście tutaj, aby zastanowić się nad jego modelem życia i jego przesłaniem, które pomimo upływu czasu i zmiany mentalności, pozostaje zawsze ważne i aktualne. Wreszcie, przybyliście również, aby spotkać Papieża, następcę św. Piotra, którego tak bardzo czcił i słuchał Wasz Założyciel.
Dziękuję Wam z serca za to przybycie.
Dobrze wiecie, jak bardzo św. Wincenty Pallotti kochał młodzież. W wieku 20 lat złożył śluby czystości, ubóstwa, pokory i posłuszeństwa na ręce swojego spowiednika, aby móc w pełni poświęcić się służbie na rzecz zbawienia ludzi. W tym okresie pisał w swoim pamiętniku: „Nie świat, ale Bóg (jest moim celem)!”.
Przez całe życie pozostał wierny temu programowi.
Kiedy 16 maja 1818 roku otrzymał święcenia kapłańskie, działał już od dłuższego czasu z całą energią pośród młodzieży najbardziej zaludnionych dzielnic miasta.
Szedł do młodych, bawił się z nimi, słuchał ich, otwierał się na ich problemy, pocieszał w trudnościach, dawał im rady i zachęcał do dobrego.
Ich zabawy kończyły się zawsze chwilą duchowego skupienia w kościele. Przede wszystkim zaś działał na rzecz religijnego wychowania młodzieńców i dziewcząt.
W tym celu zakładał szkoły wieczorowe w miastach i wsiach, organizował kursy sztuki i rzemiosła i coraz bardziej poświęcał się bezpośredniemu apostolstwu.
Z tej współpracy z ludźmi zrodziła się płodna idea apostolstwa świeckich, która później otrzymała oficjalny i konkretny kształt jako Akcja Katolicka. W końcu jego idea znalazła swój ostateczny wyraz w tekstach Soboru Watykańskiego II.
Św. Wincenty Pallotti tak pisał: „Tak jak wszyscy są powołani co więcej, zobowiązani do naśladowania Jezusa Chrystusa, tak samo wszyscy, odpowiednio do swoich warunków i stanu, są powołani do apostolstwa…
Zatem Apostolstwo Katolickie tzn. powszechne, jak może być wspólne dla każdej grupy osób, jest czynnikiem tego, co każdy może i musi robić na większą chwałę Boga i dla swego i innych wiecznego zbawienia” (OO CC III, 137-143).
Sobór Watykański II poświęcił apostolstwu świeckich Dekret „Apostolicum Actuositatem”.
Zostało w nim napisane: „Obowiązek i prawo do apostolstwa otrzymują świeccy na mocy samego zjednoczenia swojego z Chrystusem – Głową. Wszczepienie bowiem przez chrzest w Ciało Mistyczne Chrystusa, utwierdzeni mocą Ducha Świętego przez bierzmowanie, są oni przeznaczeni przez samego Pana do apostolstwa” (DA 3).
Droga Młodzieży! W św. Wincentym Pallottim macie patrona i światłego przewodnika. Nakłania on Was do poświęcenia się działalności apostolskiej.
„Wszystkim zatem wiernym nałożony zostaje wspaniały obowiązek przyczyniania się do tego, aby wszyscy ludzie na całym świecie poznali i przyjęli boskie orędzie zbawienia” (DA 3).
Jak to napisałem w Liście do Młodych z okazji Międzynarodowego Roku Młodzieży, Wy posiadacie wielki i wspaniały skarb: waszą młodość.
Dajecie ją Chrystusowi. Wykorzystujecie ją, aby głosić i dawać świadectwo światu, iż On jest prawdziwie Zbawicielem i Odkupicielem ludzkości.
Poświęcić się apostolstwu chrześcijańskiemu, znaczy zrozumieć naprawdę sens życia ludzkiego. Znaczy również opierać własne życie na wielkich, powszechnych, nadprzyrodzonych ideałach. Oczywiście, należy dysponować głębokimi i żywymi przekonaniami, wypływającymi z całkowitej znajomości Chrystusa i z ciągłego i gorliwego naśladowania Go. Pierwszym z tych przekonań jest to, że Bóg powołuje prawdziwie każdego do poznawania prawdy i zbawienia wiecznego. Jak to pisze św. Paweł do Tymoteusza: „Bóg, nasz zbawca pragnie aby wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy” (1 Tm 2,4).
Zbawienie pochodzi od Chrystusa.
Mówi On ustawicznie, że Syn Boży, który przyszedł aby dać życie, jest Prawdą, Światłością, która oświeca każdego człowieka: „A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa” (J 17,3).
Drugie przekonanie, które powinniście posiadać, dotyczy obecności i posłannictwa Kościoła, chcianego i założonego przez Chrystusa dla podtrzymywania nienaruszonej wiary i zapewnienia zbawienia.
Jest i trzecie przekonanie, które powinniście posiadać: to mianowicie, iż jest sprawą najważniejszą przyjęcie strategii apostolstwa, strategii Krzyża, poświęcenia. Jezus Chrystus jest istotnie „znakiem pojednania”, ale także „znakiem, któremu sprzeciwiać się będą”.
Jak nam to wyraźnie ukazuje życie św. Wincentego Pallottiego: dusze zbawiają się przez modlitwę i cierpienie.
Często jest ciężkim krzyżem przeżyć dobre życie w solidnym wymiarze, posłusznym prawu moralnemu i prawu poświęcania samego siebie, aby żyć w łasce i okazywać miłość drugim. Jest to szczególnie trudne w nowoczesnym społeczeństwie, które często neguje wartości transcendentne i nie szuka nic innego jak wygody i przyjemności.
Ale my wiemy, że w Chrystusie jest życie, a życie jest światłością ludzi i świeci w ciemności (J 1,4—5).
Naśladownictwo Chrystusa było fundamentem osobistego oddania się Bogu św. Wincentego Pallottiego.
Teraz zaprasza On was, młodych, do tego samego zobowiązującego przedsięwzięcia, tak byście mogli stać się prawdziwie „solą dla ziemi i światłem świata” (Mt 5,13-14).
Droga Młodzieży, pragnę jeszcze poddać wam pod rozwagę dwa wielkie wskazania św. Wincentego Pallottiego i pozostawić je wam na pamiątkę tej rzymskiej pielgrzymki: nurt duchowy i cześć dla Najświętszej Panny Maryi.
Pius XII mówiąc o Apostole Rzymu „pokornym i prostym”, przypominał, iż jego nauczanie było zawsze kierowane na „unum necessarium (jedyną konieczność) to jest konfesjonał „gorąco poszukiwany i otoczony niezwykłymi skutkami łaski” (Przemówienia i Wystąpienia radiowe Jego Świątobliwości Piusa XII, Tom XII, 2 marca 1950, str. 9). Również Papież Jan XXIII w przemówieniu z okazji kanonizacji przypominał jego „bezpośrednią opiekę nad duszami w konfesjonale, cierpliwą i mądrą”. (Przemówienia, Posłania, Rozmowy Ojca Świętego Jana XXIII, tom V, 20 stycznia 1963, str. 89).
Czasy, w których żyjemy najeżone są trudnościami dla wiary i życia chrześcijańskiego; jak zaznaczyłem w Liście do Młodych, Wasze dusze są niekiedy targane przez wielorakie i niepokojące wątpliwości (por. n. 15); niekiedy gubi się drogę wśród ciemnej nocy! Potrzebujecie światła i przewodnika! Trzeba Wam uciekać się z prawdziwym ascetycznym zaangażowaniem do Sakramentu pojednania i do kierowania duchowego, jak wpajał to Pallotti i jak zawsze uczył Kościół, by uchronić się przed złem i umocnić się w cnocie i odwadze miłości bliźniego i w dawaniu świadectwa. Niech stanie się to waszym żywym, mocnym i trwałym postanowieniem, płynącym z tego tutaj przybycia do grobu św. Piotra, abyście zawsze byli mocni w wierze! (por. 1 P 5,9).
Zawierzajcie zawsze naszej Niebieskiej Matce, Maryi!
Czytamy w biografii Pallottiego, że kiedy przechodził ulicami Rzymu, to ci, co otrzymali od niego dobrodziejstwa i ci, co go znali, zbliżali się, by ucałować jego rękę, ale on wtedy szybko wyciągał z rękawa wizerunek Matki Bożej i dawał do ucałowania, zachęcając do wzywania zawsze Przenajświętszej Dziewicy. Ileż głośnych nawróceń grzeszników i ludzi stojących z dala od Kościoła przypisał on wstawiennictwu Maryi, wzywanej z ufnością i nieustannie naśladowanej !
Także wy, jako chrześcijanie, macie przed sobą niezmierzony świat do kochania, do nawracania do Chrystusa, do uzdrawiania, do podnoszenia! A prawdziwą drogą jest ta wskazana przez św. Wincentego Pallottiego cześć i oddanie niepokalanemu i bolesnemu Sercu Maryi!
Droga Młodzieży! Niech będą to postanowienia z okazji tego Jubileuszowego roku, który obchodzicie z takim zapałem, byście mogli stać się naprawdę czynnymi i przekonanymi członkami Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego, według charyzmatu Założyciela, dla waszego dobra, dla dobra Kościoła i społeczeństwa.
I niech Was w tym wspomaga także moje błogosławieństwo!
Osservatore Romano, 4-5.IV. 1985. Tłum. Polskie: Papieże o Św. Wincentym Pallottim. W 25-rocznicę kanonizacji, Pallotinum Warszawa 1989, s. 77-81
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
