Jan Paweł II
PRZEMÓWIENIE PODCZAS AUDIENCJI Z OKAZJI 450-LECIA ZGROMADZENIA OJCÓW BARNABITÓW
Rzym, 26 listopada 1983 r.
Kochani Ojcowie, najdroższa Młodzieży,
1. Z dogłębną radością witam was na tym spotkaniu, które dzięki waszej serdeczności przebiega w tak ciepłej i sympatycznej atmosferze. Kieruję do każdego z was moje serdeczne pozdrowienie, wdzięczny za te wasze odwiedziny, w których widzę wymowne świadectwo waszej miłości dla Kościoła założonego przez Chrystusa na opoce Piotrowej.
Okazję do tego spotkania nastręczył fakt, że tego roku przypada 450 rocznica zatwierdzenia waszego Zgromadzenia – Zgromadzenia Księży Regularnych św. Pawła, znanego powszechnie pod nazwą Ojców Barnabitów.
Data to ważna, pełna treści, radosna; data, którą chcecie obchodzić nie jak ten, kto się ogranicza do zwykłego przypomnienia historii, lecz z dogłębnym zaangażowaniem tego, kto z podobnej rocznicy chce zaczerpnąć bodziec do gruntownego zweryfikowania życia z perspektywy pierwotnego charyzmatu Zgromadzenia.
Dzięki głęboko odczutej potrzebie odnowy przyjęliście tę rocznicę jak prawdziwy dar Boży, podkreślając jej opatrznościową zbieżność z Rokiem Odkupienia i z Narodowym Kongresem Eucharystycznym; w zbieżności tej dostrzegliście zaproszenie ze strony Boga do utwierdzenia waszej miłości opierając się na dwóch filarach waszej duchowości, którymi są Chrystus Ukrzyżowany i Eucharystia.
Dzisiejsza audiencja jest ukoronowaniem obchodów, które miały miejsce w ubiegłych miesiącach, i wiem, że prosiliście o nią, chcąc, aby błogosławieństwo Boże i Kościoła umocniło wasze Zgromadzenie, abyście w ten sposób stali się jeszcze bardziej czynni i zaangażowani w budowie Królestwa Niebieskiego i w służbie ludziom.
2. Wasz założyciel, św. Antoni Maria Zaccaria zapragnął określić swe życie i swe dzieło dwoma słowami: «reforma i świętość». Dnia 18 lutego 1533 r. papież Klemens VII zatwierdził w Bolonii wasze Zgromadzenie, zadośćczyniąc w ten sposób prośbie grupy osób, które pojmowały swą epokę jako «czas obietnicy odnowienia mężczyzn i kobiet to jest jako czas nowego zrywu i powszechnej odnowy. W świetle historii można ocenić, jak opatrznościowy okazał się ten impuls wzbudzony przez Ducha św.
Obchody rocznicowe dają zawsze okazję do radości i do wdzięczności, ale też do przemyśleń i refleksji nad poszczególnymi etapami przebytej drogi, a szczególnie nad motywacjami ideowymi, które inspirowały jej początki, uzyskały one bowiem zatwierdzenie Kościoła, który w ten sposób uznał ich wartość dla wspólnoty chrześcijan, realizujących w czasie odwieczne wartości ewangeliczne. Należy zatem odkryć na nowo te motywacje, aby lepiej zrozumieć charyzmat Zgromadzenia, aby bardziej zdecydowanie postępować za Chrystusem, aby jeszcze gorliwszym oddaniem odpowiedzieć na głos Miłości Odwiecznej, która zstąpiła w granice naszego ziemskiego czasu, by zacząć pulsować w sercu cielesnym, podobnym naszemu sercu.
Kochać Chrystusa w braciach, kochać braci w Chrystusie: oto wasze prawo i wasz ideał. Przykładem niech wam w tym będzie Apostoł Paweł, który wołał: «Miłość Chrystusa przynagla nas, pomnych na to, że skoro Jeden umarł za wszystkich… po to, aby ci, co żyją, już nie żyli dla siebie, lecz dla Tego, który za nich umarł i zmartwychwstał» (2 Kor 5, 14n). Dajcie się zarazić tym zapałem, który płonął w sercu Pawłowym, podobnie jak stało się to z waszym Założycielem. Wymowny jest fakt, że ikonografia przedstawia go z wzrokiem utkwionym w Apostoła Narodów, od którego otrzymuje księgę waszych Konstytucji. Święty Antoni Maria Zaccaria studiował z zapałem pisma św. Pawła, na nich się uformował, oddając się bez reszty naśladowaniu osobowości Apostoła i jego stylu życia.
3. Wychowanie młodzieży było od początku jednym ze specyficznych celów Zgromadzenia i pozostało nim w ciągu wieków. Również dziś obecność tutaj 9 tysięcy studentów świadczy o tym, że duchowi synowie św. Antoniego Marii Zaccaria kontynuowali tę misję z poczuciem odpowiedzialności i z oddaniem.
Prowadźcie nadal, najdrożsi, tę pracę tak doniosłą! Wychowywać – znaczy pomagać młodemu człowiekowi do otwarcia się na pełnię rzeczywistości, do rozwinięcia zatem wszystkich swoich potencjalnych zdolności w stosunku do różnorodnych jej aspektów, prowadząc go w ten sposób do zajęcia postawy aktywnej wobec samego siebie i wobec tego wszystkiego, co staje się przedmiotem jego doświadczenia: osób, rzeczy, wydarzeń. Wychowywać – znaczy w szczególności; przysposobić młodego człowieka do określone prawdy i do określonego przeznaczenia, które uwarunkowania społeczno-kulturalne mogą wprawdzie przyćmić, ale nigdy zniszczyć i zdławić.
A wy, młodzi, słuchajcie z uwagą waszych rodziców i nauczycieli, podobnie jak w ogóle wszystkiego, co dzieje się wokół was, bo uwaga ułatwia wysłuchanie i refleksję, sprzyja szczeremu i konstruktywnemu dialogowi, utrzymuje zawsze żywą zdolność zachwycania się pięknem stworzenia, w którego cudownej harmonii uwidaczniają się dowody pełnej miłości, opatrznościowej obecności Boga-Stwórcy.
Dzięki takiej postawie ufnego otwarcia się dojdziecie do zrozumienia i coraz głębszego przeżywania tajemnicy Odkupienia jako spotkania z miłosierdziem Bożym objawionym w Jego Synu, który zstąpił z nieba, aby nas zbawić. Będziecie dumni z możliwości nawiązania z Nim stosunku, który nabiera płomiennych barw przyjaźni, i podejmiecie z radością zobowiązania do dawania świadectwa pełnego dynamizmu oraz różnorodnego w formie, zwłaszcza między waszymi rówieśnikami, tak często przyciąganymi zawodnym urokiem pseudowartości rozpowszechnianych przez modę, której na imię jest mistyfikacja i konsumizm.
Wybór Chrystusa w konkrecie życia codziennego, nacechowanego walką między dobrem a złem, przybiera z konieczności charakter nawrócenia: nawrócenie umysłu, dzięki któremu Pan staje się ostatecznym i bezapelacyjnym kryterium oceny życia; nawrócenie naturalnych instynktów tak, żeby stać się zdolnymi kochać, aby dawać, nie zaś aby posiadać. Jako podporę tego nawrócenia Pan ustanowił Sakrament Pojednania. W nim sam Chrystus wychodzi na spotkanie człowieka przytłoczonego świadomością własnej słabości, dźwiga go z poniżenia, w którym się znajduje, daje mu siłę konieczną, aby rozpocząć drogę od nowa. W Sakramencie życie Chrystusa Zmartwychwstałego przelewa się w duszę wierzącego, odnawiając w nim szlachetność intencji w porywie pragnienia jeszcze bardziej świadomego przylgnięcia do swej Ewangelii.
Ukochana młodzieży, wy, którzy patrzycie w przyszłość z sercem pełnym nadziei i wy, wychowawcy, którzy oddajecie w służbę tych młodych waszą wiedzę i wasze doświadczenie, chcąc ułatwić im pozytywne włączenie się w nurt życia, szukajcie w Chrystusie tego światła i tego ciepła, którego potrzebuje każda istota ludzka. Chrystus nie zawodzi tego, kto w Nim zawierzył. Umiejcie więc w Nim się modlić, z Nim czuwać, dla Niego cierpieć: będziecie mogli wówczas odczuć przedsmak tej niewymownej radości, którą «Bóg przygotował tym, którzy Go miłują» (1 Kor 2, 9).
Moje błogosławieństwo apostolskie niech wam będzie pomocą i podporą i niech ono stanie się zadatkiem licznych łask Bożych dla was, dla waszych rodzin i dla tych wszystkich, którzy są wam drodzy w Panu.✠
Źródło:
Discorso di Giovanni Paolo II per Il 450° Anniversario Di Approvazione Dell’istituto dei Barnabiti
Tłumaczenie: Ojcowie Barnabici
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana
