Jan Paweł II
ZAKONY KONTEMPLACYJNE. ROZWAŻANIE PODCZAS MODLITWY ANIOŁ PAŃSKI
Rzym, 20 listopada 1983 r.
Eschatologiczne Królestwo Chrystusa i Boga wypełni się, kiedy Pan będzie wszystkim we wszystkich, unicestwiwszy wpierw panowanie Szatana, grzechu i śmierci.
Królestwo Boże jest już jednak obecne, „w tajemnicy” historii i działa w tych, którzy je przyjmują. Jest obecne w rzeczywistości Kościoła, który jest sakramentem zbawienia, a równocześnie tajemnicą, której granice znane są jedynie Miłosierdziu Ojca, pragnącego zbawić wszystkich, świętość Kościoła tutaj na ziemi jest zapowiedzią przyszłej pełni Królestwa.
Wspaniałe określenia owego Królestwa z Listu do Kolosan odnoszą się do wszystkich chrześcijan, lecz w sposób szczególny do Maryi, całkowicie zachowanej od władzy zła: „On nas uwolnił spod władzy ciemności i przeniósł do Królestwa swego umiłowanego Syna” (1. 13), To właśnie w Chrystusie Królestwo Boże wtargnęło w historię, a ci, którzy je przyjęli, stali się jego uczestnikami: „Tym, którzy je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego” (J 1, 12). Maryja, Matka Jezusa i wierna uczennica Słowa, w pełni weszła do Królestwa. Cała Jej egzystencja jako stworzenia umiłowanego przez Pana (kecharitomene) i ożywianego przez Ducha jest konkretnym świadectwem i zapowiedzią rzeczywistości eschatologicznych.
Najświętsza Maryja Panna, będąca znakiem i zadatkiem przyszłych dóbr już w swym ziemskim życiu, teraz zaś przebywająca w chwale u boku Chrystusa Pana, jest obrazem i wypełnieniem Królestwa Bożego. Ona jest pierwszą, która poszła za Chrystusem, „pierworodnym spośród wielu braci”, „początkiem nowego stworzenia” i „Głową Kościoła” (por. Kol 1, 18-20). Ona jest pierwszą, która odziedziczyła Jego chwałę. Wyniesienie do chwały Maryi, naszej siostry, jest najwspanialszym potwierdzeniem słów Pisma: „Razem z Chrystusem On nas wskrzesił i posadził na wyżynach niebieskich” (Ef 2, 6). Jej wejście do eschatologicznego Królestwa Bożego jest zadatkiem i gwarancją udziału całego Kościoła, Ciała Chrystusowego, w chwale swego Pana.
Jutro, w liturgiczne wspomnienie Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny, Kościół będzie obchodził Dzień pro orantibus, to znaczy dzień poświęcony pamięci o zakonnicach klauzurowych, rozsianych po całym świecie. One — jak stwierdza Sobór Watykański II — należą do tych Instytutów, które całkowicie oddają się kontemplacji, zajmują się tylko Bogiem w samotności, w milczeniu, w nieustannej modlitwie i intensywnej pokucie oraz posiadają szczególne miejsce w Mistycznym Ciele Chrystusa. „Składają bowiem Bogu doskonałą ofiarę chwały, a ludowi Bożemu dodają blasku przez obfite owoce świętości, zagrzewają go przykładem i przyczyniają się do jego wzrostu dzięki tajemniczej płodności apostolskiej. Tak więc są ozdobą Kościoła i zdrojem łask niebieskich” (por. Perfectae caritatis, 7).
Siostry klauzurowe — ku którym zwracają się moje i wasze najlepsze życzenia — modlą się za nas. Jest więc rzeczą słuszna, aby wszyscy członkowie Kościoła, odpowiedzieli wdzięcznością na tę ich wielką duchową wspaniałomyślność. Wdzięczność ta powinna się przejawić w gorącej modlitwie, w szczerym szacunku i konkretnej pomocy — nawet ekonomicznej — wobec tych naszych Sióstr, które w tak radosny i przykładny sposób poświęciły swoje życie Panu.
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 1983, nr 11 (47) s. 1
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski