Jan Paweł II
DROGA DUCHOWA OD CZŁOWIEKA DO BOGA PRZECHODZI TAKŻE PRZEZ TO SANKTUARIUM. PRZEMÓWIENIE DO PIELGRZYMÓW ZEBRANYCH W COLLEVALENZA
Collevalenza, 22 listopada 1981 r.
Panie Ministrze!
Drodzy obywatele z Collevalenza, z Todi i z całej okolicy!
1. Muszę wyrazić wam szczere podziękowanie za serdeczne przyjęcie, jakie mi zgotowaliście, gromadząc się tak licznie i z pobożnością na tym miejscu, aby powitać mnie z okazji powrotu do gościnnej Umbrii. Mówię: powrotu, ponieważ to już czwarty raz od początku mojej posługi papieskiej dane mi jest przybyć do tego historycznego regionu, który położony w samym centrum Italii – zdaje się wyrażać i streszczać charakterystyczne cechy całej ludności Półwyspu: równowagę, pracowitość, przywiązanie do wartości moralnych, autentycznego ducha religijnego. Wszystkim mieszkańcom Umbrii wyrażam swoją czułość i swój szacunek.
2. Dzisiaj jestem tutaj wśród was jako pielgrzym, rok po ogłoszeniu encykliki Dives in misericordia, w której uzupełniając to, co napisałem już w encyklice Redemptor hominis, wezwałem do skierowanie spojrzenia na Boga, naszego Ojca, od którego bierze nazwę wszelki ród na niebie i na ziemi (por. Ef 3,15). Powiedziałem w tym dokumencie, że od prawdy o człowieku trzeba wznieść się, w Chrystusie, do prawdy o tajemnicy Ojca i Jego miłości[1].
Chciałbym powiedzieć teraz, że ta duchowa droga od człowieka do Boga, oparta na pośrednictwie Chrystusa Objawiciela, podsunęła mi tę podróż, która jest właściwie pielgrzymką do sanktuarium Miłości Miłosiernej. Szczęśliwa jest Umbria, szczęśliwe jest w szczególności wasze starożytne i sławne miasto, Drodzy Mieszkańcy Todi, ponieważ obok licznych i dobrze znanych tradycji religijnych, obok artystycznych i sugestywnych świątyń i pomników chrześcijańskich, posiada to sanktuarium, które jest wybornym centrum duchowości i pobożności. Samą swoją nazwą, jak i swoim ogromem i działalnością duchową, duszpasterską i formacyjną, którą tutaj się rozwija, przypomina ono i obwieszcza wszystkim wielką i pocieszającą prawdę o ojcowskim miłosierdziu Pana. Czym byłby człowiek, gdyby nie miał swojej podstawy w Bogu? Co byłoby z nim, gdyby nie istniał dla niego w niebie Ojciec, który troszczy się o niego i kocha go z wielkodusznością swojej Opatrzności? Co byłoby z nim, grzesznikiem, gdyby nie mógł liczyć na pewność, że w tym właśnie Ojcu ma tego, który zawsze go rozumie i przebacza mu z wielkodusznością swojego miłosierdzia?
Oto, Bracia i Siostry, do zdecydowanej odpowiedzi wiary na podobne pytania, do której już moją encykliką zamierzałem wezwać wszystkie dzieci Kościoła, wzywa nas również to sławne sanktuarium. Ono stanowi „znak”, a tym samym wezwanie do rozważania i do przyjęcia odwiecznego orędzia zbawienia chrześcijańskiego, które wypływa z miłosiernego planu Boga Ojca.
3. Znajdując się znowu w tej krainie po wiekach od urodzin św. Franciszka, pragnę również do niego wznieść moją myśl z oddaniem, przypominając wzniosłą naukę, jaką on nam zostawił właśnie w odniesieniu do miłosierdzia Bożego. W swoim Hymnie Stworzenia powiedział między innymi: „Bądź pochwalony, Panie mój, za tych, którzy przebaczają dla Twojej miłości oraz znoszą słabości i utrapienia: (…) którzy przez Ciebie, Najwyższy, będą ukoronowani”. Franciszek, nauczyciel miłości i przebaczenia, odwołuje się do szczodrego miłosierdzia Bożego.
Nie mogę też zapomnieć o waszym współobywatelu fra Jacopone da Todi, który jako uczeń Świętego z Asyżu, z oryginalnością swojej sztuki tłumaczył i interpretował wewnętrzny płomień miłości ku Bogu, jako osobistą odpowiedź na wcześniejszą i uprzedzającą miłość Boga dla nas. W imię świętych z Umbrii, wspominając Jacopone i tylu innych ludzi z franciszkańskiego i chrześcijańskiego miasta Todi, rozpoczynam dzisiejszą pielgrzymkę, przekazując w tej chwili wszystkim moje serdeczne pozdrowienie z Apostolskim Błogosławieństwem.
(aj)
[1] Por. Jan Paweł II, Nauczanie papieskie III, 2 (1980), 755-756
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski