Jan Paweł II
SŁOWO DO ZAKONNIC Z RÓŻNYCH INSTYTUTÓW, ZEBRANYCH W DOMU GENERALNYM BRACI SZKÓŁ CHRZEŚCIJAŃSKICH
Rzym, Dom Generalny Braci Szkół Chrześcijańskich, 21 listopada 1981 r.
Cieszę się, że w czasie mej wizyty w tym domu mogę się również spotkać z członkiniami Generalnej Kapituły Sióstr Karmelitanek Miłosierdzia.
Wiem, Drogie Siostry, że pracujecie obecnie nad ostatnią rewizją konstytucji, która ma być zaaprobowana przez Stolicę Apostolską, oraz nad opracowaniem linii programowych na następne lata.
Nie wątpię, że chcecie wypełnić to zadanie, dochowując w pełni wierności jasnym normom, jakie wam zostawiła wasza Założycielka, święta Joachima Vedruna, wierności dokumentom Soboru Watykańskiego II oraz Stolicy Apostolskiej dotyczącym życia zakonnego. W tym celu pragnę was nakłonić do pogłębiania waszej tożsamości jako dusz poświęconych Bogu i Kościołowi, jako naśladowczyń przede wszystkim przykładu Chrystusa ubogiego, czystego i posłusznego. Powinien On być dla was punktem wyjścia inspirującym całą waszą działalność, indywidualnie i jako członkiń Instytutu apostolskiego.
I po to, aby wasze zadania na polu edukacji chrześcijańskiej – zadania, które nie straciły aktualności w dzisiejszym świecie – oraz niesienia pomocy chorym i potrzebującym miały solidne podstawy i gwarancje trwałej skuteczności, bądźcie w waszej indywidualnej i wspólnotowej modlitwie pełne tych wartości Ewangelii, które niezależnie od kryteriów ludzkich lub społecznych, kształtują was wewnętrznie i zewnętrznie. Takich was potrzebuje Kościół i potrzebuje obecny świat: nosicielek wyższych, wiecznych wartości i motywacji.
Wiedzcie, że w tym zaangażowaniu kościelnym będzie wam towarzyszyć moja modlitwa, życzliwość i serdeczne błogosławieństwo.
Pozdrawiam serdecznie również obecne tu Siostry de La Salle z Gwadelupy. Pragnę dodać wam otuchy w waszym konsekrowanym życiu i udzielam wam i członkiniom waszego zakonu mego specjalnego błogosławieństwa.
Najserdeczniej witam Siostry Misjonarki Niepokalanego Serca Maryi. Reprezentujecie liczne zgromadzenie, które wiele uczyniło dla niesienia Dobrej Nowiny Jezusa tym, którzy jej nie słyszeli. Czyńcie to dalej poprzez głoszenie Ewangelii słowem i czynem, tak aby słowa Pana można było odnieść do wszystkich członkiń zgromadzenia: „Jak piękne są stopy tych, którzy zwiastują dobrą nowinę”. Proszę Boga, żeby zawsze wam towarzyszył, prowadził was i był dla was natchnieniem w gorliwej i dobrej służbie naszemu Panu Jezusowi Chrystusowi. W Jego imię błogosławię was wszystkie.
Za: www.opoka.org.pl
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski