Jan Paweł II
DAWAJCIE ŚWIADECTWO PRAWDZIE, IDĄC ŚLADAMI OJCA MAKSYMILIANA KOLBEGO. PRZEMÓWIENIE DO CZŁONKÓW RYCERSTWA NIEPOKALANEJ
Rzym, 18 października 1981 r.
Najmilsi!
1. Powodem, który skłonił was do tego, by prosić o tę specjalną audiencję, są obchody czterdziestej rocznicy śmierci błogosławionego Maksymiliana Marii Kolbego oraz dziesięciolecie jego beatyfikacji. Jako członkowie założonej przezeń Rycerstwa Niepokalanej chcieliście obie te tak ważne i znaczące daty uczcić spotkaniem z Papieżem.
Możecie sobie wyobrazić, jak bardzo jestem rad, przyjmując was całym sercem z racji piękna i wielkości ideału, którym staracie się żyć, idąc za przykładem i nauką Ojca Maksymiliana Kolbego, znakomitego syna mojej Ojczyzny, Polski, za przykładem pociągającym swoją rozumnością i świętością.
Witam więc gorąco Przełożonego Generalnego Braci Mniejszych Konwentualnych, przełożonych, zakonników i was wszystkich, każdego z osobna, reprezentujących tyle komórek Milicji, rozsianych po całym świecie. Witam was i dziękuję, że przybyliście do Rzymu, gdzie, jak wiadomo, 16 października 1917 roku Ojciec Maksymilian założył Rycerstwo Niepokalanej.
Dziękuję wam nade wszystko za to, że chcieliście tutaj, razem ze mną, uczcić obie te daty – śmierci i beatyfikacji – wywołujące we mnie falę wspomnień i wzruszenia. Ileż bowiem razy udawałem się w pielgrzymce do owego miejsca tortury i chwały, do „bunkra głodowego” obozu w Oświęcimiu, gdzie przed czterdziestu laty, 14 sierpnia, zmarł on – jako ofiara nienawiści, jednocześnie odnosząc zwycięstwo przez swą miłość.
Jakże żywo mam w pamięci moją ostatnią tam bytność, 7 czerwca 1979 roku, podczas podróży do Polski, i to, jak wszedłszy do tego przejmującego pomieszczenia, uklęknąłem przed tą „Golgotą współczesnego świata”. Również dzięki wam wspominam z wielkim wzruszeniem uroczysty dzień beatyfikacji – 17 października 1971 – gdy znalazłem się przy ołtarzu Pańskim razem z Ojcem świętym Pawłem VI i kardynałem Stefanem Wyszyńskim, a także odwiedziny 26 lutego tego roku w Mieście Niepokalanej w Nagasaki, założonym przez Ojca Kolbe.
2. Kiedy wspominamy te daty, wydaje się, że widzimy pośród nas postać Ojca Maksymiliana, poważną i surową, serdeczną i roześmianą; i wydaje się, że znów słyszymy pochwałę jego cnót, wygłoszoną przez Pawła VI w niezapomnianej homilii podczas beatyfikacji: „Błogosławiony to znaczy zbawiony i uwielbiony, to znaczy obywatel nieba ze wszystkimi cechami obywatela ziemi; to nasz brat i przyjaciel, najbardziej nam bliski…; błogosławiony jest naszym orędownikiem i obrońcą w królestwie miłości…; jednym słowem jest on doskonałym wzorem człowieka, którego winniśmy naśladować…”[1]. Paweł VI wspominał ponownie Ojca Maksymiliana w Liście Apostolskim Gaudete in Domino (22 maja 1975), nazywając go „świetlanym wzorem dla naszego pokolenia… prawdziwym uczniem św. Franciszka”.
W obliczu tak wybranego a zarazem tak ludzkiego i bliskiego nam wzoru, dla was, którzy należycie do Rycerstwa Niepokalanej, refleksja nabiera charakteru bardziej osobistego i wiążącego.
Statuty, zaaprobowane w ich uwspółcześnionej formie dnia 8 listopada 1974, potwierdzają fakt, że Rycerstwo Niepokalanej „chce, na ile to możliwe, rozszerzyć słodkie królestwo Najświętszego Serca Jezusa za pośrednictwem Niepokalanej, czy raczej pozostać na służbie Niepokalanej w misji, którą Ona, jako Matka Kościoła, posiada”.
Taki był ideał Ojca Maksymiliana, któremu poświęcił życie, zdolności intelektualne, siły fizyczne, niestrudzoną aktywność. Przynależność do Rycerstwa Niepokalanej oznacza całkowite poświęcenie się dla królestwa Bożego, zbawienia dusz, dla sprawy Maryi Niepokalanej.
3. Wzywam was zatem, abyście żyli w coraz gorętszym oddaniu się temu ideałowi. W społeczeństwie dzisiejszym wasze poświęcenie się Niepokalanej musi sprawić, że będziecie świadkami pełnymi pogody, ufności i odwagi. Jak Ojciec Maksymilian, dajcie się ogarnąć namiętnej miłości prawdy. Kościół dzisiaj przeżywa zasadniczą potrzebę jedności w prawdzie.
Bowiem właśnie prawda jest źródłem odwagi w podejmowaniu wielkich decyzji, heroicznych wyborów oraz w składaniu ostatecznych ofiar! To właśnie prawda daje siłę do praktykowania trudnych cnót, błogosławieństw ewangelicznych, czystości młodzieńczej, konsekrowanej i małżeńskiej. To dzięki umiłowaniu prawdy rodzą się powołania kapłańskie, zakonne, misjonarskie. To ona popycha do miłości bliźniego, aż po ofiarę z samego siebie, jak to uczynił Ojciec Maksymilian! Prawdą jest Chrystus, któremu dajemy świadectwo. „Ja jestem światłością świata” (J 8,12) – powiedział Boski Nauczyciel – „Wy jesteście światłem świata” (Mt 5,14). Oba te stwierdzenia mają równą wagę, wytyczają linię postępowania i odpowiedzialności każdego chrześcijanina: „Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności” (J 8,12; 12,46).
Z prawdy, zgodnie z logiką, rodzi się pragnienie świętości, która była najwyższym ideałem Ojca Maksymiliana. Tak pisał: „Nie jest pychą chęć bycia świętym na ile to możliwe i uświęcania jak największej liczby dusz, pokładając całą ufność w Bogu przez Niepokalaną”[2]. Z prawdy wypływa poczucie całkowitej ufności i poddania się Najwyższemu, zwłaszcza wśród utrapień i niepokojów, które towarzyszą dziejom człowieka.
4. Najmilsi!
Bądźcie silni w wierze i z entuzjazmem przeżywajcie zadania Milicji Niepokalanej, do której należycie, idąc za nauką i przykładem Ojca Maksymiliana Kolbe. „Cierpieć, kochać i radować się” – taki był jego program i taka synteza jego życia. Niech tak będzie i z wami, z pomocą Najświętszej Panny.
Niech towarzyszy wam moje Błogosławieństwo, którego serdecznie udzielam wam i wszystkim należącym do waszego Rycerstwa Niepokalanej.
(or)
[1] Paweł VI, Homilia podczas beatyfikacji, 17 października 1971, w: Insegnamenti di Paolo VI, IX (1971) 906.
[2] Gli scritti di Massimiliano Kolbe, Citta di Vita, Girenze 1978, II, s. 715
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski