Jan Paweł II
ŻYCIE ZAKONNE A DUSZPASTERSTWO DIECEZJALNE. PRZEMÓWIENIE DO WIKARIUSZY GENERALNYCH DO SPRAW ZAKONNYCH Z DIECEZJI AMERYKAŃSKICH
Rzym, 20 marca 1981 r.
Drodzy Przyjaciele w Chrystusie!
Bardzo serdecznie witam dzisiaj każdego z was. Cieszę się, że mogę spotkać się z wikariuszami generalnymi do spraw zakonnych ze Stanów Zjednoczonych i z tymi, którzy pracują wraz z nimi w ważnych dziedzinach życia i posługiwania Kościoła.
1. Mówiąc o roli zastępców biskupów do spraw Instytutów zakonnych dokument Stolicy Świętej Mutuae relationes wskazuje, że to zadanie jest służbą współpracy w pasterskiej posłudze biskupów. Faktycznie, mandat dany zastępcom biskupów polega na pomocy w realizacji zadania, które ze swej natury przynależy wyłącznie biskupom, to znaczy, szczególna troska o życie zakonne i usystematyzowana koordynacja życia zakonnego w duszpasterskiej działalności diecezji[1]. Każdy z was, w ten czy inny sposób, usiłuje pomagać swojemu biskupowi, ofiarując pomoc i zachętę tysiącom kobiet i mężczyzn, którzy wspaniałomyślnie oddali swoje życie Jezusowi Chrystusowi, a którzy starają się żyć życiem kościelnej konsekracji, z nieustanną miłością realizując stałe zobowiązania, na które składają się święte śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Jest to rzeczywiście wasz wspaniały apostolat, który podtrzymuje jednostki i całe kongregacje zakonne w nadziei i w gorliwości służby swoim autentycznym charyzmatom.
2. Każdy z was, czy sam jest zakonnikiem czy nie, jest powołany do ofiarowania swojej współpracy w pokorze jako brat czy siostra dzielący z zakonnikami wspólne powołanie uczniów Chrystusa Pana. Jesteście uczniami wraz z tymi, którym służycie we wspólnym powołaniu do świętości w podążaniu za Chrystusem. Tym samym zawodowa potrzeba waszego apostolatu wymaga zrozumienia życia zakonnego szczególnie w jego istotnym wymiarze kościelnym.
Z tej przyczyny sami musicie ciągle przypominać sobie całe nauczanie Soboru Watykańskiego dotyczące życia zakonnego oraz posoborowe dyrektywy papieskie, jak i Kongregacji do spraw Zakonników i Instytutów świeckich. Dokument Mutuae relationes przygotowany przez Kongregację do spraw Zakonników i Instytutów świeckich jest szczególnie ważny dla posługi, którą usiłujecie wykonywać w Kościele.
3. Ważną sprawą dla was, podczas dyskusji i dialogu, w których uczestniczycie oraz w udzielaniu porad i decyzjach, które podejmujecie jest to, aby nieustannie odwoływać się do istoty życia zakonnego. Będzie to oznaczało położenie nacisku na wartość konsekracji dla Jezusa Chrystusa – konsekracji złożonej w Jego Kościele i przyjętej przez Jego Kościół oraz odpowiedź na osobiste powołanie otrzymane od Chrystusa przez działanie w Jego Duchu. Szczególnym waszym zadaniem jest zwracać uwagę na nieodwołalność ślubów zakonnych i wskazać – używając słów Soboru Watykańskiego II – jak mają zakonnicy postępować, aby „przysporzyć świętości Kościołowi, na większą chwałę jedynej i niepodzielnej Trójcy, która w Chrystusie i przez Chrystusa jest źródłem i początkiem wszelkiej świętości” (KK 47).
4. Wasz własny szacunek dla życia zakonnego i wasze głębokie uznanie indywidualnych wartości, których ono wymaga dla dobra Kościoła, może być umocnieniem dla waszych braci i sióstr, zarówno w codziennym życiu, jak i w chwilach kryzysów. Będąc świadomymi znaczenia zakonników w Kościele będziecie w stanie pomóc im, by mogli oni dojść do spokojnego uświadomienia sobie tego, że ta kościelna instytucja, jak i reszta Kościoła Chrystusowego, musi przeżywać cierpienia w świecie (por. J 16,33). W rzeczy samej, nie może to dziwić, że świętość życia zakonnego musi się przeciwstawiać, a nawet być atakowana przez diabła. Piotrowe wołanie o zdecydowane czuwanie jest całkiem trafne i dzisiaj: „Przeciwnik wasz, diabeł, jak lew ryczący krąży szukając kogo pożreć. Mocni w wierze przeciwstawcie się jemu…” (1 P 5,8-9).
5. Ponieważ sami pełnicie szczególną rolę w podtrzymywaniu i umacnianiu życia zakonnego, macie jako zadanie stawiać przed oczy i umacniać w poszczególnych zakonnikach i całych wspólnotach nieprzemijające wartości właściwe konsekrowanemu życiu zakonnemu. To jest wyraz waszej miłości i część waszej misji. Każdy z was będzie miał sposobność czynić to w ten czy inny sposób: jako reprezentant biskupa w jego duszpasterskiej trosce o życie zakonne w jego relacji do lokalnego i powszechnego Kościoła, po prostu jako przyjaciel, jako doradca czy powiernik, rozumiejący podobnego chrześcijanina, jako kierownik duchowy czy spowiednik.
6. Przez swoje kontakty z nimi możecie znakomicie służyć zakonnikom i Kościołowi jako całości, przez podkreślanie ważności modlitwy w każdym autentycznym programie odnowy. Indywidualna zażyłość z Jezusem Chrystusem, podtrzymywana przez modlitwę i Eucharystię, jest istotnym warunkiem skutecznego wkładu zakonników do życia Kościoła. Społeczeństwo potrzebuje ustawicznego głoszenia błogosławieństw; istnieje konieczność dostrzeżenia ich w praktycznym życiu zakonników.
Oprócz waszych osobistych kontaktów, każdy z was będzie niewątpliwie tkwił w ten czy inny sposób w planowaniu i koordynowaniu spotkań, ćwiczeń i seminariów, w których zakonnicy będą mogli uczestniczyć. W tym wszystkim wzniosłe nauczanie Kościoła o życiu zakonnym powinno być przyjmowane i odpowiednio realizowane. Ontologiczny warunek zjednoczenia z Bogiem i bycia nowym stworzeniem w Jezusie Chrystusie, poświęconym Jemu przez śluby zakonne, stanowi dla zakonników źródło głębokiej płodności w pracach apostolskich. Życie wyrzeczenia, które wiąże się z krzyżem Chrystusowym, daje zakonnikom szczególną skuteczność w nauczaniu swoich braci i sióstr o pełni życia paschalnego w zmartwychwstałym Chrystusie. W przyjęciu ubóstwa Chrystusa, zakonnicy mają rzeczywistą możność wspaniałej posługi biednym i mogą być skutecznymi narzędziami ewangelizacji w tej dziedzinie. Przez pokorne rozpoznanie granicy swojego osobistego działania, zakonnicy będą mogli lepiej podążać za ponownie Odnowioną ważnością posłannictwa, które przekazują. Przez wielkoduszne wyrzeczenie się miłości małżeńskiej, zakonnicy będą mogli przekonywać ludzi o absolutnym pierwszeństwie miłości Chrystusowej i jej głębokiej mocy, by napełniać ludzkie serca radością, która się udziela innym. Oddając swoje życie Chrystusowi, zakonnicy mogą być naprawdę otwarci na Jego Świętego Ducha, przyjmując w całości słowo Boże, tak jak jest ono głoszone przez Kościół. Tak więc zakonnicy są przysposobieniem do rzeczywistego dialogu zbawienia, który prowadzi do podnoszenia ludzi na duchu i głoszenia chwały imienia Chrystusowego.
Jednak, podobnie jak każda inna kategoria ludzi w Kościele, zakonnicy potrzebują podtrzymania, zrozumienia i miłości. Odnajdą to w znakomity sposób w Maryi, Matce Jezusa i Matce Kościoła, która jako wzór świętości ma szczególny związek ze wszystkimi zakonnikami. Teraz, w doczesnej sferze, to zadanie należy do każdego z was, jako powołanych przez swoich biskupów do umacniania życia zakonnego w dzisiejszym Kościele. To jest wasz ważny apostolat w Ciele Chrystusa. Obyście sami mogli znaleźć nowe siły i umocnienie w słowach Apostoła Pawła: „Jeden drugiego brzemiona noście i tak wypełnijcie prawo Chrystusowe” (Ga 6,2). Niech Maryja wszystkim wam pomoże czynić to dla chwały swojego Syna, Jezusa, który jest Zbawcą nas wszystkich.
(id)
[1] Por. Mutuae relationes, 54.
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski