Jan Paweł II
KONTEMPLACYJNY WYMIAR TAJEMNICY ŻYCIA KONSEKROWANEGO.
SPOTKANIE Z ZAKONNICAMI W NAGASAKI
Nagasaki, 26 lutego 1981 r.
Kochane Siostry w Chrystusie Jezusie!
1. Mówić w Nagasaki do chrześcijan japońskich znaczy przypomnieć bohaterskie i chwalebne początki założenia Kościoła w tym kraju. Szczególnie zaś znaczy przywołać na pamięć licznych męczenników, którzy dzięki łasce Jezusa Chrystusa dali Mu w tym miejscu najwyższe świadectwo swojej miłości.
Nagasaki jest dlatego miejscem bardzo szczególnym, miejscem, które doskonale jest przystosowane dla naszego dzisiejszego spotkania; przyjąwszy, że od pierwszych wieków chrześcijaństwa, życie zakonne było często porównywane z męczeństwem. Podobnie jak męczeństwo, życie zakonne czerpie inspirację z głębokiej miłości Pana nad wszelką inną rzecz, miłości, która przejawia się w dobrowolnym i wielko dusznym opuszczeniu rzeczywistych wartości – własności, rodziny, wolności – aby uczynić z nich całkowity dar dla Chrystusa. Jestem dlatego szczególnie szczęśliwy ze spotkania tutaj z wami i pozdrowienia was jako jednego z najcenniejszych skarbów szlachetnego i godnego Kościoła w Japonii, Kościoła, który jest czcigodny ze względu na swój wiek, a młody ze względu na misyjną żywotność.
2. Jest rzeczą najbardziej zgodną z prawdą powiedzieć, że w tym wielkim kraju z tyloma jego milionami ludzi wykształconych i pracowitych, Kościół jest jakby ziarnem gorczycy lub odrobiną kwasu, którą kobieta wkłada do kilku miar mąki, aż cała masa zostanie zakwaszona. Wasza rola jest mniej widoczna i bardziej ukryta niż w wielu krajach, gdzie katolicyzm jest bardziej rozszerzony; ale nie jest mniej ważna, chociaż metody ewangelizacji muszą być bardzo odmienne.
W tej sytuacji świadectwo waszego życia nabiera ważności i szczególnej wartości: chociaż nie zawsze możliwe jest głoszenie Dobrej Nowiny słowami, zawsze jest możliwe ukazywać ją swoim życiem. Prócz tego liczne wartości właściwe narodowi japońskiemu stanowią bazę wyjściową dla Ewangelii: miłość pracy, otwarcie wobec innych, wysoki poziom kultury humanistycznej, a nade wszystko wrodzony zmysł skupienia i kontemplacji, który jest znakiem wyróżniającym ludów Wschodu.
3. Wymiar kontemplacyjny jest prawdziwą tajemnicą odnowy całego życia zakonnego i jest elementem, na który wasi współobywatele w szczególny sposób zwracają uwagę. Powiększajcie zawsze ten wymiar. Z waszych domów czyńcie ośrodki modlitwy, skupienia, rozmowy osobistej i wspólnotowej z Tym, który jest i powinien zawsze być jedynym, z którym najwięcej rozmawiacie w ciągu waszych pracowitych dni. Nie pozwólcie sprowadzić się z drogi przez pokusy aktywności i przez rozproszenia, jakie nowoczesne społeczeństwo konsumpcyjne niesie ze sobą, ze wszystkimi jego sugestiami materialistycznymi.
Bez modlitwy wasze życie zakonne jest pozbawione znaczenia. Traci kontakt ze swoim źródłem, wyzbywa się swojej treści i nie może osiągnąć swego celu. To modlitwa utrzymuje was w łączności z Chrystusem, waszym Oblubieńcem. Warto rozważyć wspaniałe słowa z Evangelica testtficatio: „Nie zapominajcie, prócz tego, o świadectwie historii: wierność dla modlitwy lub jej zaniedbanie są dowodem żywotności lub upadku życia zakonnego”[1].
4. Pamiętając o tych słowach, kieruję specjalne pozdrowienie i słowa zachęty do wszystkich sióstr, które trwają w życiu klauzurowym w tym kraju. Wy pozostawajcie w głębi, „w sercu Kościoła”. Wasza nieustanna i gorąca modlitwa, oparta na bogatym dziedzictwie duchowym i doktrynalnym, jest zarówno darem dla świata, jak i wyzwaniem dla tego świata. Jest także odpowiedzią dla tych wszystkich, którzy dzisiaj usilnie szukają metod doświadczenia kontemplacji.
5. Świadectwo ewangeliczne, które wy dajecie waszą konsekracją, przeżywaną w praktyce rad ewangelicznych czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, wraz ze świadectwem ducha modlitwy, który ożywia wasze wspólnoty, znajduje żywy i skuteczny wyraz w waszej działalności apostolskiej. Myślę zwłaszcza o waszej pracy wśród ubogich, chorych, dzieci i ich rodzin, na obszernym polu nauczania i katechezy. Wasze poświęcenie się wychowaniu młodzieży jest zawsze bardzo ważne. Ta wasza działalność stanowi specjalny środek ewangelizacji, prawdziwego postępu ludzkiego. Pełnienie tego apostolstwa, z polecenia waszych Kongregacji i w pełnej współpracy z miejscowymi wspólnotami kościelnymi, daje wam jasną pozycję w Kościele, pozycję, która posiada swoją specyficzną rolę. Bądźcie zawsze wierne waszej roli mimo pokus, i bądźcie szczęśliwe z zachowania swojej wewnętrznej tożsamości i z tego, że jesteście zewnętrznie uznane za takie, jakimi jesteście.
6. Jednocześnie zachowajcie starannie stały szacunek i pełną miłości uległość dla Magisterium hierarchii. Jak wiecie, życie zakonne nie ma sensu inaczej jak tylko wewnątrz Kościoła i w wierności dla jego wskazań. Bądźcie więc zawsze gotowe do przyjęcia pouczeń Magisterium i w zgodności z waszym szczególnym charyzmatem, bądźcie gotowe do współpracy w dziele apostolskim miejscowej diecezji, pod przewodnictwem waszych biskupów zjednoczonych z Następcą Piotra i w jedności z Chrystusem. Słowo Chrystusowe, wiernie głoszone przez Kościół z pomocą Ducha Świętego, będzie dla was prawdziwym źródłem świętości i wolności. Jezus zapewnia was: „Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli” (J 8,32).
7. Pragnę też zachęcić was do wzmagania waszej współpracy apostolskiej w służbie rodzinom, które są specjalnym miejscem ewangelizacji i formacji młodzieży. W pełnieniu tego będziecie działać zgodnie z wnioskami niedawnego Synodu Biskupów.
8. Na koniec, powierzam was wstawiennictwu wszystkich świętych męczenników z Nagasaki, a nade wszystko opiece Maryi, Królowej męczenników i Matce Kościoła. Ona jest naprawdę Matką wszystkich chrześcijan, nade wszystko tych, którzy prowadzą życie zakonne, i która jest tak bardzo czczona w Japonii jako Edo no Santa Maria i jako Nasza Pani z Otome-toge.
Ją to Paweł VI przedstawił jako Dziewicę słuchającą, Dziewicę modlącą się, Dziewicę rodzącą Chrystusa i ofiarującą Go za zbawienie świata. Niech Ona będzie waszą przewodniczką w drodze niekiedy trudnej, lecz zawsze radosnej, ku ideałowi pełnego zjednoczenia z Chrystusem. Taka jest moja modlitwa do Maryi w imieniu każdej z was i waszych wspólnot, i udzielam wam mojego Apostolskiego Błogosławieństwa, modląc się o to, aby wasza radość była pełna.
(aj)
[1] Paweł VI, Evangelica testificatio, 42
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski