Jan Paweł II
WSPIERAJCIE SIĘ WZAJEMNIE W PRACY I TRUDZIE ŻYCIOWYM.
SPOTKANIE Z DUCHOWIEŃSTWEM I ZAKONNIKAMI KONGREGACJI MĘSKICH
Tokio, 23 lutego 1981 r.
Pragnę teraz skierować moją myśl ku braciom zakonnikom, którzy zobowiązują się do urzeczywistniania wysokiego ideału kroczenia za Chrystusem bardziej z bliska w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie. Następnie będę miał także sposobność przemawiać do zakonnic w Japonii.
Drodzy Bracia, wasze zjednoczenie z Chrystusem, które rozpoczęło się z chrztem i zostało wzmocnione przez waszą konsekrację zakonną, zawiera w sobie specjalne zjednoczenie z Kościołem. Uczestniczycie pełniej w tajemnicy jego życia i głębiej jesteście włączeni w jego misję w świecie. Świadomy tego kościelnego wymiaru życia zakonnego, powtórzę wam to, co napisałem w mojej pierwszej encyklice: „Jest to podstawowe zadanie Kościoła we wszystkich epokach, a w szczególności w epoce naszej, aby skierowywał wzrok człowieka, aby skierowywał świadomość i doświadczenie całej ludzkości w stronę tajemnicy Chrystusa, aby pomagał wszystkim ludziom obcować z głębią Odkupienia, która jest w Jezusie Chrystusie”[1].
Wasze życie konsekrowane w Chrystusie przez rady ewangeliczne jest w stanie podnosić umysły i serca naszego pokolenia ku Temu, który sam jest Święty, ku Temu, który sam jest Stworzycielem i Zbawicielem wszystkich. Będąc pełni radości, jako wysłannicy prawdy, wielkoduszni słudzy tych, którzy są w potrzebie oraz jako ludzie modlitwy ożywieni głęboką ufnością w Panu, kierujecie wzwyż spojrzenie mężczyzn i kobiet naszego czasu. Podnosicie w górę ich oczy w nadziei. Pomagacie im dostrzegać to, co jest możliwe czynić, aby „kroczyć po wyżynach” (por. Ha 3,19), aby wejść w zjednoczenie miłości i w obcowanie z Bogiem.
Pragnę powiedzieć kilka słów specjalnie do kapłanów tutaj obecnych, zarówno zakonnych jak i diecezjalnych. Sercem posługiwania kapłańskiego jest głoszenie Ewangelii naszego Pana Jezusa Chrystusa, głoszenie, które osiąga swój szczyt i swój cel w sprawowaniu. Eucharystii. Jako zobowiązany wobec was w tej życiowej misji Kościoła, proszę was, abyście zwrócili szczególną uwagę na pewien punkt, który poruszyłem w mojej niedawnej encyklice: „Kościół żyje swoim autentycznym życiem, kiedy wyznaje i głosi miłosierdzie – najwspanialszy przymiot Stwórcy i Odkupiciela”[2].
Niech każde wasze słowo i czyn będą wymownym świadectwem o naszym Bogu, bogatym w miłosierdzie. Niech wasze kazania budzą nadzieję w miłosierdziu Odkupiciela. Niech sposób w jaki sprawujecie sakrament pokuty pomaga każdemu człowiekowi doświadczyć w jedyny sposób miłości miłosiernego Boga, potężniejszej od grzechu. I niech wasza osobista uprzejmość i wasza miłość pasterska pomagają każdemu odkrywać Ojca miłosiernego, zawsze gotowego do przebaczenia.
Prócz tego, moi Bracia Kapłani, bądźcie zawsze zjednoczeni między sobą i z waszymi biskupami. Jak Ignacy z Antiochii pisał do Polikarpa: „Niech jedność, największe ze wszystkich dóbr, będzie waszą troską”. Jedność wewnątrz duchowieństwa nie jest rzeczą bez znaczenia dla naszego życia i naszej służby kapłańskiej.
W rzeczywistości ona jest integralną częścią głoszenia Ewangelii. I jest symbolem rzeczywistej intencji naszego posługiwania: popierania zjednoczenia z Najświętszą Trójcą i umacniania braterstwa wśród wszystkich ludzi. Tak, ta gorliwość, która pobudza nas do służenia naszemu ludowi, winna także pobudzać nas do zachowania jedności między sobą. Pamiętajcie, że Jezusowe pragnienie jedności skłoniło Go w czasie Ostatniej Wieczerzy do modlitwy: „Aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał” (J 17,21).
Tak, zachęcam was słowami św. Pawła: „W miłości braterskiej nawzajem bądźcie życzliwi” (Rz 12,10). Wśród wszelkich waszych zajęć pasterskich, znajdujcie także możliwość wspólnej modlitwy, użyczania sobie gościnności, wzajemnego zachęcania się w dziele Pańskim.
Umiejcie zwracać szczególną uwagę na tych waszych braci, którzy są sami, chorzy lub gnębieni ciężarami życia. Jako „współpracujący w prawdzie” (por. 3 J 8) wspierajcie waszych braci kapłanów w wielkim naszym zadaniu, w głoszeniu miłości miłosiernego Boga, która stała się widzialna w Chrystusie Jezusie naszym Panu.
Wyrażając swoją czułość i swój szacunek dla wszystkich kapłanów i braci tutaj obecnych, pragnę dodać słowo szczególnego uznania za wkład misjonarzy dla Kościoła w Japonii. Dzięki wielkodusznym trudom waszych poprzedników, Kościół został zaszczepiony w tym kraju, a wasze wierne posługiwanie jest dalszym ciągiem skutecznej służby sprawie Ewangelii. Bądźcie pewni, że cały Kościół szanuje bardzo wasze powołanie misjonarskie i powołanie wszystkich waszych towarzyszy misjonarzy wszędzie w świecie.
Odnówcie dzisiaj waszą ufność w Jezusie Chrystusie i wasze zobowiązanie dla chwały Jego świętego imienia.
A wszystkim tym, którzy zgromadzili się w tym kościele katedralnym mówię: „Łaska wam i pokój od Boga Ojca naszego i od Pana Jezusa Chrystusa” (1 Kor 1,3).
(aj)
[1] Jan Paweł II, Redemptor hominis, 10.
[2] Jan Paweł II, Dives in misericordia, 13
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
