Jan Paweł II
ŚWIAT JEST SPRAGNIONY MIŁOSIERDZIA BOŻEGO.
PRZEMÓWIENIE DO SŁUŻEBNIC I SYNÓW MIŁOŚCI MIŁOSIERNEJ
Rzym, 2 stycznia 1981 r.
Powodem do radości jest dla mnie to, że spotykam się z wami u progu tego Nowego Roku, aby wspólnie przeżywać radość i Wielbić szczodrobliwość Miłości Miłosiernej Pana, jedynego niewyczerpalnego źródła naszej głębokiej ufności, że przyszłość będzie bardziej chrześcijańska i stąd bardziej odpowiadająca najwyższej godności człowieka.
Okazję do tej audiencji specjalnej daje nam pięćdziesięciolecie założenia Sióstr Służebnic Miłości Miłosiernej, które rozpoczęły swoje życie zakonne w pobliżu Groty Boskiego Zbawiciela, w miłej atmosferze Bożego Narodzenia 1930 roku, aby poświęcić się wielkodusznemu dawaniu świadectwa Boskiemu orędziu dobroci i miłosierdzia przez dzieła prawdziwej miłości, co stanowi główną i charakterystyczną cechę Kongregacji.
Wy, Służebnice Miłości Miłosiernej, razem z Synami Miłości Miłosiernej, tworzycie Rodzinę Miłości Miłosiernej, oddaną w całości pozyskiwaniu wielu serc; przekonujecie słowem, które mówi, jak dobry jest Pan i jak jest wielki w swojej miłości dla człowieka, a w szczególności dla człowieka dzisiejszego.
„Umysłowość współczesna… zdaje się sprzeciwiać Bogu miłosierdzia, a także dąży do tego, ażeby samą ideę miłosierdzia odsunąć na margines życia i odciąć od serca ludzkiego”[1]. Ale wy wszyscy pragniecie mówić i świadczyć o Jezusie Chrystusie, Słowie Bożym i Synu Maryi, który w sobie ukazał miłosierdzie Boga i który jest uosobieniem oraz samym wcieleniem tego wzniosłego, miłościwego i najbardziej ludzkiego przymiotu Bóstwa. W Jezusie Bóg stał się w szczególny sposób widzialny jako Ojciec bogaty w miłosierdzie (por. Ef 2,4).
Nosicie istotnie emblemat Chrystusa Ukrzyżowanego i Chrystusa Hostii, przedstawiający najwznioślejszy wyraz poświęcenia i miłości Jezusa i w szczególny sposób uczyniliście swoim Jego wezwanie: „Miłujcie się wzajemnie, jak Ja was umiłowałem” (J 15,12).
Dzisiaj, bardziej niż kiedykolwiek, człowiek odczuwa głęboką potrzebę spotkania się z miłosierdziem Boga, aby czuć się całkowicie zrozumianym w słabości swojej zranionej natury, a nade wszystko, aby doświadczyć duchowo tej Miłości, która przyjmuje, ożywia i wskrzesza do nowego życia. W różnych formach waszego apostolstwa, w przyjmowaniu wszelkiego ubóstwa, duchowego i materialnego, pragniecie popierać i rozwijać – właśnie mocą charyzmatu profesji zakonnej – to spotkanie nowoczesnego człowieka z dobrocią Pana. Również w waszej działalności dla dobra kleru, która obejmuje konkretne formy pomocy, rozwoju kulturalnego i formacyjnego, kierujecie się głęboką motywacją, jakby swoistym znakiem naradzenia, to znaczy, powiedziałbym pomagania innym w doświadczaniu dobroci Bożej, aby ją gorliwie szerzyć. Rzeczywiście, dla kapłana jest tym bardziej prawdziwe to, co jest ważne dla każdego człowieka, to znaczy, że „on doznając miłosierdzia, jest równocześnie poniekąd tym, który okazuje miłosierdzie”[2].
Zechcieliście wiele razy okazać swoją radość z niedawnej encykliki, w której znaleźliście niejako dowód i potwierdzenie waszego powołania do Rodziny Miłości Miłosiernej. Dziękując wam za wasze uczucia wierności, dziękuję też z wami Panu za motywy zachęty, podniety i radości, jakie dzięki łaskawej Opatrzności wypływają dla was z tego dokumentu.
Odwagi, Najdrożsi: Bracia i Siostry! Świat jest spragniony miłosierdzia Bożego, także nie wiedząc o tym; a wy jesteście powołani, aby podawać tę wodę cudowną, uzdrawiającą duszę i ciało.
Matka Miłosierdzia, którą czcicie pod szczególnym tytułem „Maryi Pośredniczki”, niech was czyni coraz bardziej świadomymi Jej macierzyństwa, które „trwa nieprzerwanie od chwili zwiastowania, kiedy wiernie wyraziła zgodę”, i niech was wszystkich – Służebnice i Synów Miłości Miłosiernej – uczyni apostołami, pracownikami i sługami Bożej dobroci i miłosierdzia.
Niech wam towarzyszy moje Błogosławieństwo.
[1] Jan Paweł II, Dives in misericordia, 2.
[2] Jan Paweł II, Dives in misericordia, 8
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski