Jan Paweł II
WIĘKSZA WIARYGODNOŚĆ KAPŁANÓW W DAWANIU EWANGELICZNEGO ŚWIADECTWA. PRZEMÓWIENIE DO MISJONARZY OBLATÓW MARYI NIEPOKALANEJ
Rzym, 5 grudnia 1980 r.
Z wielką przyjemnością przychyliłem się, Najdrożsi Synowie, do waszego życzenia, aby przyjąć was w czasie trwania Kapituły Generalnej waszego tak bardzo zasłużonego Instytutu; a moja satysfakcja jest jeszcze głębsza dlatego, że to spotkanie odbywa się w bliskości święta Niepokalanej, niebieskiej Patronki waszej Kongregacji. Dziękując serdecznie za dowód grzeczności, którą wasza obecność w tak uprzejmy sposób ujawnia, składam moje serdeczne życzenia coraz bardziej owocnej pracy Ojcu Generałowi i Radzie Generalnej: życzenia, które chętnie rozciągam na wszystkich uczestników Kapituły, dla funkcji, jakie będą Ojcom wyznaczone przez posłuszeństwo.
1. Proste spojrzenie na waszą wielką rodzinę napełnia moją duszę podziwem: Jesteście misjonarzami Pana i oblatami Madonny; w imię Chrystusa Jezusa i Najświętszej Dziewicy poświęcacie się dziełu ewangelizacji wśród tych, którzy jeszcze nie znają Chrystusa, jak również coraz głębszego zakorzenienia się szczerej i szlachetnej przynależności do Ewangelii wśród różnych ludów; prócz tego zajmujecie się formacją powołanych do kapłaństwa i wychowaniem młodzieży. Jest to zatem apostolstwo różnorodne i nie zawsze łatwe; oddajecie w nim chwałę Bogu przez ofiarowanie waszego serca i całej waszej działalności Matce Bożej. Zebranie kapitulne kierowało się w tych dniach pragnieniem odnowy i rozwoju, zgodnie ze wskazaniami Soboru Watykańskiego II i z życzeniami wszystkich członków Instytutu.
2. W tej perspektywie jest rzeczą konieczną, aby każdy w postawie wiary i pokornej dyspozycyjności kierował się przykładem i nauką Boskiego Mistrza. To sprawi, że dusze kapłańskie i zakonne coraz bardziej i coraz lepiej prowadzić będą życie oddane szlachetnemu urzeczywistnianiu sprawiedliwości, miłości i pokoju między ludźmi, z wyróżnieniem ludzi prostych, ubogich i cierpiących. Przypomina to również Sobór Watykański II: „Radość i nadzieja, smutek i trwoga ludzi współczesnych, zwłaszcza ubogich i wszystkich cierpiących, są też radością i nadzieją, smutkiem i trwogą uczniów Chrystusowych” (KDK 1).
Im więcej posiada się umiejętności ukazywania w konkretnej formie sprawiedliwości i miłości w pełnieniu posługi kapłańskiej i w życiu wspólnotowym, tym większa będzie wiarygodność kapłanów i misjonarzy w Ludzie Bożym i u braci, których ewangelizują.
I jeszcze – w zależności od ewangelicznego znamienia życia zakonnego, braterstwa, które je wyróżnia, spójności Instytutu, która jest jego zabezpieczeniem, wzrastać będzie skuteczność działalności apostolskiej wśród osób i środowisk, w których się ją prowadzi głosząc Ewangelię.
3. To wszystko zakłada intensywną modlitwę i głębokie życie wewnętrzne; dzięki nim możliwą jest rzeczą trwać, również wśród zajęć apostolskich, w rozmowie z Ojcem niebieskim, od którego uprasza się i otrzymuje się wyzwalającą siłę, która pozwala zwyciężyć w sobie to wszystko, co mogłoby przeszkadzać misji wobec bliźniego i nadać wartość przepowiadaniu i świadczeniu ewangelicznemu.
Wam, Najdrożsi Synowie, to stałe spotykanie się z Bogiem ułatwia jeszcze bardziej przykład i przemożne wstawiennictwo Najświętszej Dziewicy, której jesteście poświęceni. Matka Boża, ożywiona przez Ducha Świętego i przez bezgraniczną wiarę, przeżywała głęboko prawdę, że Bóg jest z ludźmi i że cała egzystencja i działalność ludzka mają swój początek i swój koniec w Bogu.
Z tymi życzeniami upraszam dla was, dla prac Kapituły Generalnej i dla całej Kongregacji Misjonarzy Oblatów Niepokalanej, nowe wylanie łask niebieskich, a jako poręczenie szczególnego uczucia, udzielam za przyczyną Matki Bożej specjalnego, pokrzepiającego Błogosławieństwa Apostolskiego.
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski