Jan Paweł II
CHRYSTUS JEST WASZYM MISTRZEM! CHRYSTUS JEST WASZĄ DROGĄ! CHRYSTUS JEST WASZYM ŻYCIEM! PRZEMÓWIENIE DO CZŁONKÓW INSTYTUTU ŚWIECKIEGO CHRYSTUSA KRÓLA
Rzym, 24 listopada 1980 r.
Bracia Najdrożsi!
1. Bardzo mi miło, że mogę spotkać się z wami, z okazji waszego zebrania w Rzymie. Pragnęliście wspólnie odnowić wasze wyznanie wiary chrześcijańskiej na grobach Apostołów Piotra i Pawła oraz z głębokim przeżyciem duchowym złożyć profesję ślubów wieczystych i dokonać przyjęcia nowych członków jako aspirantów do waszego instytutu świeckiego.
Ten zespół okoliczności mówi mi już to o stałej łączności waszego zasłużonego Instytutu z jego pierwotnymi celami, już to o jego stałym, żywotnym wzroście wewnętrznym, już to o jego szlachetnym zaangażowaniu na rzecz przyjścia Królestwa Bożego, któremu wy wszyscy, w różnej i wszechstronnej kwalifikacji zawodowej, jako robotnicy, rzemieślnicy, urzędnicy, nauczyciele, kierownicy przemysłowi, poświęciliście się w sposób całkiem specjalny wobec Boga i Kościoła.
Witajcie zatem w domu Papieża, który przyjmuje was z miłością i serdecznie was pozdrawia. Swoją myśl kieruję z szacunkiem ku profesorowi Giuseppe Lazzati, Jego Magnificencji Rektorowi Katolickiego Uniwersytetu w Mediolanie, wokół którego w odległym roku 1938 zebrała się grupa świeckich z jasną świadomością i gorącym pragnieniem ofiarowania światu współczesnemu, od laików żyjących w świecie, znamiennego świadectwa o orędziu ewangelicznym, wprowadzanym w życie w całej jego nowości i radykalizmie.
Wasz instytut świecki znalazł potem w dyrektywach i w perspektywach teologicznych i pastoralnych Soboru Watykańskiego II nowe drogi oraz źródło nowego zapału, aby promieniować w świecie, w najgłębszej łączności z Bogiem, światłem prawdy i żarem miłości.
Jak stwierdził wspomniany Sobór, instytuty świeckie podejmują prawdziwą i pełną profesję rad ewangelicznych w świecie, uznaną przez Kościół; oraz, mówiąc o waszej specjalnej formie życia konsekrowanego, jasno podkreślił charakter apostolatu, który rozwija się wśród świata i — że – by tak powiedzieć — od strony świata, co stanowi cel specyficzny, dla którego instytuty świeckie powstały w Kościele. Wiemy jednakże — tak stwierdza dalej tekst soborowy — „że temu wielkiemu zadaniu nie będą mogły sprostać, jeżeli członkowie ich nie zostaną tak starannie wykształceni i wyrobieni w sprawach Bożych i ludzkich, żeby naprawdę byli w świecie zaczynem do wzmocnienia i wzrostu Ciała Chrystusowego” (PC 11).
2. Z całkowitym poświęceniem, za pomocą dzieł apostolstwa i waszego doświadczenia osobistego i zawodowego w ramach społeczeństwa cywilnego, chcecie dawać swój czynny, konkretny i wydatny wkład do „uświęcenia świata”, do czego wszyscy świeccy, dzięki ich uczestnictwu w kapłańskiej funkcji Chrystusa, są powołani i przeznaczeni mocą chrztu i bierzmowania (por. LG 34). Naśladowanie Chrystusa jest podstawowym wymaganiem dla każdego chrześcijanina; jest nim, w sposób specjalny, dla was, którzy zechcieliście nazwać swój instytut Instytutem Świeckim Chrystusa Króla. Tak! Chrystus jest waszym Mistrzem! Chrystus jest waszą Drogą! Chrystus jest waszym Życiem! Ale Jego „królewskość” jest całkiem inna niż władza światowa; ona objawia się i triumfuje uroczyście na krzyżu i z krzyża: jest to królewskość pokory, ubóstwa, ukrycia, posłuszeństwa, poświęcenia, ofiary aż do śmierci. A Jego korona królewska jest upleciona z ostrych i bolesnych cierni!
Taki jest Chrystus „Król”, którego zobowiązaliście się naśladować przez profesję rad ewangelicznych, które nie zubożają człowieka, lecz przeciwnie, niezmiernie go wzbogacają, ponieważ czynią go zdolnym do przyjęcia w pełni daru Bożego.
Życzę dlatego, aby ciągła modlitwa oraz zgłębianie osobiste i wspólnotowe słowa Bożego zasilały i karmiły waszą wiarę, aby ona przeniknęła do głębi wasze istnienie i przelała w nie moc na każdy moment waszego życia, poświęconego otwartemu i jasnemu świadczeniu o Chrystusie i o Kościele, a także obowiązkowi kierowania rzeczywistości doczesnej według planu Bożego.
Tymi samymi słowami, jakie skierował do was w kwietniu 1968 roku mój wielki poprzednik Paweł VI, który tak bardzo cenił i szanował wasz Instytut Świecki, pragnę was zachęcić, abyście „aż do ostatecznych konsekwencji doprowadzili to zaangażowanie życia, które się przejawia w dobroci, subtelności, przyjaźni, apostolstwie przez kulturę i prestiż osobisty, i czerpie pokarm od wewnątrz z ożywczych strumieni pobożności biblijnej, eucharystycznej, liturgicznej”[1]
Jestem i będę z wami przez moją modlitwę za was wszystkich, aby Kościół mógł zawsze patrzeć na was z całkowitą ufnością. Z tymi życzeniami udzielam wam z serca, ku pokrzepieniu, apostolskiego błogosławieństwa.
„Insegnamenti di Giovanni Paolo II” 3/2(1980), s. 1402-1404
[1] „Insegnamenti di Paolo VI” 6(1968), s. 170.
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski