Jan Paweł II
WYCHOWANIE NOWEGO CZŁOWIEKA. PRZEMÓWIENIE DO UCZESTNIKÓW KAPITUŁY GENERALNEJ WSPÓLNOTY KAPŁAŃSKIEJ Z SCHÖNSTATT
Rzym, 28 października 1980 r.
Drodzy Współbracia,
Było Waszym serdecznym pragnieniem, by po zakończeniu drugiej Kapituły Generalnej kapłanów z Schönstatt (Schönstatt-Patres) spotkać się z Następcą Piotra w Rzymie. Temu Waszemu pragnieniu chętnie uczyniłem zadość i pozdrawiam bardzo serdecznie Was wszystkich.
Generalny Przełożony, któremu szczerze dziękuję za pozdrowienie, wskazał na znaczenie i sens naszego dzisiejszego spotkania. Jest ono dla mnie osobiście dobrą sposobnością, by Wam oraz całemu międzynarodowemu Dziełu z Schönstatt wyrazić moją radość z tego powodu, że powołany do życia przez księdza Kentenicha „Ruch Apostolski dla Rozszerzania, Obrony i Pogłębienia Życia Chrześcijańskiego”, od czasu swego założenia, tak mocno się rozwinął. W przeciwstawieniu do kryzysowych objawów występujących w niektórych dziedzinach życia religijnego i kościelnego. wyróżnia się obecnie Ruch z Schönstatt, w swoich różnych odgałęzieniach i ugrupowaniach, przez swoją szczególną duchową żywotność i owocne apostolstwo. Żywotność ta jest głęboko nacechowana duchowością swego założyciela, jego wielką miłością do Kościoła oraz głębokim nabożeństwem do Matki Bożej. Uznając z wdzięcznością jego duchowe oddanie się do dyspozycji Kościoła, podczas mojego krótkiego pobytu w Niemczech we Fuldzie wymieniłem go po imieniu, jako jednego z wybitnych kapłanów w nowszej historii, bo chciałem go uczcić w szczególniejszy sposób.
Przyrzeczenia, jakie osobiście składał ks. Kentenich obydwu moim poprzednikom, papieżowi Piusowi XII i Pawłowi VI, w imieniu Dzieła z Schönstatt, a mianowicie ustne przyrzeczenie o gotowości współpracy dla odnowy chrześcijańskiego porządku społecznego i urzeczywistnienia Soboru Watykańskiego II, zachowują nadal swoją pełną aktualność i pilność. Dlatego przyjmuję z wdzięcznością od Was wznowienie tych przyrzeczeń i zachęcam całą Rodzinę z Schönstatt do dalszej jeszcze bardziej wytężonej i odpowiedzialnej pracy dla moralnej odnowy społeczeństwa przez ożywienie i pogłębienie życia religijnego i kościelnego w duchu Soboru, wśród rodzin, wśród osiedli i w kościelnych wspólnotach.
Ta zachęta odnosi się w szczególniejszy sposób do Waszej wspólnoty kapłańskiej z Schönstatt, która się sama określa jako pars motrix et centralis całego Dzieła z Schönstatt. Wyście sami wyznaczyli swemu instytutowi za cel, wraz z powstałymi wspólnotami z Schönstatt, by współpracować w dziele wychowania „nowego człowieka w nowym społeczeństwie”, według wzoru Maryi, „aby móc stać się zaczynem i narzędziem w ręku Boga dla odnowy społeczeństwa”.
W duchu swojego założyciela oddajecie swoje kapłaństwo i duszpasterską działalność pod szczególną opiekę Matki Bożej Maryi, którą w swoim piśmie na Wielki Czwartek 1979 r. nazwałem „Matką kapłanów”. W wyraźnym związku z treścią tego pisma przybyliście teraz do Rzymu, ażeby — zgodnie z moim wyrażonym tamże życzeniem — poświęcić się Matce Chrystusowej i Matce Kościoła. Za tę ochotną i odważną odpowiedź na moje braterskie wezwanie dziękuję Wam bardzo. Właśnie II Sobór Watykański uwydatnił wybitną rolę Maryi w tajemnicy Chrystusa i Kościoła. Przedstawił Ją „jako najznakomitszy i całkiem szczególny organ Kościoła i jako jego typiczne wyrażenie oraz najdoskonalszy wzorzec wiary i miłości”; a Kościół katolicki darzy Ją ,synowskim uczuciem, czci jako Matkę najmilszą” (KK 53).
Jako duchowy upominek z naszego spotkania w związku z Waszym poświęceniem się Matce Boskiej, chciałbym Wam przekazać na drogę, następującą myśl końcową: „Waszym zadaniem (jako kapłanów) jest głosić Chrystusa, który jest Jej Synem. Kto zaś lepiej niż Jego Matka może Wam uprzystępnić prawdę o Nim? Wy macie karmić serca ludzkie Chrystusem. Kto zaś może Was nauczyć głębiej poznawać to, co czynicie, aniżeli Ona, która Go sama karmiła?… Do istoty naszego służebnego kapłaństwa należy ten wspaniały i szczególny wymiar zbliżenia się do Matki Chrystusowej. Dołóżmy starań, ażeby żyć tym wymiarem”[1]. Także Sobór Watykański II podkreśla z naciskiem, że Najświętsza Maryja Panna „w życiu swoim stała się przykładem owego macierzyńskiego uczucia, które ożywiać winno wszystkich współpracujących dla odrodzenia ludzi w apostolskim posłannictwie Kościoła” (KK 65).
Wraz z Wami polecam Wasze kapłańskie życie i działalność szczególnej opiece Matki Bożej, którą wielbicie pod wezwaniem „Trzykroć Przedziwna”, i umacniam apostolstwo Waszej wspólnoty oraz całego Ruchu z Schönstatt moim serdecznym Błogosławieństwem Apostolskim.
[1] Epistula ad universos Eccesiae sacerdotes: Insegnaementi (1979) 2, 861.
Tekst polski za:
Jan Paweł II o życiu zakonnym, Poznań-Warszawa 1984, s. 149-151
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski