Jan Paweł II
POMOC NOWOCZESNEJ RODZINIE W ODNALEZIENIU PRAWDZIWEGO ZNACZENIA ŻYCIA. PRZEMÓWIENIE DO UNII WYŻSZYCH PRZEŁOŻONYCH ZGROMADZEŃ ŻEŃSKICH
WE WŁOSZECH
Rzym, 11 października 1980 r.
Najdroższe Siostry w Panu!
1. Na zakończenie waszego dorocznego Zebrania życzyłyście sobie tej audiencji, zarezerwowanej całkowicie dla was, Matek Generalnych i Prowincjalnych tak licznych kongregacji i domów zakonnych rozsianych we wszystkich częściach Italii.
Pozdrawiam was ze szczerego serca i za waszym pośrednictwem pragnę rozciągnąć to moje serdeczne pozdrowienie na wszystkie wasze współsiostry we Włoszech, które w gwarnych metropoliach, jak i w zagubionych okolicach górskich z miłością i radością przeżywają swoje poświęcenie się Chrystusowi i duszom. Tak, Najdroższe Siostry, zanieście wszystkim siostrom powierzonym waszej odpowiedzialności pozdrowienie Papieża; powiedzcie im, że on o nich pamięta, myśli o nich, szanuje je, modli się za nie, cierpi z nimi, troszczy się o ich losy ludzkie i duchowe i chciałby, żeby wszystkie były zawsze radosne i wielkoduszne, także w nieodzownych zmartwieniach.
Pragnę następnie okazać wam moje zadowolenie z tego waszego Zebrania generalnego, w którym zechciałyście uczestniczyć w tak wielkiej liczbie, dla pogłębienia tematu: „Życie zakonne i rodzina”, który jest echem przedmiotu odbywającego się teraz Synodu Biskupów, oraz dla spotkania się z sobą i wymiany swoich doświadczeń.
2. Chodzi o temat ważny, ponieważ kontakty zakonnic ze wspólnotami rodzinnymi są częste. Siostry istotnie ciągle spotykają się z dziećmi w przytułkach i znają zaplecze każdego domu; one przebywają z chłopcami i dziewczętami w szkołach, w oratoriach, w stowarzyszeniach katolickich, w różnych grupach kościelnych; one uczestniczą w Radach pasterskich, w katechezie parafialnej i diecezjalnej. Nade wszystko siostry są obecne w sierocińcach, w szpitalach, w domach dla starców, w klinikach, w miejscach pomocy i troski dla upośledzonych, w wizytach w mieszkaniach chorych, a także w punktach pomocy dla wykolejonych, ludzi z marginesu społecznego, nałogowców.
Można powiedzieć, że siostra w pewien sposób towarzyszy rodzinom na drodze ich egzystencji, i dlatego wielka jest jej odpowiedzialność, ale wielka winna być także jej pociecha, że może w ten sposób dawać swój konkretny wkład wiary i miłości do tego, co jest arcydziełem miłości Boga Stworzyciela i Odkupiciela.
3. Dzisiaj bardziej niż kiedykolwiek wiele osób niepokoi się problemem egzystencji i własnej tożsamości, czuje lęk, czy przezwycięży granice historii i czasu, szuka mozolnie Prawdy! Oto więc, pierwszym zadaniem i pierwszym obowiązkiem zakonnicy w kontaktach z rodziną jest dawanie świadectwa Prawdzie, to znaczy wspieranie nowoczesnej rodziny w odnalezieniu prawdziwego znaczenia życia i historii.
Drogie Siostry, zanoście do rodzin Prawdę, jaka została objawiona przez Chrystusa i jakiej naucza Kościół! Nie pozwólcie, aby w zakłopotanie wprawiał was zgiełk licznych natarczywych ideologii, które peszą i deprymują. Zasiewajcie zawsze dobre ziarno prawdy, idąc za nauką Kościoła i przykładem świętych.
Stąd konieczność poważnego i prawdziwego przystosowania na różnych polach doktryny ze strony zakonnicy, przy przezwyciężaniu niebezpieczeństw powierzchowności i skłonności do wzruszeń. Trzeba zatem uważnie czuwać nad różnymi środkami przystosowania i ukierunkowania (książki, gazety, przeglądy, kursy studiów itd.), aby nie rozumiejąc, nie ulec zamieszaniu wskutek fałszywych idei i nie wprowadzać potem na mylne drogi osób, które winny przychodzić. Każda rodzina oczekuje od osoby poświęconej Bogu prawdy: bądźcie dlatego wierne i szczęśliwe, że możecie ją głosić i o niej świadczyć!
4. Zanoście następnie do rodziny pokój! Duch musi być mocny i stały w prawdzie, ale serce musi być pełne zrozumienia i współczucia. Rodzina potrzebuje nade wszystko pomocy duchowej i zachęty, mocnej podpory i uczucia. Rodzina dzisiaj jak nigdy dotąd odczuwa potrzebę bliskości i pociechy Boskiego Nauczyciela, który pragnie darzyć swoim przebaczeniem, pewnością, nadzieją, miłością! Pewnie, zło musi być zwalczane i błąd musi być potępiony; ale każdą osobę trzeba rozumieć i miłować; na każdą ranę trzeba wylewać olej dobroci i miłosierdzia, jak to uczynił dobry Samarytanin z przypowieści.
Jednakże żeby zanosić pokój, trzeba go posiadać! Dlatego jest rzeczą konieczną, aby wasze domy były oazami pogody, osiągniętej w szkole cierpliwości i wzajemnej miłości.
Zanoście pokój do rodzin waszą wiarą i waszą miłością! Zanoście go zwłaszcza tam, gdzie słychać jęki wywołane bólem, gdzie panuje osamotnienie, gdzie ciąży niezgoda, gdzie brak nadziei pozaziemskiej! Zanoście pokój, wskazując na Chrystusa Ukrzyżowanego i na prawdziwą Ojczyznę, która jest w niebie[1].
5. Najdroższe! Siostra Elżbieta od Trójcy Najświętszej pisała: „Żyjmy z Bogiem jak z przyjacielem, ożywiajmy naszą wiarę w celu zjednoczenia się z Bogiem przez to wszystko, co czynią święci. Nosimy w sobie nasze niebo, ponieważ Ten, który nasyca zbawionych w świetle wizji, daje się nam w wierze i w tajemnicy. To jest to samo. Wydaje mi się, że znalazłam moje niebo na ziemi, ponieważ niebo to Bóg, a Bóg jest w mojej duszy. W dniu, w którym to zrozumiałam, wszystko we mnie się rozjaśniło i chciałabym przekazać ten sekret tym, których kocham, aby również oni, za pośrednictwem każdej rzeczy, łączyli się zawsze z Bogiem i żeby urzeczywistniała się ta modlitwa Chrystusowa: Ojcze, aby stanowili jedno”[2].
Żyjcie również wy tym sekretem i głoście go rodzinom, przy pomocy i pod opieką Najświętszej Maryi i św. Józefa: jest to sekret, który rozjaśnia, pokrzepia i zbawia!
Z tymi życzeniami, upraszając u Pana obfitość łask niebieskich, udzielam wam z serca Błogosławieństwa Apostolskiego, które chętnie rozciągam na wszystkie wasze współsiostry.
Przypisy:
[1] Por. Flp 4,20.
[2] Suor Elisabetta Della SS. Trinita, Scritti, Post. Gen. Dei Carmelitani Scalzi, Roma 1967.
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski