Jan Paweł II
BĄDŹCIE AMBASADORAMI CHRYSTUSA NA TYM ŚWIECIE.
PRZEMÓWIENIE DO PRZEŁOŻONYCH ZAKONU AUGUSTIANÓW
Rzym, 28 kwietnia 1979 r.
Umiłowani Bracia w Chrystusie!
Chcieliście zakończyć tutaj, przy Papieżu, ten drugi tydzień Wielkanocy, podczas którego zebraliście się w Rzymie, aby się skupić w sobie i zastanowić nad stanem i wymaganiami życia zakonnego w chwili obecnej, mając na uwadze przygotowanie kapituły generalnej.
Pragnę w związku z tym wymienić z Wami życzenia, tym bardziej, że wizyta ta pozwala mi wyrazić Wam nie tylko moje zainteresowanie Waszymi trudnościami natury eklezjalnej, lecz również moje serdeczne uczucie wobec Zakonu Augustianów i wszystkich jego członków.
Niewątpliwie, dni te były dniami autentycznego skupienia, dniami przeżytymi w szczerej przyjaźni; wielbiąc Boga i prowadząc wspólny dialog, czuliśmy się radośnie bliscy w myśli i w sercu duchowi i stylowi życia, odziedziczonemu od biskupa Hippony, świętego Augustyna.
Poprzez myślową i duchową łączność z tym wielkim Ojcem i Doktorem Kościoła, którego pociągająca osobowość ludzka i religijna ciągle jawi się nam niezniszczalna po tylu wiekach, bardzo dobrze wiecie z kim jesteście związani: ze Słowem i Miłością Bożą, z Chrystusem. To On, a nie kto inny, jest tym, który Was szuka, który Was ustawicznie zaprasza, abyście w każdej chwili wybierali tę wymagającą a zarazem przyjazną przygodę, tę rzeczywistość ostatnią, którą wyznawał św. Augustyn: Fecisti nos, Domine, ad te et inąuietum est cor nostrum donec requiescat in Te[1]
Niechaj na Waszym duchowym obliczu nigdy nie ulegnie zniekształceniu ta, w najwyższym stopniu kontemplacyjna cecha naśladowania Chrystusa (seąuela Christi). Kontemplacja jest „najszlachetniejszą funkcją duszy”, jest ponadto wyróżnikiem Waszej rodziny zakonnej. Niech to szczególne przeżycie będzie — zgodnie ze słowami samego świętego Augustyna — zwróceniem się ku temu, co wieczne: nie jest to bezczynność, lecz odpoczynek duchowy, gdyż dusza jest zapraszana do odpoczynku w kontemplacji.
Ta łączność z Bogiem, zrodzona z postawy całkowitego i bezwarunkowego oddania, musi być sprawą istotną, która posłuży jako punkt wyjścia do nadania pełnego sensu Waszemu życiu zakonnemu jako ambasadorów Chrystusa w tym świecie (por. 2 Kor 5, 20), zgodnie z Duchem, jaki został Wam dany.
Za apostołem Świętym Pawłem chciałbym Wam dzisiaj powtórzyć: „Ducha nie gaście” (1 Tes 5, 19), poddajcie się Jego natchnieniu, proście, aby Wam pozwolił doświadczać każdego dnia swej łaski; tylko tą drogą będziecie się mogli odnawiać w całej głębi Waszego bytu, aż do przyswojenia działania Boga, który nie udziela się jedynie poprzez swoją wiedzę i władzę, lecz który jest także darem wierności, służby, wyrzeczenia się, pokoju, jednym słowem — miłości. I tylko w ten sposób osiągniecie również odnowienie zewnętrzne, które będzie prawdziwe i owocne oraz pozostawać będzie w zgodzie ze wskazaniami określonymi przez Sobór.
Drodzy Bracia i Synowie! Dwa dni temu obchodziliście uroczystość Matki Dobrej Rady, która zajmuje szczególne miejsce w Waszym zgromadzeniu i w Waszych sercach.
W tej godzinie refleksji i odnowy eklezjalnej, pozwolicie się oświecić i prowadzić Matce Chrystusa, Matce Słowa, które stało się Ciałem. Proście Ją o pomoc, aby we wspólnocie wiary i uczuć, dzieło rozpoczęte przez świętego Augustyna w dalekiej przeszłości, nabrało żywotności w dzisiejszym Kościele, i aby mogło wskazywać wszystkim ludziom, że Chrystus, który umarł i zmartwychwstał, jest prawdziwą „drogą, prawdą i życiem”.
Wraz z uczuciami życzliwości przyjmijcie moje Błogosławieństwo, którego udzielam z całego serca wszystkim Waszym braciom.
[1] Św. Augustyn, Wyznania, 1,1.
Tekst polski za:
Jan Paweł II o życiu zakonnym, Poznań-Warszawa 1984, s. 50-52
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski