1979.04.28 – Rzym – Jan Paweł II, Bądźcie ambasadorami Chrystusa na tym świecie. Przemówienie do przełożonych zakonu Augustianów

Jan Paweł II

BĄDŹCIE AMBASADORAMI CHRYSTUSA NA TYM ŚWIECIE.
PRZEMÓWIENIE DO PRZEŁOŻONYCH ZAKONU AUGUSTIANÓW

Rzym, 28 kwietnia 1979 r.

Umiłowani Bracia w Chrystusie!

Chcieliście zakończyć tutaj, przy Papieżu, ten drugi tydzień Wielkanocy, podczas którego zebraliście się w Rzymie, aby się skupić w sobie i zastanowić nad stanem i wymaganiami życia zakonnego w chwili obecnej, mając na uwadze przygotowanie kapituły generalnej.

Pragnę w związku z tym wymienić z Wami życzenia, tym bardziej, że wizyta ta pozwala mi wyrazić Wam nie tylko moje zainteresowanie Waszymi trudnościami natury eklezjalnej, lecz również moje serdeczne uczucie wobec Zakonu Augustianów i wszystkich jego członków.

Niewątpliwie, dni te były dniami autentycznego skupienia, dniami przeżytymi w szczerej przyjaźni; wielbiąc Boga i prowadząc wspólny dialog, czuliśmy się radośnie bliscy w myśli i w sercu duchowi i stylowi życia, odziedziczonemu od biskupa Hippony, świętego Augustyna.

Poprzez myślową i duchową łączność z tym wielkim Ojcem i Doktorem Kościoła, którego pociągająca osobowość ludzka i religijna ciągle jawi się nam niezniszczalna po tylu wiekach, bardzo dobrze wiecie z kim jesteście związani: ze Słowem i Miłością Bożą, z Chrystusem. To On, a nie kto inny, jest tym, który Was szuka, który Was ustawicznie zaprasza, abyście w każdej chwili wybierali tę wymagającą a zarazem przyjazną przygodę, tę rzeczywistość ostatnią, którą wyznawał św. Augustyn: Fecisti nos, Domine, ad te et inąuietum est cor nostrum donec requiescat in Te^[1]

Niechaj na Waszym duchowym obliczu nigdy nie ulegnie zniekształceniu ta, w najwyższym stopniu kontemplacyjna cecha naśladowania Chrystusa (seąuela Christi). Kontemplacja jest „najszlachetniejszą funkcją duszy”, jest ponadto wyróżnikiem Waszej rodziny zakonnej. Niech to szczególne przeżycie będzie — zgodnie ze słowami samego świętego Augustyna — zwróceniem się ku temu, co wieczne: nie jest to bezczynność, lecz odpoczynek du­chowy, gdyż dusza jest zapraszana do odpoczynku w kontemplacji.

Ta łączność z Bogiem, zrodzona z postawy całkowitego i bezwarunkowego oddania, musi być sprawą istotną, która posłuży jako punkt wyjścia do nadania pełnego sensu Waszemu życiu zakonnemu jako ambasadorów Chrystusa w tym świecie (por. 2 Kor 5, 20), zgodnie z Duchem, jaki został Wam dany.

Za apostołem Świętym Pawłem chciałbym Wam dzisiaj powtórzyć: „Ducha nie gaście” (1 Tes 5, 19), poddajcie się Jego natchnieniu, proście, aby Wam pozwolił doświadczać każdego dnia swej łaski; tylko tą drogą będziecie się mogli odnawiać w całej głębi Waszego bytu, aż do przyswojenia działania Boga, który nie udziela się jedynie poprzez swoją wiedzę i władzę, lecz który jest także darem wierności, służby, wyrzeczenia się, pokoju, jednym słowem — miłości. I tylko w ten sposób osiągniecie również odnowienie zewnętrzne, które będzie prawdziwe i owocne oraz pozostawać będzie w zgodzie ze wskazaniami określonymi przez Sobór.

Drodzy Bracia i Synowie! Dwa dni temu obchodziliście uroczystość Matki Dobrej Rady, która zajmuje szczególne miejsce w Waszym zgromadzeniu i w Waszych sercach.

W tej godzinie refleksji i odnowy eklezjalnej, pozwolicie się oświecić i prowadzić Matce Chrystusa, Matce Słowa, które stało się Ciałem. Proście Ją o pomoc, aby we wspólnocie wiary i uczuć, dzieło rozpoczęte przez świętego Augustyna w dalekiej przeszłości, nabrało żywotności w dzisiejszym Kościele, i aby mogło wskazywać wszystkim ludziom, że Chrystus, który umarł i zmartwychwstał, jest prawdziwą „drogą, prawdą i życiem”.

Wraz z uczuciami życzliwości przyjmijcie moje Błogosławieństwo, którego udzielam z całego serca wszystkim Waszym braciom.