Jan Paweł II
ŚWIADKOWIE OPATRZNOŚCI BOŻEJ. HOMILIA NA BEATYFIKACJĘ KS. ALOJZEGO TALAMONIEGO, M. MATYLDY OD NAJŚWIĘTSZEGO SERCA JEZUSA, M. PIETY OD KRZYŻA, S. MARII KANDYDY OD EUCHARYSTII
Rzym, 21 marca 2004 r.
«Jeśli więc ktoś [pozostaje] w Chrystusie, jest nowym stworzeniem» (2 Kor 5, 17).
W tych słowach apostoła Pawła możemy zawrzeć przesłanie dzisiejszej liturgii beatyfikacyjnej, która w połowie wielkopostnej drogi łączy się harmonijnie z Niedzielą Laetare.
Drugie czytanie oraz Ewangelia tworzą swoisty hymn na dwa głosy, wielbiący miłość Boga, Ojca miłosiernego (Łk 15, 11-32), który pojednał nas z Chrystusem (2 Kor 5, 17-21). Hymn ten wzywa nas usilnie: «pojednajcie się z Bogiem! » (2 Kor 5, 20).
Wezwanie to wyraża pewność, że Pan nas miłuje. Miłował Izraelitów i sprawił, że dotarli do ziemi Kanaan po długiej wędrówce opisanej w Księdze Wyjścia, której fragmentu wysłuchaliśmy w pierwszym czytaniu, przepojonym głęboką tęsknotą. Pascha, którą świętowali «wieczorem, na stepach Jerycha» (Joz 5, 10), a także pierwsze miesiące spędzone w ziemi obiecanej są dla nas wymownym symbolem wierności Boga, obdarzającego swym pokojem naród wybrany po smutnym doświadczeniu niewoli.
Szczególnymi świadkami przepełnionej miłością Opatrzności Bożej, towarzyszącej w drodze ludzkiej rodzinie, są czterej nowi błogosławieni, których Kościół nam dzisiaj ukazuje: Alojzy Talamoni, Matylda od Najświętszego Serca Jezusa Tellez Robles, Pieta od Krzyża Ortiz Real i Maria Kandyda od Eucharystii.
Umocnieni niezachwianą ufnością w Ojca niebieskiego, stawili czoło trudom i doświadczeniom ziemskiego pielgrzymowania. Chrystus był dla nich zawsze wsparciem i otuchą w trudnych chwilach życia. Doświadczyli na sobie prawdy słów, że żyć w Nim znaczy stawać się «nowym stworzeniem» (por. 2 Kor 5, 17).
Wiernym odzwierciedleniem Bożego miłosierdzia jest kapłan Alojzy Talamoni. Najbardziej znany z jego wychowanków z Niższego Seminarium w Monzie, Achille Ratti, późniejszy papież Pius XI, powiedział, że «ze względu na świętość życia, światło wiedzy, wielkość serca, znajomość Magisterium, gorliwość apostolską i zasługi na polu działalności publicznej jest on dumą Monzy, klejnotem duchowieństwa ambrozjańskiego, przewodnikiem i ojcem niezliczonych dusz». Nowy błogosławiony niestrudzenie posługiwał w konfesjonale i niósł pomoc ubogim, więźniom, a zwłaszcza biednym chorym. Jakże wspaniałym przykładem jest dla nas wszystkich! Kapłanów oraz Zgromadzenie Sióstr Miłosiernych zachęcam, aby w szczególny sposób naśladowali jego przykład.
«Jeśli więc ktoś [pozostaje] w Chrystusie, jest nowym stworzeniem» (2 Kor 5, 17). Słowa św. Pawła trafnie odnoszą się do m. Marii Matyldy Tellez Robles. Zakochana w Chrystusie, zawierzyła się Mu jako prawdziwa uczennica uosabiająca ową nowość. Ta niestrudzona i religijna kobieta o głębokim życiu modlitwy poświęciła swe siły przemianie społeczeństwa tamtych czasów, otaczając opieką osierocone dziewczynki, obłożnie chorych w domach, pracujące kobiety oraz uczestnicząc w działalności kościelnej.
Głęboka pobożność eucharystyczna i kontemplacja Jezusa w Sakramencie Ołtarza sprawiły, że pragnęła być niczym łamany i dzielony między wszystkich chleb. Do tego zachęcała również swoje współsiostry córki Maryi Matki Kościoła.
Jej świetlane świadectwo jest dla nas wezwaniem, by poświęcać własne życie adoracji Boga i służbie braciom, na tym bowiem opiera się chrześcijańskie zaangażowanie.
M. Pieta od Krzyża Ortiz, która urodziła się w Bocairente, założycielka Zgromadzenia Sióstr Salezjanek Najświętszego Serca Jezusa w Alcantarilla (Murcia), jest wspaniałym przykładem pojednania, o którym mówi św. Paweł w drugim czytaniu: «w Chrystusie Bóg jednał ze sobą świat» (2 Kor 5, 19). Bóg prosi jednak ludzi o współpracę, by doprowadzić do końca swe dzieło pojednania (por. ww. 19-20). M. Pieta zgromadziła wiele młodych dziewcząt, które pragnęły ukazać ludziom prostym i ubogim miłość Ojca objawioną w Sercu Jezusa, i założyła nową rodzinę zakonną. Wzór cnót chrześcijańskich i zakonnych, zakochana w Chrystusie, w Najświętszej Maryi Pannie i w ubogich, pozostawia nam przykład surowej prostoty życia, modlitwy i miłosierdzia dla potrzebujących.
«Nowym stworzeniem» stała się Maria Barba, która ofiarowała całe swoje życie Bogu w Karmelu, gdzie przyjęła imię Maria Kandyda od Eucharystii. Była prawdziwą mistyczką Eucharystii, z której uczyniła ośrodek jednoczący całą jej egzystencję, inspirując się tradycją karmelitańską, a zwłaszcza przykładami św. Teresy od Jezusa i św. Jana od Krzyża.
Do tego stopnia zakochała się w Jezusie eucharystycznym, że stale i żarliwie pragnęła być niestrudzoną apostołką Eucharystii. Jestem pewien, że z nieba bł. Maria Kandyda wciąż pomaga Kościołowi, by coraz większym podziwem i miłością otaczał tę największą tajemnicę naszej wiary.
«Laetare, Ierusalem — Raduj się, Jerozolimo» (Antyfona na wejście).
Wezwanie do radości, wyróżniające dzisiejszą liturgię, rozbrzmiewa głośniej dzięki darowi błogosławionych Alojzego Talamoniego, Matyldy od Najświętszego Serca Jezusa Tellez Robles, Piety od Krzyża Ortiz i Marii Kandydy od Eucharystii. Pomagają oni nam, pielgrzymującym na ziemi, zaznać radości raju i są dla wszystkich wierzących świadkami pocieszającej nadziei.
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 2004 nr 2 (263) s. 28-29
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski