Jan Paweł II
KOBIETY, BĄDŹCIE WIERNE SWEMU POWOŁANIU.
HOMILIA NA BEATYFIKACJĘ S. MARII PETKOVIĆ
Dubrownik, 6 czerwca 2003 r.
«Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne? » (Mk 10, 17) — pyta młodzieniec, który pewnego dnia przyszedł do Jezusa i padł przed Nim na kolana.
Drodzy bracia i siostry, również my, zjednoczeni podczas tej liturgii jako uczniowie «dobrego Nauczyciela», zadajemy Mu to samo pytanie, ponieważ chcemy poznać drogę prowadzącą do życia nieśmiertelnego.
Odpowiedź jest prosta i natychmiastowa: «Zachowuj przykazania!» Mówi to Ten, który jest prawdziwym źródłem prawdy i życia. Mieszkańcy Dubrownika oraz pielgrzymi z innych stron Chorwacji, z Bośni i Hercegowiny, z Czarnogóry i z innych krajów, uczestniczący w tej świątecznej Eucharystii, z bojaźnią przyjmują wezwanie «dobrego Nauczyciela» i błagają Go o pomoc i łaskę, aby mogli na nie wielkodusznie i gorliwie odpowiedzieć.
Pozdrawiam was serdecznie, drodzy bracia i siostry, wraz z biskupami, kapłanami, zakonnikami i zakonnicami, którzy wam towarzyszą na drodze chrześcijańskiego świadectwa. Z serca pozdrawiam ordynariusza tej diecezji bpa Żelimira Puljicia, któremu dziękuję za miłe słowa, kard. Joachima Meisnera i kard. Vinko Puljicia, a zwłaszcza siostry ze Zgromadzenia Córek Miłosierdzia, założonego przez nową błogosławioną. Pozdrawiam z szacunkiem przedstawicieli władz cywilnych i wojskowych i dziękuję im oraz tym wszystkim, którzy współpracowali w przygotowaniu tej wizyty.
Pamiętając o moim poprzedniku Piusie IV, który pełnił tu urząd arcybiskupa, przybyłem do tego starego i słynnego miasta, które jest dumne ze swej historii oraz tradycji wolności, sprawiedliwości i troski o wspólne dobro, o czym świadczą lapidarne zdania wyryte w kamieniu na twierdzy św. Wawrzyńca: Non bene pro toto libertas venditur auro (Choćby płacili za nią wszystkim złotem, wolność nie jest na sprzedaż), oraz na bramie do Sali Obrad w Pałacu Namiestnika: Obliti privatorum, publica curate (Zapominając o własnych interesach, troszczcie się o dobro wspólne).
Życzę wam, aby z Bożą pomocą i dzięki wstawiennictwu waszego patrona św. Błażeja dziedzictwo wartości ludzkich i chrześcijańskich, gromadzone na przestrzeni wieków, nadal było dla mieszkańców tego kraju największym skarbem.
«Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?» (Mk 10, 17). Również s. Maria od Jezusa Ukrzyżowanego zadawała Panu to pytanie, kiedy jako młoda dziewczyna aktywnie uczestniczyła w życiu parafii w Blato na wyspie Korćula i służyła bliźnim w Stowarzyszeniu Dobrego Pasterza, Towarzystwie Matek Katolickich oraz w kuchni dla ubogich.
W swym sercu słyszała wyraźną odpowiedź: «Przyjdź i chodź za mną!» Przepełniona miłością Boga, postanowiła poświęcić się Mu na zawsze, realizując swe pragnienie oddania się bez reszty zaspokajaniu duchowych i materialnych potrzeb najuboższych. Później założyła Zgromadzenie Córek Miłosierdzia Trzeciego Zakonu Regularnego św. Franciszka, wyznaczając mu misję «Szerzenia i pogłębiania, poprzez dzieła miłosierdzia duchowego i materialnego, poznania Bożej miłości». Choć na swej drodze napotykała wiele przeszkód, z niezłomną odwagą szła naprzód, składała Bogu w ofierze cierpienia i modlitwy, a swym słowem i przykładem umacniała współsiostry. Przez czterdzieści lat z macierzyńską mądrością kierowała swym zgromadzeniem, które prowadziło działalność misyjną w różnych krajach Ameryki Łacińskiej.
Postać bł. Marii od Jezusa Ukrzyżowanego przywodzi mi na myśl wszystkie chorwackie kobiety, zarówno szczęśliwe żony i matki, jak i te, które pogrążone są jeszcze w bólu z powodu śmierci kogoś z najbliższych podczas okrutnej wojny w latach dziewięćdziesiątych albo doznały głębokiego zawodu.
Myślę o tobie, kobieto, bo dzięki swej wrażliwości, wielkoduszności i sile «wzbogacasz właściwe zrozumienie świata i dajesz wkład w pełną prawdę o związkach między ludźmi» (List do kobiet, 2: «L’Osservatore Romano», wyd. polskie, n. 8-0/1995, s. 19). Bóg w sposób szczególny powierzył ci dzieło stworzenia i wzywa cię, byś stała się szczególnym oparciem w życiu każdego człowieka, zwłaszcza w rodzinie.
Przyspieszony rytm życia współczesnego człowieka sprawia, że to, co ludzkie, może stać się mniej widoczne lub całkowicie się zagubić. W naszych czasach, bardziej chyba niż w innych epokach, potrzeba «owego ‘geniuszu’ kobiety, który zabezpieczy wrażliwość na człowieka w każdej sytuacji» (Mulieris dignitatem, 30).
Chorwackie kobiety, bądźcie świadome waszego wzniosłego powołania żon i matek i nadal patrzcie na każdą osobę oczami serca, wychodźcie jej naprzeciw, bądźcie blisko niej, kierując się wrażliwością, która cechuje instynkt macierzyński. Wasza obecność w rodzinie, społeczeństwie i wspólnocie kościelnej jest nieodzowna.
W sposób szczególny myślę o was, kobiety konsekrowane, które jak Maria Petković usłyszałyście wezwanie, by pójść za Chrystusem z sercem niepodzielnym, czystym, ubogim i posłusznym.
Niestrudzenie odpowiadajcie z wiernością na tę jedyną Miłość waszego życia. Zycie konsekrowane to bowiem nie tylko wielkoduszne zaangażowanie człowieka, lecz przede wszystkim odpowiedź na dar z Wysoka, który musi być przyjmowany w postawie całkowitego otwarcia. Niech codzienne doświadczenie bezinteresownej miłości Boga skłania was do pełnego poświęcenia swego życia służbie Kościołowi i braciom oraz do zawierzania Mu wszystkiego, zarówno teraźniejszości, jak i przyszłości.
«Jezus spojrzał z miłością na niego» (Mk 10, 21). Bóg patrzy z czułością na tego, kto pragnie pełnić Jego wolę i iść po Jego drogach (por. Ps 1, 1-3). Każdy człowiek, zgodnie ze swym powołaniem, powinien bowiem wypełniać w swoim życiu i środowisku Boży plan. Dlatego też Duch Święty przyobleka człowieka, który dochowuje wierności Bogu, «w serdeczne miłosierdzie, dobroć, pokorę, cichość, cierpliwość» (Kol 3, 12). Tylko w ten sposób można kształtować społeczność ziemską na wzór społeczności niebieskiej. Papież modli się codziennie do Pana, by dzięki wzajemnemu przebaczeniu, miłości i pokojowi rozwijała się i umacniała wasza wspólnota chrześcijańska.
«Wszystko, cokolwiek działacie słowem lub czynem, wszystko czyńcie w imię Pana Jezusa, dziękując Bogu Ojcu przez Niego» (Kol 3, 17).
Jemu niech będzie chwała na wieki wieków!
Na zakończenie Eucharystii Ojciec Święty powiedział:
Zawsze pragnąłem odwiedzić Dubrownik. Dziś spełniło się moje pragnienie. Bogu niech będą dzięki! Dziękuję wam za wspaniałe przyjęcie, za tę liturgię, dziękuję za piękno natury. Błogosławię was wszystkich. Błogosławię wasze rodziny. Błogosławię młodych, mówiąc im: «odwagi!» Błogosławię dzieci i chorych. Niech Bóg błogosławi rodzinną miejscowość nowej błogosławionej, Dubrownik i całą Chorwację!
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 2003 nr 10 (257) s. 15-16
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski