Jan Paweł II
ŚWIADKOWIE ZMARTWYCHWSTAŁEGO CHRYSTUSA. HOMILIA NA KANONIZACJĘ KS. PIOTRA POVEDY CASTROVERDEGO, O. JÓZEFA MARII RUBIA Y PERALTY SJ, S. GENOWEFY TORRES MORALES, S. ANIELI OD KRZYŻA, S. MARII MARAVILLAS OD JEZUSA
Madryt, 4 maja 2003 r.
«Bądźcie świadkami mojego zmartwychwstania» (por. Łk 24, 46-48) — mówi Jezus do swoich apostołów w odczytanej przed chwilą Ewangelii. Ta trudna i wymagająca misja zostaje powierzona ludziom, którzy nie mają jeszcze odwagi pokazać się publicznie i boją się, by ich nie rozpoznano jako uczniów Nazarejczyka. Mimo to w pierwszym czytaniu jest mowa o Piotrze, który po otrzymaniu Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy ma odwagę głosić ludowi zmartwychwstanie oraz wzywać do skruchy i nawrócenia.
Od tamtego czasu dzięki mocy Ducha Świętego Kościół wciąż głosi tę nadzwyczajną prawdę wszystkim ludziom każdej epoki. Także Następca Piotra, pielgrzym na ziemi hiszpańskiej, powtarza: Hiszpanio, pomna swego odważnego dzieła ewangelizacji w przeszłości — bądź także i dzisiaj świadkiem Jezusa Chrystusa zmartwychwstałego!
Pozdrawiam serdecznie cały Lud Boży, który przybył tu z różnych regionów kraju, by uczestniczyć w tej uroczystej Mszy św. Z wdzięcznością i szacunkiem pozdrawiam Ich Królewskie Wysokości oraz rodzinę królewską. Dziękuję serdecznie za miłe słowa kard. Antoniowi Marii Roucowi Vareli, arcybiskupowi Madrytu. Pozdrawiam hiszpańskich kardynałów i biskupów, kapłanów i osoby konsekrowane; z całego serca pozdrawiam także członków zgromadzeń związanych z nowymi świętymi.
W sposób szczególny dziękuję za obecność premierowi rządu oraz przewodniczącym wspólnot autonomicznych, jak również władzom lokalnym za skuteczną współpracę w realizacji poszczególnych spotkań w ramach tej wizyty.
Nowi święci jawią się nam dzisiaj jako prawdziwi uczniowie Pana oraz świadkowie Jego zmartwychwstania.
Św. Piotr Poveda, który rozumiał, jak ważną funkcję społeczną ma wychowanie, wypełniał ważne zadania humanitarne i wychowawcze pośród ludzi zepchniętych na margines i potrzebujących. Był mistrzem modlitwy i nauczycielem życia chrześcijańskiego, ukazywał relacje między wiarą i nauką, przekonany, że chrześcijanie powinni wnosić wartości i konkretny wkład w budowę świata bardziej sprawiedliwego i solidarnego. Uwieńczył swe życie koroną męczeństwa.
Św. Józef Maria Rubio przeżywał swe kapłaństwo najpierw jako ksiądz diecezjalny, a następnie jako jezuita. Oddał się bez reszty apostolstwu słowa i sakramentów, spędzał wiele godzin w konfesjonale i niestrudzenie prowadził ćwiczenia duchowne, formując licznych chrześcijan, którzy później, w okresie prześladowań religijnych w Hiszpanii ponieśli męczeństwo. Jego hasłem były słowa: «Czynić to, czego Bóg pragnie, i pragnąć tego, co Bóg czyni».
Św. Genowefa Torres była narzędziem miłości Boga do osób samotnych i spragnionych uczucia, pociechy oraz potrzebujących opieki duchowej i zdrowotnej. Tym, co wyróżniało i ożywiało jej duchowość, była wynagradzająca adoracja Eucharystii, stanowiąca fundament i punkt wyjścia apostolstwa prowadzonego z pokorą i prostotą, samozaparciem i miłością.
Wrażliwość i miłość do ubogich skłoniła św. Anielę od Krzyża do założenia Towarzystwa Sióstr od Krzyża. Zajmowało się ono posługą charytatywną i socjalną na rzecz najbardziej potrzebujących i wywarło ogromny wpływ na Kościół i społeczeństwo Sewilli tamtych czasów. Dominującymi cechami jej charakteru były naturalność i prostota; dążyła do świętości w duchu umartwienia, służąc Bogu w braciach.
Św. Marię Maravillas od Jezusa ożywiała heroiczna wiara, formowana w odpowiedzi na trudne powołanie. Bóg był centrum jej życia. Po smutnych doświadczeniach wojny domowej doprowadziła do powstania nowych klasztorów zakonu karmelitańskiego, żyjących duchem reformy terezjańskiej. Życie kontemplacyjne i klauzura klasztorna nie były dla niej przeszkodą w zaspokajaniu potrzeb osób, które odwiedzała, oraz we wspieraniu w swym środowisku dzieł socjalnych i charytatywnych.
Nowi święci mają bardzo wyraźne oblicza, a ich historia jest dobrze znana. Jakie jest ich przesłanie? Ich dzieła, które podziwiamy i za które dziękujemy Bogu, nie są owocem ich wysiłków bądź ludzkiej mądrości, lecz tajemniczego działania Ducha Świętego, który doprowadził ich do bezwzględnego przylgnięcia do Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego i wzbudził pragnienie naśladowania Go. Drodzy katolicy Hiszpanii: wpatrujcie się w te wspaniałe przykłady!
Składając dziękczynienie Panu za to wszystko, czym obdarzył Hiszpanię, zachęcam was, byście wraz ze mną modlili się o nowych świętych dla tej ziemi. Świętość rozkwitnie, jeśli wspólnoty kościelne dochowają wierności Ewangelii, która zgodnie z czcigodną tradycją głoszona była od początku chrześcijaństwa i przetrwała przez wieki.
Świętość rozkwitnie, jeśli rodzina pozostanie zjednoczona jako prawdziwe sanktuarium miłości i życia. «Wiara chrześcijańska i katolicka (…) składa się na tożsamość narodu hiszpańskiego» — powiedziałem podczas mojej pielgrzymki do Santiago de Compostela (Msza św. dla pielgrzymów, 9 listopada 1982 r., «L’Osservatore Romano», wyd. polskie, n. 2/1983, s. 28). Poznać i zgłębić przeszłość narodu oznacza umocnić i wzbogacić własną tożsamość. Nie wyrzekajcie się waszych korzeni chrześcijańskich! Jedynie dzięki temu będziecie zdolni ofiarować światu i Europie kulturowe bogactwo waszych dziejów.
«Wtedy oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma» (Łk 24, 45). Zmartwychwstały Chrystus oświeca apostołów, aby ich przepowiadanie było zrozumiałe oraz przekazywane w całości następnym pokoleniom; aby człowiek słuchając uwierzył, wierząc pokładał nadzieję, a żywiąc nadzieję, miłował (por. św. Augustyn, De catechizandis rudibus, 4, 8). Przepowiadając Jezusa Chrystusa zmartwychwstałego, Kościół pragnie wskazywać wszystkim ludziom drogę nadziei oraz prowadzić ich na spotkanie z Chrystusem.
Sprawując tę Eucharystię, proszę dla was wszystkich o wielki dar wierności waszym chrześcijańskim zobowiązaniom. Niech wam go udzieli Bóg Ojciec za wstawiennictwem Najświętszej Maryi Panny, która jest czczona w Hiszpanii pod tyloma tytułami, oraz nowych świętych.
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 2003 nr 6 (254) s. 10-11
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
