Jan Paweł II
GŁOSILI CHRYSTUSA I DAWALI MU ŚWIADECTWO. HOMILIA NA KANONIZACJĘ
O. ALFONSA DE OROZCO, O. IGNACEGO Z SANTHIA, BR. UMILI Z BISIGNANO, S. PAULINY OD SERCA JEZUSA KONAJĄCEGO I S. BENEDYKTY CAMBIAGIO FRASSINELLO
Rzym, 19 maja 2002 r.
«Słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże» (Dz 2, 11)!
Tak woła w dniu Pięćdziesiątnicy tłum pielgrzymów, przybyłych «ze wszystkich narodów pod słońcem» (Dz 2, 5), gdy słucha przemawiających apostołów.
Podobne zdumienie ogarnia także i nas, gdy rozważamy wielkie dzieła, jakich Bóg dokonał w życiu pięciorga nowych świętych, wyniesionych do chwały ołtarzy właśnie w dniu Zesłania Ducha Świętego: Alfonsa de Orozco, kapłana ze Zgromadzenia św. Augustyna; Ignacego z Santhia, kapłana z Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów; Umilę z Bisignano, zakonnika z Zakonu Braci Mniejszych; Pauliny od Serca Jezusa Konającego, dziewicy, założycielki Zgromadzenia Małych Sióstr Niepokalanego Poczęcia; Benedykty Cambiagio Frassinello, zakonnicy, założycielki Zgromadzenia Sióstr Benedyktynek od Opatrzności.
Przemierzali oni drogi świata, głosząc Chrystusa i dając Mu świadectwo słowem i życiem. Dzięki temu stali się wymownym znakiem nieustannej Pięćdziesiątnicy w Kościele.
«Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone» (J 20, 22-23). Tymi słowami Zmartwychwstały przekazuje apostołom dar Ducha Świętego, a wraz z nim Bożą władzę odpuszczania grzechów. Misję przebaczania win i towarzyszenia ludziom na drogach ewangelicznej doskonałości w sposób szczególny realizował w swym życiu kapłan Ignacy z Santhia, kapucyn, który z miłości do Chrystusa i aby czynić szybsze postępy na drodze do ewangelicznej doskonałości, postanowił pójść śladami Biedaczyny z Asyżu.
Ignacy z Santhia był w Piemoncie ojcem, spowiednikiem, doradcą i nauczycielem wielu współczesnych mu kapłanów, zakonników i świeckich, którzy u niego szukali roztropnego i mądrego kierownictwa. Dziś nadal przypomina on wszystkim o wartości ubóstwa, prostoty i autentyczności życia.
«Pokój wam!» (J 20, 19. 21) — powiedział Jezus, ukazując się apostołom zgromadzonym w wieczerniku. Pokój jest pierwszym darem Zmartwychwstałego dla apostołów. Umilę z Bisignano, godny syn szlachetnej ziemi kalabryjskiej, niestrudzenie głosił pokój Chrystusa, będący również źródłem pokoju społecznego. Podobnie jak Ignacy z Santhia, podążał do świętości duchową drogą św. Franciszka z Asyżu, a wyróżniało go szczególne świadectwo miłości do braci.
Dla naszego społeczeństwa, w którym zbyt często zdają się zanikać ślady Boga, brat Umilę stanowi radosny i pociągający wzór łagodności, dobroci, prostoty i zdrowego oderwania od przemijających dóbr świata.
«Wszystkim (…) objawia się Duch dla wspólnego dobra» (por. 1 Kor 12, 7). Tak było w życiu św. Alfonsa de Orozco ze Zgromadzenia św. Augustyna. Urodził się w Oropesie w pobliżu Toledo. Z woli przełożonych przebywał w wielu miejscach na ziemi hiszpańskiej, a zakończył swoje życie w Madrycie. Jego duszpasterskie poświęcenie się służbie najuboższym w szpitalach i więzieniach stanowi wzór dla tych, którzy pod natchnieniem Ducha uczynili podstawą całego swojego życia miłość Boga i bliźniego, zgodnie z największym przykazaniem Jezusa.
Działanie Ducha Świętego przejawia się w szczególny sposób również w życiu i misji m. Pauliny. Pod Jego natchnieniem wspólnie z grupą młodych przyjaciółek założyła ona hospicjum, nazwane wkrótce przez ludność Szpitalikiem św. Wergiliusza (Hospitalzinho Sao Virgilio), w którym zapewniała materialną i duchową opiekę cierpiącym i opuszczonym. W ten sposób, zgodnie z planami Opatrzności, zrodziła się pierwsza wspólnota zakonna na południu Brazylii, nazwana Zgromadzeniem Małych Sióstr Niepokalanego Poczęcia. W tym szpitalu «bycie dla innych» stało się istotą życia m. Pauliny. W jej służbie ubogim i chorym uwidoczniło się działanie Ducha Świętego, «najmilszego z gości, słodkiej serc radości, słodkiego orzeźwienia» (por. Sekwencja).
«Światłości najświętsza, serc wierzących wnętrza, poddaj Twej potędze». Te słowa z Sekwencji są pięknym podsumowaniem całego życia Benedykty Cambiagio Frassinello i ukazują jej nadzwyczajne bogactwo duchowe.
Idąc za natchnieniami Bożej łaski, nowa święta starała się wiernie i konsekwentnie wypełniać wolę Boga. Bezgranicznie ufając w dobroć Pana, zawierzała się Jego «miłującej Opatrzności», do głębi przekonana, jak często powtarzała, że należy czynić wszystko «z miłości do Boga i tak, aby Jemu się podobać». To cenne dziedzictwo św. Benedykta Cambiagio Frassinello pozostawiła swoim córkom duchowym, a dziś zostaje ono powierzone całej wspólnocie chrześcijańskiej.
«Przyjdź, Duchu Święty, napełnij serca swoich wiernych i zapal w nich ogień swojej miłości* (śpiew przed Ewangelią).
Uczyńmy to wezwanie z dzisiejszej liturgii naszą modlitwą. Duch Święty radykalnie przemienił apostołów — którzy początkowo zamknęli się w wieczerniku — w gorliwych zwiastunów Ewangelii. Duch nadal wspomaga Kościół w jego misji ewangelizacyjnej na przestrzeni wieków, wzbudzając w każdej epoce odważnych świadków wiary.
Wraz z apostołami otrzymała dar Ducha Świętego Maryja Dziewica (por. Dz 1, 14). Razem z Nią, w jedności z nowymi świętymi, także i my módlmy się o cud nowej Pięćdziesiątnicy dla Kościoła. Prośmy, aby rodzina ludzka w naszych czasach otrzymała w obfitości dary Ducha Świętego.
Przyjdź, Duchu Święty, zapal serca twych wiernych! Pomóż także i nam szerzyć w świecie ogień Twojej miłości. Amen!
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 2002 nr 7-8 (245) s. 37-38
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski