Jan Paweł II
WASZA ZIEMIA JEST OGNISKIEM DOMOWYM OTWARTYM NA CHRZEŚCIJAŃSKIE BRATERSTWO. PRZEMÓWIENIE DO MIESZKAŃCÓW MIASTA
Barcelona, 7 listopada 1982 r.
Drodzy Barcelończycy i wszyscy Hiszpanie!
Dziewica z Montserrat! Świątynia Świętej Rodziny! Odwiedzając dzisiaj te dwa tak drogie wam miejsca, mam miłe wrażenie, że oddycham prawdziwą religijnością chrześcijańską – tak starą, jak jej korzenie i zawsze świeżą w swych przejawach – która daje siłę duchową temu miastu i całej Katalonii.
1. Tam w górze, na Montserrat, Maryja, w ufnym milczeniu przybywających do Niej, przyjmuje opatrznościowe ryzyko oddania swego dziewiczego łona w dowód poszanowania woli Boga Ojca, aby ludzie nieustannie oddawali swe serca na obraz Jej Syna Jezusa, pod twórczym tchnieniem Ducha. Maryja, Dziewica i Matka, obecna w tylu sanktuariach, staje się kolebką i mieszkaniem zbawienia nowej ludzkości odnowionej w Chrystusie, Kościoła, którego dzieci „ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodziły” (por. J 1,13). Również wy, którzy mnie słuchacie, z Boga żeście się narodzili. Jesteście dziećmi Maryi! Tak, ponieważ Kościół jest powszechnym domem rodziny Bożej, jest waszym domem.
2. Widzialnym wyrazem tej tajemniczej rzeczywistości jest wspaniała świątynia Świętej Rodziny w Barcelonie, którą zawdzięczamy natchnieniu duszy szczególnie wrażliwej na wszystko, co dotyczy Kościoła, o. José Mañanet y Vives, i dziełu sztuki genialnego mistrza, Antonio Gaudi. Rzeczywistości tajemniczej, lecz prawdziwej, ponieważ Barcelona potrafiła nadać moc temu rodzinnemu powołaniu, dzięki jedności w wierze i wspólnocie życia, które nadają charakter codziennym zadaniom jej mieszkańców.
Jako stolica i „głowa” Katalonii Barcelona jest podziwiana na całym świecie za słynny dynamizm, pracowitość i przedsiębiorczość swych mieszkańców; ale nie mniej godzien pochwały i uznania, zwłaszcza dla Kościoła, jest tradycyjny duch gościnności, który w ciągu wieków nakazywał Barcelończykom i Katalończykom, wam właśnie, przyjmować po ludzku i chrześcijańsku niezliczonych ludzi pochodzących z innych regionów Hiszpanii.
Wśród was stworzyli własny dom; u waszego boku ich życie może odzyskało sens, odetchnęli; z wami, pełni nadziei, rozpoczęli tę drogę cierpień i radości, którą znaczy codzienna egzystencja, jak to przypominają nam tajemnice Różańca przedstawione w tej świątyni.
Jest to więc bardzo pouczające, że możecie wszyscy, zjednoczeni, powiedzieć wobec Kościoła, że to miasto i ta kraina są obszernym i otwartym na chrześcijańskie braterstwo domem, w którym „nie ma już obcych i przychodniów, ale współobywatele świętych i domownicy Boga, zbudowani na fundamencie (…), gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus” (por. Ef 2,19 n.).
3. Świątynia Świętej Rodziny, będąca dziełem do tej pory nie dokończonym, ale od samego początku trwałym, przypomina i streszcza inną konstrukcję, zbudowaną z żywych kamieni: rodzinę chrześcijańską, podstawową komórkę ludzką, w której rodzi się i nieustannie jest pielęgnowana wiara i miłość. Niechaj rodzina będzie zawsze wśród was prawdziwym „Kościołem domowym”, miejscem poświęconym dialogowi z Bogiem Ojcem, szkołą naśladowania Chrystusa i podążania za Nim drogami wskazanymi w Ewangelii, zaczynem współżycia i cnót społecznych w ścisłej łączności z Duchem Świętym, który mieszka w naszych duszach.
Chciałbym, aby w czasie odmawiania teraz modlitwy „Anioł Pański” serca wszystkich skupiły się wokół szczególnie serdecznej i błagalnej intencji, wokół matek, których misja posiada swój wzór w Maryi, Matce Jezusa Chrystusa i Matce Kościoła. „Ta zaś Dziewica – powiada II Sobór Watykański – w życiu swoim stała się przykładem owego macierzyńskiego uczucia, które ożywiać winno wszystkich współpracujących dla odrodzenia ludzi w apostolskim posłannictwie Kościoła”.
[Po katalońsku:]
Niech Bóg błogosławi waszym rodzinom.
Dzieła zebrane Jana Pawła II, t. X – Homilie i przemówienia z pielgrzymek – Europa cz. 2, s.468-69, Wydawnictwo M, Kraków 2007
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana