Jan Paweł II
LIST DO WSPÓLNOTY KSIĘŻY SERCANÓW Z OKAZJI JUBILEUSZU 75-LECIA
OBECNOŚCI ZGROMADZENIA W POLSCE
Castel Gandolfo, 2 sierpnia 2003 r.
Jednoczę się duchowo ze Zgromadzeniem Księży Najświętszego Serca Jezusowego, które w dniu 21 czerwca br. pod przewodnictwem Metropolity Krakowskiego, Księdza Kardynała Franciszka Macharskiego rozpoczęło jubileuszowe obchody 75-lecia obecności Sercanów w Polsce. Cieszę się, że uroczystości przewodził Pasterz Kościoła krakowskiego. Jego obecność była swoistym symbolem łączności jubileuszowego spotkania z wydarzeniem sprzed 75 lat, kiedy ówczesny Metropolita Krakowski, Kardynał Książę Adam Sapieha przyjął z wielką życzliwością do Archidiecezji Krakowskiej nową wspólnotę zakonną, Zgromadzenie Księży Sercanów.
Z okazji jubileuszu pragnę przypomnieć szczególnie znaczące fakty z życia Waszego Zgromadzenia. Pierwsi Sercanie przybyli do Polski w 1928 r. Byli to: ks. Kazimierz Wiecheć, ks. Władysław Majka i brat Mikołaj Paschalis Świder. Zamieszkali w Krakowie, w Domu Księży Emerytów przy ul. Św. Marka, l września tego samego roku w Krakowie Płaszowie został założony dom pierwszej Wspólnoty Sercanów. Ziemia krakowska stała się więc kolebką obecności sercańskiej w całej Polsce.
Wspomniany Kardynał Książę Adam Sapiecha, biorąc pod uwagę charyzmat Zgromadzenia pozwolił na osiedlenie się Sercanów w trudnej i wymagającej dzielnicy Krakowa-Podgórza, którą był Płaszów. Była to dzielnica podmiejska, borykająca się z licznymi problemami społecznymi: bezrobociem, duchowym zaniedbaniem i niedostatkiem materialnym.
Spełniło się wtedy, w jakiś sposób, wielkie pragnienie Sługi Bożego, Ojca Jana Leona Dehona, Założyciela Waszego Zgromadzenia, który pragnął, aby jego duchowi synowie podejmowali działalność pośród ludzi szczególnie potrzebujących pomocy, opieki, duchowej pociechy, poszukujących nadziei i oczekujących autentycznych świadków Chrystusa. Od zakonników Ojciec Dehon oczekiwał, „ażeby byli prorokami miłości i sługami pojednania łudzi i świata w Chrystusie” (Reguła Życia Księży Sercanów).
Po osiedleniu się w Krakowie Sercanie rozpoczęli budowę domu zakonnego i tworzenie struktur pierwszej własnej parafii, a następnie szybko rozwijającej się Prowincji. Od początku działalności, misją Zgromadzenia staje się głoszenie niezgłębionej miłości Serca Jezusowego, do czego bardzo zachęcał Ojciec Dehon: „Kult Najświętszego Serca Jezusowego nie jest zwykłym nabożeństwem, ale prawdziwym odnowieniem całego życia chrześcijańskiego. Jedynie Najświętsze Serca Jezusa może przywrócić światu miłość, którą utracił”.
Ziarno zasiane na dobrej, choć trudnej ziemi przyniosło obfite owoce sercańskiej obecności w Polsce. Owoce te wyrastają z bogatego charyzmatu Ojca Dehona. Będąc człowiekiem głębokiej modlitwy, jednocześnie mocno zakorzenionym w rzeczywistość ziemską i czułym na wyzwania świata, zachęcał: „Taki rodzaj działania należy połączyć z kontemplacją […] Jeżeli będziemy się wiele modlić, wtedy też wiele dokonamy. Jeżeli będziemy wewnętrznie ubodzy, niewiele dokonamy na zewnątrz”.
Z upływem lat Wspólnota Sercanów rozrosła się daleko poza struktury stworzone w Archidiecezji krakowskiej, tworząc odrębną Polską Prowincję. Obecnie liczy ona 270 członków. Sercanie założyli swe domy zakonne w wielu miejscowościach Polski, aktywnie włączając się w nurt dialogu Kościoła ze współczesnym światem. Powiedzenie Ojca Założyciela: „dajcie poznać światu miłość Serca Jezusowego” przemienia się dzisiaj w obowiązek i trud głoszenia oraz przybliżania światu cywilizacji miłości.
Cieszę się, że polscy Sercanie podejmuj ą liczne dzieła apostolskie i misyjne w wielu krajach: Indonezji, Kongu, Kamerunie, Republice Południowej Afryki, Indiach i Filipinach. Z gorliwością podejmujecie także zadania ewangelizacji w krajach europejskich: w Finlandii, Austrii, Chorwacji, Niemczech, Szwajcarii, Francji. Z poświęceniem Wasza Wspólnota służy pomocą w krajach byłego bloku komunistycznego: na Białorusi, w Mołdawii, na Ukrainie, w Słowacji. Istotą Waszej posługi w tych krajach jest praca duszpasterska, a także pomoc społeczna i charytatywna.
Posługa ta jest bardzo cennym doświadczeniem i dorobkiem Waszej Wspólnoty w minionym 75-leciu. Domaga się jednak ciągłej aktualizacji kierunków prowadzonych dzieł apostolskich, spośród których szczególnie ważne miejsce zajmuje duszpasterstwo parafialne. Jego istotą jest dążenie, aby każdą wspólnotę wiernych można było rozpalić charyzmatem miłości wobec Bożego Serca i duchem wynagrodzenia.
Zapewne dlatego już we wczesnych latach powojennych Wasze Zgromadzenie rozwinęło szczególne dzieło apostolskie, a mianowicie rekolekcje i misje intronizacyjne, których celem było poświęcenie rodzin i całych wspólnot parafialnych Boskiemu Sercu Jezusa. Dzieło to realizujecie od lat z gorliwością i oddaniem. Nie straciło ono nic ze swej aktualności, gdyż także współczesne rodziny potrzebują wyjątkowego umocnienia i odnowy w Źródle Miłości, którym jest Serca Zbawiciela. Poważny rozdział w tej apostolskiej działalności zapisali pierwsi Sercanie na terenie Archidiecezji krakowskiej.
Cieszę się, że Zgromadzenie wychodzi naprzeciw nowym także wyzwaniom duszpasterskim. Niewątpliwym przykładem tego jest apostolat świata kultury, który dokonuje się poprzez obecność członków Prowincji na wielu uczelniach wyższych, w ich pracy naukowej i dydaktycznej, a także poprzez liczne publikacje naukowe. Wzrasta znaczenie niedawno powstałego Wydawnictwa „Dehon”, które istnieje przy domu macierzystym w Krakowie.
Doniosłym i jednocześnie nowym kierunkiem Waszego apostolatu i zaangażowania się Zgromadzenia – wyrastającym z inspiracji Ojca Dehona i jego osobistego zaangażowania społecznego – jest niedawno zainicjowane duszpasterstwo przedsiębiorców i pracodawców. Jego celem jest duchowa i społeczna formacja tych, którzy tworzą nowe miejsca pracy oraz troska, aby podejmowana przez nich działalność gospodarcza była zgodna z wymogami ewangelicznej miłości i sprawiedliwości społecznej.
Z radością odnotowuję fakt, że poza wspomnianymi kierunkami apostolatu, Wasza Wspólnota podejmuje jeszcze inne zadania wyrastające z charyzmatu Założyciela, angażując się w różne formy apostolstwa społecznego, pracę charytatywną i pomoc na rzecz najuboższych, które są realizowane w ramach poszczególnych wspólnot zakonnych oraz prowadzonych parafii. Wielu Waszych Księży – kapelanów szpitali i domów opieki społecznej – pochyla się nad życiem tych, których los najmocniej związał z miłością ukrzyżowanego Zbawiciela.
Wiem, że Zgromadzenie ma także na uwadze troskę o właściwą formację wiernych, która dokonuje się w ramach struktur Sercańskiej Wspólnoty Świeckich. Troszczy się także o formację przyszłych i odpowiedzialnych elit chrześcijańskich, podejmując różne formy apostolatu młodzieży, którego zasadniczym celem jest uwrażliwianie młodych ludzi na wymogi Ewangelii i zachęcanie ich do budowania cywilizacji miłości.
Życie zakonne Waszej Wspólnoty oraz posługa apostolska, która powinna z niego wyrastać i nim się ubogacać, pomimo doświadczeń 75 lat obecności na polskiej ziemi, pozostaje zawsze wielkim i aktualnym wyzwaniem. Pragnę przypomnieć słowa, które skierowałem podczas audiencji, w dniu 10 czerwca br., do uczestników XXI Kapituły Generalnej Waszego Zgromadzenia: „Najdrożsi Bracia. W Waszej pracy jesteście powołani do stawiania czoła wyzwaniom aktualnego momentu historycznego i z pewnością dane Wam było doświadczyć jak wielką potrzebą dla każdego człowieka jest poznanie i spotkanie z Bogiem. Jednakże jedynie przez osobistą i wspólnotową modlitwę można nabyć duchowych sił koniecznych do spełnienia tej trudnej misji. Historia Waszego Zgromadzenia […] to droga bogata w zasługi i apostolskie owoce. Idźcie dalej tą drogą z odwagą i poświęceniem”.
W mojej modlitwie dziękuję Bogu za chlubne świadectwo wiary dane Chrystusowi i Jego Ewangelii przez Wasze Zgromadzenie. Życzę serdecznie, aby dorobek duchowy całej Wspólnoty i tradycje wypracowane w czasie minionych 75 lat nadal ubogacały Kościół w Polsce.
Życzę, aby jubileuszowe obchody stały się dla całej Wspólnoty okazją do radosnego odnowienia tej szczególnej więzi z Chrystusem i Kościołem, jaka realizuje się przez przyjęcie daru rad ewangelicznych – tego daru, który wymaga osobistego i wspólnotowego zaangażowania.
Przyszłość Waszego Zgromadzenia zawierzam Sercu Bożemu, które jest źródłem życia i świętości. Całej Polskiej Prowincji Zgromadzenia Księży Najświętszego Serca Jezusowego, na następne lata poszukiwania dróg świętości i owocnego posługiwania Chrystusowi w Kościele, z serca błogosławię: W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.
Z Castel Gandolfo, 2 sierpnia 2003 r.
Jan Paweł II, Papież
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
