Jan Paweł II
PRZESŁANIE DO 10. KAPITUŁY GENERALNEJ FRANCISZKAŃSKIEGO ZAKONU ŚWIECKICH
Watykan, 22 listopada 2002 r.
Drodzy Bracia i Siostry!
Z radością witam was i kieruję do wszystkich i do każdego z osobna serdeczne pozdrowienie: do członków Prezydium Międzynarodowej Rady Franciszkańskiego Zakonu Świeckich, zarówno nowego Prezydium jak i poprzedniego, do wszystkich uczestników 10. Kapituły Generalnej, a poprzez was do wszystkich franciszkanów świeckich i członków młodzieży franciszkańskiej żyjących na świecie.
Na obecnej kapitule doprowadziliście do końca prace nad przystosowaniem waszego podstawowego prawodawstwa. Macie teraz w ręku Regułę, zatwierdzoną przez mego Poprzednika. Stało się to w pamiętnym dniu 24 czerwca 1978 r. Macie Konstytucje Generalne, ostatecznie zatwierdzone 8 grudnia 2000 r., macie Międzynarodowy Statut, zatwierdzony na tej Kapitule. Teraz należy patrzeć w przyszłość i wypłynąć na głębię: Duc in altum!
Jednego tylko Kościół oczekuje od Franciszkańskiego Zakonu Świeckich: wielkiej służby na rzecz Królestwa Bożego w świecie współczesnym. Pragnie on, by Zakon wasz był wzorcem organicznej, strukturalnej i charyzmatycznej jedności na wszystkich poziomach i tak jawił się przed światem jako wspólnota miłości. Kościół oczekuje od was, świeckich franciszkanów, odważnego świadectwa, spójnego z życiem chrześcijańskim i franciszkańskim, przyczyniającego się do budowania świata bardziej braterskiego i ewangelicznego na rzecz tworzenia Królestwa Bożego.
Przeprowadzona na tej Kapitule refleksja nad Wzajemną żywotną jednością w Rodzinie Franciszkańskiej zachęca was do coraz większego zaangażowania się w promocję spotkania w odniesieniu do zakresu wewnętrznego waszego Zakonu, następnie w relacji do braci i sióstr innych wspólnot franciszkańskich, a w końcu, i to z największą troską – jak tego chciał św. Franciszek – w relacji z hierarchią kościelną. Wasze odnowione prawodawstwo niech będzie najlepszym narzędziem w realizacji i w wyrażaniu w pełni jedności waszego Zakonu i więzi z Rodziną Franciszkańską wedle ściśle ustalonych kryteriów. Przewidziano w nich nade wszystko służbę na rzecz animacji i kierowania wspólnotą braterską koordynowanej i zespoloną zgodnie z Regułą i Konstytucjami (por. Konstytucje FZŚ 29,1); taka posługa jest nieodzowna dla jedności wśród braterskich wspólnot, dla uporządkowanej współpracy między nimi i na rzecz jedności Franciszkańskiego Zakonu Świeckich (tamże). Ważna jest także asystencja duchowa, jako podstawowy element jedności, który [asystenci] wykonują kolegialnie na poziomie regionalnym, narodowym i międzynarodowym (por. Konstytucje FZŚ 90,3). O szczególnym znaczeniu jest wreszcie kolegialna posługa wyższego kierownictwa (altius moderamen) powierzona przez Kościół Pierwszemu Zakonowi i Trzeciemu Zakonowi Regularnemu, z którymi od wieków jest złączona (franciszkańska) wspólnota świecka (por. Konstytucje Generalne 85,2; 87,1).
Z serca życzę, by nowe Prezydium Międzynarodowej Rady Franciszkańskiego Zakonu Świeckich (CIOFS) kontynuowało działalność poprzedników, mając na uwadze budowanie prawdziwego i jednego ciała w wierności charyzmatowi otrzymanemu od Franciszka i w duchu wierności dla przewodnich linii odnowionego prawodawstwa waszego Zakonu.
Na spotkaniu z uczestnikami Zgromadzenia Generalnego waszej Międzynarodowej Rady, które odbyło się ponad dwadzieścia lat temu, bo 27 września 1982 r., zachęcałem was: studiujcie, kochajcie, żyjcie Regułą Franciszkańskiego Zakonu Świeckich, zatwierdzoną dla was przez mego Poprzednika Pawła VI. Ona jest prawdziwym skarbem w waszych rękach, dostosowanym do ducha Soboru Watykańskiego II, i odpowiadajcie na to, czego oczekuje od was Kościół (por. Insegnamenti V/3,1982 s. 613). Cieszę się, że dzisiaj mogę skierować do was analogiczne słowa: studiujcie, kochajcie, żyjcie także waszymi Konstytucjami Generalnymi! Zachęcają was one do przyjęcia pomocy, która jest wam oferowana ze strony tych, którym współbracia powierzyli władzę poprzez pośrednictwo Kościoła, aby wypełnić wolę Ojca.
Zostaliście powołani do wniesienia osobistego wkładu, natchnionego osobą i wezwaniem św. Franciszka z Asyżu, aby przyspieszyć nadejście takiej cywilizacji, w której godność osoby ludzkiej i współodpowiedzialność staną się żywotną rzeczywistością (por. KDK nr 31 i nn). Powinniście pogłębiać prawdziwe fundamenty powszechnego braterstwa i wszędzie tworzyć ducha życzliwości i atmosferę braterskiej przyjaźni. Zaangażujcie się stanowczo przeciw jakiejkolwiek formie wyzysku, dyskryminacji, lekceważenia, jakiejkolwiek postawie obojętności wobec bliźnich.
Wy, świeccy franciszkanie, żyjcie powołaniem przynależności do Kościoła i społeczeństwa, jako nie podzielonej rzeczywistości. Dlatego też proszę was nade wszystko o osobiste świadectwo w środowisku, w którym żyjecie: niech dają świadectwo przed ludźmi: w życiu rodzinnym, w pracy, w radości i cierpieniach, w spotkaniu z ludźmi, którzy są braćmi w tym samym Ojcu, w obecności i udziale w życiu społecznym, w braterskim stosunku do wszystkich stworzeń (por. Konstytucje Generalne FZŚ nr 12,1). Nie wymaga się więc od was męczeństwa krwi, ale z pewnością jest od was wymagane świadectwo konsekwencji i stałości w wypełnianiu przyrzeczeń złożonych w czasie chrztu i bierzmowania, ponowionych w profesji Franciszkańskiego Zakonu Świeckich. Na mocy tej profesji Reguła i Konstytucje winny być urzeczywistniane w każdym z was, winny być jako punkt odniesienia do codziennego doświadczenia, wychodząc ze specyficznego powołania i jako wyraźnie określonej tożsamości (por. tekst promulgacji Konstytucji Generalnych FZŚ). Jeśli więc naprawdę jesteście kierowani przez Ducha Świętego dla osiągnięcia doskonałej miłości w waszym świeckim stanie, to sprzeczna z tym byłaby postawa człowieka pogodzonego z własną małością, zadowalającego się minimalistyczną etyką i powierzchowną religijnością (por. Novo millenio inneunte, nr 31). Należy więc z przekonaniem zaangażować się w ową wysoką miarę zwyczajnego życia chrześcijańskiego, do czego wezwałem wiernych na zakończenie Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 (por. tamże, nr 31).
Nie mogę zakończyć tego Przesłania bez przypomnienia, byście zastanowili się nad waszą rodziną, jako uprzywilejowanym środowiskiem, w którym dokonuje się zaangażowanie chrześcijanina i realizuje powołanie franciszkańskie, dając przestrzeń dla modlitwy, Słowa Bożego i chrześcijańskiej katechezy, dla współpracy na rzecz szacunku dla każdego życia od jego poczęcia aż do śmierci. Trzeba to czynić w taki sposób, by wasze rodziny potrafiły coraz bardziej przekonująco ukazywać, że możliwe jest przeżywanie małżeństwa w sposób całkowicie zgodny z zamysłem Bożym oraz z prawdziwymi potrzebami łudzi – samych małżonków, a nade wszystko dzieci, istot jeszcze bardziej wrażliwych (por. Novo millenio inneunte, nr 47).
W tej sytuacji wzywam was, byście wzięli do ręki święty Różaniec, który – zgodnie z pradawną tradycją – jest modlitwą, która szczególnie sprzyja gromadzeniu się rodziny. Kierując wzrok na Jezusa, poszczególni jej członkowie odzyskują na nowo również zdolność patrzenia sobie w oczy, by porozumiewać się, okazywać solidarność, wzajemnie sobie przebaczać, by żyć przymierzem miłości odnowionym przez Ducha Świętego (por. Rosarium Virginis Mariae, 41). Czyńcie to, kierując spojrzenia ku Maryi Dziewicy, pokornej służebnicy Pańskiej, posłusznej dla Jego Słowa i wszystkich wskazań, która przez świętego Franciszka była otaczana niewypowiedzianą miłością i mianowana Opiekunką i Orędowniczką Rodziny Franciszkańskiej. Dajcie o Niej świadectwo żarliwą miłością i naśladowaniem Jej bezwarunkowego i całkowitego poddania się, i w zanoszeniu do Niej ufnej i żywej modlitwy (por. Reguła FZŚ, 9).
Wraz z tymi życzeniami udzielam z serca wam Świeccy Franciszkanie i wam członkowie Młodzieży Franciszkańskiej specjalnego błogosławieństwa apostolskiego.
Dan w Watykanie, dnia 22 listopada 2002 r.
Jan Paweł II, papież
(Tłumaczył z języka włoskiego Gracjan Majka OFMCap, z tekstu zamieszczonego w „L’Osservatore Romano” [wyd. codzienne], nr 48 z 29 listopada 2002 r., s. 6)
Za: Studia Franciszkańskie 13(2003) s. 21-23