Jan Paweł II
LIST DO MINISTRA GENERALNEGO ZAKONU BRACI MNIEJSZYCH GIACOMO BINIEGO Z OKAZJI WRĘCZENIA MU VIII TOMU OPERA OMNIA BŁOGOSŁAWIONEGO JANA DUNSA SZKOTA
Watykan, 16 lutego 2002 r.
Z prawdziwą radością i serdecznością kieruję me pozdrowienie na pierwszym miejscu do Ojca, Fra Giacomi Bini, do członków Komisji Szkotystycznej oraz do pracowników Sekretariatu Generalnego ds. Formacji i Studiów waszego Zakonu. Obejmuję następnie mą życzliwą pamięcią cały Zakon Braci Mniejszych.
Jestem niezwykle wdzięczny za dar VIII tomu Opera Omnia błogosławionego Jana Dunsa Szkota, w którym zawarta jest ostatnia część księgi II Ordinatio, ostatniej i najważniejszej pracy Doktora Subtelnego.
Znana jest dobrze na terenie filozofii i teologii katolickiej postać błogosławionego Jana Dunsa Szkota, którego mój poprzednik, Papież Paweł VI, w Liście apostolskim Alma Parens z 14 lipca 1966 roku, określał jako tego, który „dopełnił dzieła” świętego Bonawentury oraz był „wybitnym luminarzem” Szkoły Franciszkańskiej. Przy tej okazji Paweł VI twierdził, iż w pismach Dunsa Szkota „żarzą się ukryte płomienie serafickiego ducha i piękny wzór doskonałości świętego Franciszka z Asyżu” i dodawał, że z teologicznego skarbca jego dzieł można wydobyć drogocenne elementy wiedzy służące „szczerym rozmowom” pomiędzy Kościołem katolickim a innymi Wyznaniami chrześcijańskimi (por. AAS 58 [1966], 609-614).
Dzieła Dunsa Szkota, wielokrotnie wydawane w minionych wiekach, potrzebowały silnej rewizji w celu uwolnienia ich od licznych błędów kopistów i interpolacji dołożonych przez uczniów. Nie dało się dalej studiować Szkota, opierając się na wcześniejszych wydaniach. Nasuwało się więc poważne wydanie krytyczne, oparte na rękopisach. Chodziło o ten sam wymóg, jaki dostrzegano wobec Dzieł świętego Bonawentury oraz świętego Tomasza.
Zadanie to zostało powierzone przez Ministra Generalnego Zakonu Braci Mniejszych i jego Definitorium specjalnej grupie badaczy, która przyjęta nazwę Komisji Szkotystycznej i znalazła swą siedzibę przy Papieskim Ateneum Antonianum w Rzymie. Do tej pory ukazało się dwanaście tomów Dzieł Dunsa Szkota. Dzięki wielkiemu zaangażowaniu wyodrębniono w nich i ukazano bezpośrednie i pośrednie źródła, na jakich opierał się Szkot przy ich pisaniu. W notach umieszczono wszystkie informacje i użyteczne odniesienia dla lepszego zrozumienia myśli tego wielkiego Mistrza Szkoły Franciszkańskiej.
Duns Szkot – poprzez swą wspaniałą doktrynę na temat prymatu Chrystusa, Niepokalanego Poczęcia, podstawowej wartości Objawienia i Magisterium Kościoła, autorytetu papieskiego oraz zdolności ludzkiego umysłu do przyjmowania, przynajmniej w części, wielkich prawd wiary w celu ukazywania ich spójności – pozostaje również dzisiaj filarem katolickiej teologii, Mistrzem oryginalnym i bogatym w bodźce i pobudki dla coraz pełniejszego poznania prawd Wiary.
Drodzy członkowie Komisji Szkotystycznej! Jestem kontent z umacniania waszej pracy, albowiem, jak mówi Ratio Studiorum Ordinis Fratrum Minorum, „Ośrodki badań Zakonu, jak Komisja Szkotystyczna, poprzez swą działalność naukową i wydawniczą rozwijają posługę najwyższej wagi odnośnie zachowywania i przekazywania dziedzictwa historycznego, filozoficznego, teologicznego i duchowego Zakonu” (124). Chętnie korzystam z okazji, aby zachęcić młodych braci do właściwego przygotowywania się w celu kontynuowania w Ośrodkach badawczych Zakonu nauczania i naukowych poszukiwań.
Życzę, aby Komisja Szkotystyczna mogła w roku 2004, to znaczy w roku, w którym przypadnie 150. rocznica ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny, opublikować tom XX, który zawierać będzie księgę III Lectura, jeszcze nie wydaną, w której Duns Szkot po raz pierwszy bronił tego maryjnego przywileju, poprzez co zasłużył sobie na tytuł Doktora Niepokalanej.
Królowej Zakonu Franciszkańskiego zawierzam waszą pracę i z serca udzielam Ojcu, Ministrze Generalny, i wam tutaj obecnym, oraz tym, którzy przyczyniać się będą do waszej pracy, moje najserdeczniejsze Błogosławieństwo.
Jan Paweł II, papież
W Watykanie, 16 lutego 2002 roku
Tłum. Alojzy Warot OFM
Za: Studia Franciszkańskie 1(2002) s. 40-41
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski