Jan Paweł II
PRZESŁANIE DO UCZESTNIKÓW KONGRESU POŚWIĘCONEGO DZIEŁU I POSTACI
ŚW. MAKSYMILIANA MARII KOLBEGO. WIERNY BOGU I CZŁOWIEKOWI W PRAWDZIE
I ŚWIĘTOŚCI
Castel Gandolfo, 18 września 2001 r.
Do Przewielebnego Ojca Eugenio Calignano OFMConv Prezesa Międzynarodowego Stowarzyszenia Milicji Niepokalanej
Z żywym zainteresowaniem przyjąłem wiadomość, że Międzynarodowe Centrum Milicji Niepokalanej, wsparte przez Papieskie Fakultety „Świętego Bonawentury” i „Marianum”, przy których istnieje Włoskie Interdyscyplinarne Stowarzyszenie Mariologiczne, zorganizowało kongres pod hasłem „Maksymilian Maria Kolbe w swoim czasie i dzisiaj. Interdyscyplinarna próba poznania jego osobowości i pism”.
Wyrażając moje zadowolenie z tej inicjatywy, pozdrawiam serdecznie Ciebie, Przewielebny Ojcze, Księży Kardynałów, Czcigodnych Braci w Biskupstwie, Władze akademickie, Ministra Generalnego Braci Mniejszych Konwentualnych, Referentów Kongresu i tych wszystkich, którzy biorą udział w tym znakomitym spotkaniu.
Odbywające się po sześćdziesięciu latach od heroicznego męczeństwa Ojca Maksymiliana Marii Sympozjum ukazuje jak bardzo aktualne jest jego świadectwo i jak szczególnie obecną jest jego myśl we współczesnej refleksji katolickiej teologii. Niezwykły gest Męczennika z Oświęcimia poprzez odpowiednie dociekana interdyscyplinarne daje stosowną okazję by można lepiej zrozumieć jego postać i jego dzieło; jest to także sposobność do pogłębienia jego wnikliwych intuicji teologicznych i duchowych w aspekcie nowej ewangelizacji i odnowionego zapału misyjnego, które tak absorbują Kościół trzeciego tysiąclecia.
Maksymilian Maria Kolbe był człowiekiem, który znał głębokie tęsknoty i żarliwe pragnienia sobie współczesnych, umiał dostrzec i wybrać z każdej kultury ożywiającą obecność „ziarna słowa” i poprzez ufny i miłosny dialog z Tą, która w czasie zrodziła Syna Bożego i usiłował dowartościować je przez odważne dzieło ewangelizacji. Prócz tego, że Niepokalana była mu „słodką Mamą”, to była także przykładem i kryterium absolutnej wierności dla zbawczego planu Boga.
Od młodzieńczych lat bezwarunkowo chciał być cały dla Maryi jako Tej, którą odwiecznie wybrał Bóg na Matkę swego Syna. Błogosławiona Dziewica była istotą, która najlepiej umiała przyjąć plan odkupienia zamierzony przez Najświętszą Trójcę, a dokonany w Chrystusie dla całej ludzkości. „Ileż tajemnic o Jezusie – pisał święty Maksymilian – miał objawić tylko i wyłącznie Twojej, nieskalanej duszy, ów Duch Boży, który żył i działał w Tobie!” (SK, 1236).
Było jego wewnętrznym przekonaniem, że kto jest z Maryją, kto jest wrażliwy na natchnienia Pocieszyciela, ten potrafi przyjąć Jego tchnienie i całkowicie przylgnąć do Chrystusa. Temu, kto chce poznać i głosić Ewangelię zdaje się sugerować, by z ufnością przybliżył się do Niepokalanej, bo Ona w całej głębi poznała tajemnice Syna Bożego.
Kościół w swoim ufnym kroczeniu ku urzeczywistnieniu się Królestwa Bożego stale podejmuje głoszenie Dobrej Nowiny światu, który podlega zmianie. Kościół jest wierny otrzymanemu dziedzictwu, ale jest świadom, że metody i słowa winny być dostosowane do mentalności ludzi współczesnych. Święty Maksymilian umiał mówić i tak to czynił, że był zrozumiany przez sobie współczesnych; umiał być wiernym Bogu, i w prawdzie i świętości być wiernym człowiekowi.
Ojciec Kolbe pozostawił to dziedzictwo swoim Współbraciom, a więc Braciom Mniejszym Konwentualnym, a poprzez ich świadectwo – całej wspólnocie chrześcijańskiej. Założona przez niego Milicja Niepokalanej, ostatnio zatwierdzona jako Stowarzyszenie wiernych o charakterze publicznym i międzynarodowym, w sposób szczególny skoncentrowała się na oddaniu Maryi, aby Ewangelia stale była wielkodusznie przepowiadana wszystkim i by była światłem dla całej ludzkości.
Oby ten Kongres poprzez różne opracowania ukazujące osobowość i pisma Świętego męczennika miłości mógł się przyczynić do ich głębszego poznania treści doktryny i apostolskich metod w ewangelizacyjnej służbie Kościoła.
Z tymi życzeniami, gdy zawierzam Cię, Przewielebny Ojcze, uczestników Kongresu i wszystkich członków Milicji Niepokalanej, niebieskiej opiece Błogosławionej Dziewicy Maryi i wstawiennictwu świętego Maksymiliana Marii Kolbego, udzielam wszystkim z serca specjalnego Apostolskiego Błogosławieństwa.
Dano w Castel Gandolfo, 18 września 2001 roku.
Jan Paweł II, Papież
(Tłum, z j. włoskiego o. Gracjan Majka OFMCap, Tekst w: „L’Osservatore Romano” (wyd. włoskie, tygodniowe; nr 39, 28 IX 2001 r. ss. 11-12).
Za: Studia Franciszkańskie 12(2002) s. 38-39
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski