Jan Paweł II
PRZESŁANIE DO UCZESTNIKÓW KONGRESU GENERALNEGO ORATORIUM ŚW. FILIPA NERI
Rzym, 5 października 2000 r.
Najdrożsi Oratorianie Kapłani i Świeccy!
Miło mi przekazać moje serdeczne powitanie każdemu z was uczestniczących w Kongresie Generalnym Konfederacji Oratorium św. Filipa Neri, którzy przez tę wizytę chcieliście potwierdzić wasze szczere oddanie Wikariuszowi Chrystusa oraz całkowitą zgodność z jego Urzędem Nauczycielskim w duchu waszego Założyciela, który kochał Kościół całą swoją istotą i który pozostawił wam w spuściźnie swoją bez zastrzeżeń wierność wobec Stolicy Piotrowej.
Pozdrawiając z miłością Ojca Antoniego Riosa Chaveza, delegata Stolicy Apostolskiej, kieruje serdeczną myśl do każdej z Kongregacji reprezentowanych na waszym Kongresie Generalnym i wyrażam im gorącą wdzięczność za spełniane przez nie dobro, gratulując krzewienia się Oratorium w różnych częściach świata.
Wasza Konfederacja, ustanowiona przez Stolicę Apostolską w celu połączenia poszczególnych Kongregacji węzłem miłości i wzajemnej pomocy, na ostatnich Kongresach Generalnych zajmowała się rewizją tekstów Konstytucji zgodnie z zasadami wskazanymi przez Kościół podczas Powszechnego Soboru Watykańskiego II. Na progu trzeciego tysiąclecia chrześcijaństwa wasz Zjazd postanawia ponownie rozważyć, w aspekcie przede wszystkim duszpasterskim, źródła duchowej odnowy, która swoje początki czerpie z św. Filipa, z zamiarem dania wiernej odpowiedzi stałemu posłannictwu, jakim jest prowadzenie człowieka na spotkanie z Jezusem Chrystusem „Drogą, Prawdą i Życiem”, rzeczywiście obecnym w Kościele i „współczesnym” każdemu człowiekowi.
Takie spotkanie, w oryginalny i pociągający sposób przeżywane i proponowane przez św. Filipa Neri, prowadzi do stawania się nowymi ludźmi w tajemnicy Łaski, wywołując w duszy ową „chrześcijańską radość”, która stanowi „stokrotność” daną przez Chrystusa temu, kto Go przyjmując w swoim życiu. Pomaganie w osobistym spotkaniu z Chrystusem stanowi także podstawową „metodę misyjną” Oratorium. Polega ona na „przemawianiu do serca” ludzi, aby prowadzić ich do poznawania Boskiego Nauczyciela, który jest zdolny przemieniać życie. Osiąga się to przede wszystkim przez dawanie świadectwa o pięknie takiego spotkania, dzięki któremu życie otrzymuje pełny sens. Konieczną jest rzeczą, aby „stojącym z daleka” przedstawiać nie teoretyczną informację, lecz możliwość życia naprawdę odnowionego i dlatego przepełnionego radością.
Oto wielkie dziedzictwo otrzymane od waszego Ojca Filipa! Oto duszpasterska droga zawsze skuteczna, ponieważ wpisana w wiecznotrwałe doświadczenie chrześcijańskie! Życzę, aby ponowne rozważanie źródeł duchowości i dzieła św. Filipa, dokonywane przez wasz Kongres, wzbudziło w każdej Kongregacji odnowioną świadomość ważności i aktualności „misyjnej metody” waszego Założyciela i przyniosło znaczący wkład w zadanie „nowej ewangelizacji”.
Oratorium zrodziło się z wiary i z geniuszu św. Filipa Neri, który potrafił połączyć w harmonijnej syntezie wymiar charyzmatyczny i pełną komunię z Pasterzami Kościoła oraz, w Rzymie jego czasów, z wielką mądrością wyszedł naprzeciw duchowym i materialnym potrzebom młodzieży, do tego stopnia świadcząc o radosnym charakterze wiary, że był uznawany za „proroka chrześcijańskiej radości”. Oratorium od początku stanowi charakterystyczną cechę waszej Kongregacji, od niego też bierze ona swoją nazwę, jak wspomina o tym Bulla „Copiosus in misericordia”, przez którą papież Grzegorz XIII zatwierdził ją w Roku Świętym 1575. Wasza Kongregacja, która powstała z uczestnictwa kapłanów świeckich, wywodzących się z pierwszego doświadczenia Oratorium i była przeznaczona do służenia mu, powinna w dalszym ciągu utrzymywać w centrum swoich zainteresowań tę zasłużoną instytucję, z jej oryginalnymi celami, z jej metodą i jej stylem, zawsze przystosowującymi się do potrzeb czasów.
Jak przypomina „Droga Duchowa”, zatwierdzona przez Kongres Generalny w 1994 r.: „Właściwym celem i posłannictwem Kongregacji Oratorium jest powstawanie i wzrastanie autentycznych chrześcijańskich wspólnot, światłości i soli ziemi. W waszych Konstytucjach są one przedstawiane, od pierwszych artykułów, jako braterski związek wiernych, którzy podążając śladami św. Filipa Neri, starają się czynić to, czego on nauczał i co czynił, stając się w ten sposób Jednym sercem i jedną duszą” (Dz 4,3). Przykładem, z którego czerpią natchnienie, są proste familiarne spotkania modlitewne oraz rozmowy duchowego waszego Ojca Filipa z penitentami i przyjaciółmi. W takiej perspektywie Oratorium rozpoznaje swoją tożsamość w „wspólnym poufałym rozważaniu Słowa Bożego, a także we wspólnej modlitwie myślnej i ustnej, dzięki którym, jak gdyby w szkole, wspiera u wiernych ducha kontemplacyjnego i umiłowania spraw Bożych”.
Życzę, aby Oratorium, służąc ludziom z prostotą ducha i z radością, potrafiło ukazywać i rozpowszechniać tę duchową metodę w sposób coraz bardziej pociągający i skuteczny. W ten sposób będzie mogło przedstawiać spójne i wyraziste świadectwo, w pełni żyjąc żarliwością początków i przedstawiając dzisiejszym ludziom doświadczenie bratniego życia opartego głównie na przyjętej i przeżywanej rzeczywistości nadprzyrodzonej wspólnoty w Chrystusie.
„Kto chce czegoś innego niż Chrystusa, ten nie wie czego chce; kto szuka czegoś innego niż Chrystusa, ten nie wie czego szuka; kto nie pracuje dla Chrystusa, ten nie wie co robi”. Te słowa waszego świętego Założyciela wskazują na kryterium zawsze ważne dla wszelkiej odnowy wspólnoty chrześcijańskiej, która polega na powrocie do Jezusa Chrystusa: do jego słowa, do jego obecności, do zbawczego działania, które On realizuje w Sakramentach Kościoła. Takie zaangażowanie będzie skłaniało kapłanów do przygotowania uprzywilejowanego miejsca posłudze Spowiedzi oraz duchowemu towarzyszeniu wiernym, aby w pełni odpowiedzieć na wasz charyzmat i na oczekiwania Kościoła. W ten sposób będą oni pomagali ludziom świeckim, należącym do Oratorium świeckich, w rozumieniu istotnej wartości bycia „christifideles”, w świetle doświadczenia św. Filipa, który odnośnie laikatu, wyprzedził idee i metody, jakie okażą się płodne w życiu Kościoła.
Wasze Kongregacje, wierne autonomii, jakiej chciał św. Założyciel, żyją związane z rzeczywistością Kościołów partykularnych i sytuacji lokalnych. Ale nie należy zapominać o ważności, jakiej nabiera w życiu Wspólnot i ich członków bratnia więź z innymi Kongregacjami, które stanowią Konfederację. To właśnie dzięki takiej więzi charakterystyczna autonomia poszczególnych domów otwiera się na dar czynnej miłości oraz sprzymierzone wspólnoty znajdują skuteczną pomoc do wzrastania w wierności wobec oratoryjnego charyzmatu.
Każda Kongregacja niech poświęci szczególne staranie o formację początkową i stałą jednostek oraz wspólnot, dla przyswojenia ideału przekazanego przez św. Filipa i ponownie przedstawionego przez teksty konstytucyjne, uwzględniając wzrastającą duchową żywotność oraz skuteczną obecność apostolską.
W szczególności zachęcam was, abyście kierowali się tymi wartościami przede wszystkim, gdy zbliżacie się do świata młodzieżowego, który pełen jest nadziei, czując się, pomimo trudności, posłanymi szczególnie do tych, którzy „stoją z daleka”, ale są przecież tak bardzo bliscy Sercu Zbawiciela. W tym kontekście wielka dla was pomocą będzie tradycyjna wrażliwość oratorianów na sztukę i kulturę, środki szczególnie odpowiednie dla wiele znaczącej obecności ewangelizacyjnej.
Najświętsza Maryja Panna, „Matka i Założycielka Oratorium”, niech będzie dla każdego z was wzorem, z którego będziecie ustawicznie czerpać natchnienie w przyjmowaniu z pełną otwartością daru Ducha i w głoszeniu Chrystusowej radości braciom.
Razem z tymi życzeniami, polecając was niebiańskiemu wstawiennictwu św. Filipa Neri, udzielam każdemu z was i całej Konfederacji Oratorium specjalnego Apostolskiego Błogosławieństwa.
Jan Paweł II papież
Tłum. Ks. Mieczysław Stebart COr.
Za: L’Osservatore Romano (it), 6 października 2000, s.5.
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana
