Jan Paweł II
PRZESŁANIE SKIEROWANE DO KSIĘŻY REGULARNYCH ŚW. PAWŁA – BARNABITÓW Z OKAZJI KAPITUŁY GENERALNEJ
Rzym, 8 lipca 2000 r.
Drodzy Księża Regularni Św. Pawła!
1. Cieszę się, że mogę spotkać się z wami z okazji Kapituły Generalnej waszego Zakonu. Jest to wydarzenie łaski, które jest potężnym wezwaniem do odkrywania autentycznych korzeni waszego Zgromadzenia, do refleksji nad swoim specyficznym charyzmatem i do próby rozeznania najodpowiedniejszych sposobów życia nim w dzisiejszym kontekście społeczno-kulturowym.
Pozdrawiam Przełożonego Generalnego i jego Radę oraz delegatów zebranych na Kapitułę. Serdecznie pozdrawiam wszystkich barnabitów, którzy prowadzą wspaniały apostolat we Włoszech, Europie, Afryce, Ameryce i Azji. W tych dniach intensywnej pracy wspólnotowej zastanawiacie się nad inspirującym tematem „Patrząc w przyszłość”. Wierni swojemu charyzmatowi, zamierzacie podtrzymywać żywe i skutecznie nauczanie św. Pawła w trzecim tysiącleciu, w służbie Kościoła i ludzkości.
Zachęcam do odwagi w waszych zamierzeniach. Potwierdźcie z radością swoją wierność duchowemu dziedzictwu waszego Założyciela, św. Antoniego Marii Zaccarii, którego wspomnienie liturgiczne obchodziliśmy w ubiegłą środę. Kapłan zakorzeniony w Bogu, a jednocześnie entuzjastycznie nastawiony do człowieka, żył duchowością wymagającą, opartą na „głupstwie krzyża”. Apostoła Pawła przyjął za swojego nauczyciela, wzór życia i przewodnika w prowadzeniu apostolatu miłosierdzia na rzecz duchowieństwa i całego ludu chrześcijańskiego. W czasach powszechnego rozluźnienia, św. Antoni Maria Zaccaria, ożywił wiarę, pielęgnując intensywne życie wewnętrzne, skoncentrowane na Ukrzyżowanym i na nabożeństwie do Eucharystii, które jest sercem życia Kościoła. Niech jego przykład zachęci was do kontynuowania Jego misji, równie potrzebnej dzisiaj, jak wtedy, ponieważ jej celem jest głoszenie i dawanie świadectwa Chrystusowi, który umarł i zmartwychwstał dla naszego zbawienia.
2. Drodzy bracia, ukazując swoim duchowym synom ideał życia zakonnego i apostolskiego, św. Antoni Maria Zaccarii wskazał miłosierdzie jako jedyną rzeczywistość, która ma znaczenie (Kazanie IV), dodając, że aby osiągnąć tę cnotę teologalną, jest koniecznym postępować w doskonałości, według trzech podstawowych dróg duchowych (Konstytucje VI). Duchowość misyjna waszej rodziny zakonnej rozwinęła się na solidnym fundamencie tych konkretnych punktów odniesienia. „Odrośle i filary chrześcijańskiego zapału”(List VII), bracia, którzy utworzyli pierwszy wieczernik życia ascetycznego i apostolskiego inspirowanego przez ks. Antoniego Marię w kościele św. Barnaby w Mediolanie i starając się wcielać w życie jego doktrynę i przykład. Zaangażowali się także w reformę obyczajów, a szczególną troskę poświęcili edukacji młodzieży w szkołach i oratoriach.
Na tej samej wymagającej i ewangelicznie owocnej drodze Księża Regularni św. Pawła nadal czują, że są dziś wzywani do dawania świadectwa Ewangelii miłości swoim współczesnym. Miłość do Jezusa, „Ukrzyżowanego, który żyje” i pragnienie objęcia wszystkich bez różnicy w miłością, skłania ich do poszukiwania, z proroczą wolnością i mądrym rozeznaniem, nowych sposobów bycia żywą obecnością w Kościele, w komunii z Papieżem i we współpracy z biskupami.
3. Patrząc na rozległe horyzonty nowej ewangelizacji, widzimy coraz pilniejszą potrzebę głoszenia i dawania świadectwa ewangelicznego orędzia wszystkim, bez różnicy. W ten sposób pole waszego apostolatu jest tak rozległe jak świat i, jak nalegał wasz święty Założyciel, musi rozciągać się tam, gdzie Chrystus „ustawił granice” (List VI). Rzeczywiście, jak wiele osób wciąż czeka na poznanie Jezusa i Jego Ewangelii! Ileż sytuacji niesprawiedliwości, trudności moralnych i materialnych istnieje w tak wielu częściach świata! Ale aby wypełnić tę pilną misję, każdy z was, drodzy bracia, musi codziennie spotykać Chrystusa w nieustannej i żarliwej modlitwie. Tylko w ten sposób będziecie mogli wskazywać innym drogę, która do niego prowadzi.
Umocnieni tą wewnętrzną rozmową z Panem, będziecie mogli pracować z Nim w zbawieniu dusz i zaspokajać potrzeby ludzi w duchu apostoła Pawła, nie lękając się przeszkód i trudności.
4. W związku z tym dowiedziałem się, że wasze Zgromadzenie z głęboką troską zadaje sobie pytanie o inne wasze apostolstwo pierwotne, szkoły, które przeżywa poważny kryzys we Włoszech. W ostatnich latach musieliście niestety zamknąć prestiżowe instytuty edukacyjne, które ukształtowały sumienia wielu młodych ludzi, przekazując im wzniosłe ideały życia ludzkiego i chrześcijańskiego. Chciałbym was zachęcić, abyście nie tracili ducha, ale zachowali spokój nawet w tej bolesnej próbie, ufając w Bożą pomoc i wsparcie waszego Założyciela.
Należycie do Zakonu z wielką tradycją, który służył Kościołowi na różnych polach, często mierząc się z bardzo trudnymi sytuacjami. Wystarczy przypomnieć osoby takie jak św. Aleksander Sauli, spowiednik św. Karola Boromeusza i św. Franciszka Ksawerego Bianchi, uczeń św. Alfonsa Marii de Liguori. Patrząc na świadectwo tych waszych współbraci, którzy byli wiernymi uczniami Chrystusa i wspaniałomyślnymi głosicielami Ewangelii, idźcie z ufnością i pomnażajcie waszą gorliwość apostolską.
Niech Niepokalana Dziewica chroni i kieruje drogą waszej Rodziny Zakonnej i doprowadzając do wypełnienia wszystkich waszych dobrych intencji.
Z tymi życzeniami serdecznie was błogosławię, zapewniając o pamięci w modlitwie za każdego z was i za tych, których spotykacie w codziennej posłudze apostolskiej.✠
Źródło: Udienza di Giovanni Paolo II ai Partecipanti al Capitolo Generale dei Chierici Regolari di San Paolo (Barnabiti)
Tłumaczenie OO. Barnabici
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana