Jan Paweł II
LIST Z OKAZJI 75-LECIA ISTNIENIA ZGROMADZENIA SIÓSTR WSPÓLNEJ PRACY
OD NIEPOKALANEJ MARYI
Watykan, 11 października 1997 r.
Wielebna Matka Teresa Kaźmierska Przełożona Generalna Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi
Czcigodna Matko Generalna,
Jednoczę się w duchu z Siostrami Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi, dziękując Bogu za dar, jakim jest dla Kościoła 75 lat istnienia Zgromadzenia, które podejmuje ideały życia duchowego i służebnego, wskazane przez Sługę Bożego Biskupa Wojciecha Owczarka. Składam dziękczynienie Bożej Opatrzności za ten czas łaski. Prawdziwie bowiem «rady ewangeliczne dotyczące poświęconej Bogu czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, jako ugruntowane w słowach i przykładach Pana, a zalecane przez Apostołów, Ojców i Doktorów Kościoła oraz pasterzy, są darem Bożym, który Kościół otrzymał od swego Pana i z łaski Jego ustawicznie zachowuje» (KK, 43).
Duch dziękczynienia, który napełnia nas w uroczystych chwilach rocznic i równocześnie skierowuje naszą uwagę ku początkom, ku korzeniom, w szczególny sposób budzi w nas świadomość, że to co dane, jest nam równocześnie zadane. Ponieważ, jak naucza Sobór, «rady ewangeliczne przez miłość, do której prowadzą w szczególny sposób zespalają z Kościołem i jego tajemnicą tych, którzy za nimi idą, przeto życie ich duchowe winno być poświęcone także dobru całego Kościoła» (KK, 44). Pragnę zatem, przypomnieć słowa, które pozostawiłem Wam na Jasnej Górze w Orędziu do osób konsekrowanych: «Świadectwo waszego życia autentycznie i bez reszty oddanego Bogu i braciom jest niezbędne, aby uobecniać w świecie Chrystusa i docierać z Jego Ewangelią do ludzi naszych czasów, którzy chętniej słuchają świadków niż nauczycieli i są bardziej wrażliwi na żywe przykłady niż słowa. Osoby konsekrowane mają być w świecie solą, która nie traci smaku, światłem, które nie przestaje promieniować na otoczenie, miastem położonym na górze, które przyciąga wzrok z daleka (por. Mt 5, 13-16). Realizacja ideału świętości w życiu osobistym i wspólnotowym wymaga oczywiście wyrzeczeń, duchowych zmagań i pracy nad sobą. (…) Potrzebna jest zawsze czujność i rozeznanie duchowe, aby życie konsekrowane chronić przed zagrożeniami zewnętrznymi i wewnętrznymi, przed tym wszystkim, co mogłoby prowadzić do osłabienia pierwotnej gorliwości, do powierzchowności i przeciętności w służbie Bożej. ‘Nie bierzcie więc wzoru z tego świata — przypomina św. Paweł — lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe’ (Rz 12, 2)».
Proszę Boga, aby jubileuszowe obchody stały się dla Was okazją do radosnego odnowienia tej szczególnej więzi z Chrystusem i Kościołem, jaka realizuje się przez przyjęcie daru rad ewangelicznych — tego daru, który wymaga osobistego i wspólnotowego zaangażowania.
Zawierzam przyszłość Waszego Zgromadzenia Matyi, która najdoskonalej wypełnia wezwanie swego Syna: «pójdź za Mną! » «Niech Ona, Panna wierna, będzie Matką Waszej ewangelicznej drogi» (Redemptionis donum, 17).
Matce Generalnej i całej wspólnocie Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Matyi na następne lata poszukiwania dróg świętości i owocnego posługiwania Chrystusowi w Kościele z serca błogosławię: w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.
Watykan, 11 października 1997 r.
JAN PAWEŁ II, PAPIEŻ
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 1997, nr 12 (198) s. 49
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
