Jan Paweł II
ORĘDZIE NA XXXV ŚWIATOWY DZIEŃ MODLITW O POWOŁANIA
Castel Gandolfo, 24 września 1997 r.
Czcigodni Bracia w biskupstwie,
Drodzy Bracia i Siostry na całym świecie!
Na szlaku przygotowań do Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 będziemy przeżywać tegoroczny Światowy Dzień Modlitw o Powołania pod „świetlistym obłokiem” Ducha Świętego, który działa nieustannie w Kościele, wzbogacając go o posługi i charyzmaty, jakich potrzebuje, aby wypełnić swoją misję.
1. „Wtedy Duch wyprowadził Jezusa na pustynię, aby był kuszony przez diabła” (Mt 4,1).
Całe życie Jezusa przebiega pod działaniem Ducha Świętego; to On na początku okrywa swoim cieniem Maryję Pannę w niewysłowionej tajemnicy wcielenia; to On daje nad Jordanem świadectwo o umiłowanym Synu Ojca i to On wyprowadza Go na pustynię. W synagodze nazaretańskiej Jezus sam zaświadcza: „Duch Pański spoczywa na Mnie” (Łk 4,18). Tego samego Ducha obiecuje dać uczniom jako wieczystą rękojmię swojej obecności wśród nich. Na krzyżu oddaje Go Ojcu (por. J 19,30) i w ten sposób przypieczętowuje w poranek wielkanocny Nowe Przymierze. Na koniec, w dniu Pięćdziesiątnicy obdarza Nim pierwotną wspólnotę, aby umocnić ją w wierze i rozesłać na drogi całego świata.
Od tamtego czasu Kościół, Mistyczne Ciało Chrystusa, pielgrzymuje po ścieżkach czasu, przynaglany tchnieniem tego samego Ducha, rozjaśniając dzieje gorejącym ogniem słowa Bożego, oczyszczając serca i życie ludzi strumieniami wody żywej, które wypływają z Jego wnętrza (por. J 7,37-39).
Urzeczywistnia się w ten sposób powołanie Kościoła, które każe mu być „ludem zgromadzonym przez jedność Ojca, Syna i Ducha Świętego” (św. Cyprian, De Dominica oratione, 23: CCL III/A, 105), oraz przechowywać „tajemnicę Ducha Świętego, który konsekruje dla misji tych, których Ojciec powołał za pośrednictwem swego Syna, Jezusa Chrystusa” (Pastores dabo vobis, 35).
2. „Wy jesteście listem Chrystusowym, (…) napisanym (…) Duchem Boga żywego; nie na kamiennych tablicach, lecz na żywych tablicach serc” (por. 2 Kor 3,3).
W Kościele każdy chrześcijanin zaczyna w chwili chrztu żyć pod „prawem Ducha, który daje życie w Chrystusie Jezusie” (por. Rz 8,2), prowadzony przez Ducha nawiązuje dialog z Bogiem i z braćmi i poznaje niezwykłą wielkość swego powołania.
Obchody Światowego Dnia Modlitw o Powołania są sprzyjającą sposobnością, aby głosić, że Święty Duch Boży wpisuje w serce i w życie każdego ochrzczonego zamysł miłości i łaski — jedyny, który może nadać pełny sens istnieniu, otwierając drogę do wolności dzieci Bożych i uzdolniając człowieka do tego, by wniósł swój własny, osobisty i niezastąpiony wkład w postęp ludzkości na drodze sprawiedliwości i prawdy. Duch Święty nie tylko pomaga człowiekowi stanąć uczciwie wobec wielkich pytań, jakie stawia jego serce — skąd pochodzę, dokąd zmierzam, kim jestem, jaki jest cel życia, jak mam wykorzystać dany mi czas — ale otwiera też drogę do odważnych odpowiedzi. Odkrycie, że każdy człowiek ma swoje miejsce w Sercu Boga i w dziejach ludzkości, stanowi punkt wyjścia dla nowej kultury powołaniowej.
3. „A Duch i Oblubienica mówią: Przyjdź!” (Ap 22,17).
Te słowa Apokalipsy skłaniają nas do rozważenia owocnej relacji między Duchem Świętym a Kościołem, będącej źródłem różnych powołań, i budzą w nas wspomnienie owej „Pięćdziesiątnicy”, w której każda chrześcijańska wspólnota zostaje zrodzona w jedności, ukształtowana przez płomień Ducha w wielości darów i posłana, aby nieść Dobrą Nowinę każdemu sercu, które na nią czeka.
Jeśli to prawda bowiem, że powołanie ma zawsze źródło w Bogu, to prawdą jest też, że dialog powołaniowy toczy się w Kościele i za pośrednictwem Kościoła. Moc Ducha, który kazał Piotrowi udać się do domu setnika Korneliusza, aby zanieść tam zbawienie (Dz 10,19) i który powiedział: „Wyznaczcie mi już Barnabę i Szawła do dzieła, do którego ich powołałem” (Dz 13,2), nie wyczerpała się. Ewangelia nadal rozszerza się „nie (…) przez samo tylko słowo, lecz przez moc i przez Ducha Świętego” (1 Tes 1,5).
Duch Święty i Kościół, Jego Mistyczna Oblubienica, także dzisiaj powtarzają ludziom naszych czasów wezwanie: „Przyjdź!”.
Przyjdź, aby spotkać Wcielone Słowo, które chce dać ci udział we własnym życiu!
Przyjdź, aby przyjąć Boże powołanie, odrzucając wahania i niepewność! Przyjdź i odkryj historię miłości, którą Bóg związał się z ludzkością i którą pragnie ogarnąć także ciebie.
Przyjdź, aby zaznać radości przebaczenia przyjętego i udzielonego. Mur podziału, jaki istniał między Bogiem a człowiekiem i między samymi ludźmi, został zburzony. Winy zostały wybaczone, stół życia jest zastawiony dla wszystkich.
Błogosławieni, którzy przyciągnięci mocą Słowa i ukształtowani przez sakramenty wypowiadają swoje „Oto jestem!”. Wchodzą na drogę całkowitej i radykalnej przynależności do Boga, mocni nadzieją, która nie może zawieść, „ponieważ miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany” (Rz 5,5).
4. „Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch” (1 Kor 12,4).
Nowe życie, które wypływa z chrztu i rozwija się dzięki Słowu i sakramentom, jest źródłem mocy dla charyzmatów, posług i różnych form życia konsekrowanego. Chrześcijańska wspólnota może rodzić w Duchu nowe powołania, jeśli żyje w postawie całkowitej wierności swojemu Panu. Wymaga to głębokiego klimatu wiary i modlitwy, wielkodusznego świadectwa komunii i szacunku dla różnorakich darów Ducha, wreszcie misyjnego entuzjazmu, który pozwala przezwyciężyć złudne pokusy egoizmu i przynagla do złożenia całkowitego daru z siebie dla Królestwa Bożego.
Każdy Kościół partykularny winien wspomagać rozwój darów i charyzmatów, które Bóg wzbudza w sercach wiernych. Z okazji Światowego Dnia Modlitw o Powołania zwracamy jednak szczególną uwagę na powołania do kapłaństwa i do życia konsekrowanego, ze względu na fundamentalną rolę, jaką odgrywają one w życiu Kościoła i w realizacji jego misji.
Jezus, składając samego siebie Ojcu w ofierze na krzyżu, uczynił ze wszystkich swoich uczniów „królestwo kapłanów i lud święty” (por. Wj 19,6), ustanowił ich „jako duchową świątynię” i „święte kapłaństwo dla składania duchowych ofiar, przyjemnych Bogu” (por. 1 P 2,5). Do posługi tego powszechnego kapłaństwa Nowego Przymierza wezwał Dwunastu, aby „Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki, i by mieli władzę wypędzać złe duchy” (Mk 3,14-15). Dzisiaj Chrystus nadal prowadzi swoje dzieło zbawienia za pośrednictwem biskupów i kapłanów, którzy „są w Kościele i dla Kościoła sakramentalnym uobecnieniem Jezusa Chrystusa Głowy i Pasterza, głoszą autorytatywnie Jego słowo, powtarzają Jego znaki przebaczenia i daru zbawienia” (Pastores dabo vobis, 15).
Nie sposób też „nie wspomnieć z wdzięcznością wobec Ducha Świętego o wielości historycznych form życia konsekrowanego przez Niego wzbudzonych i nadal obecnych w tkance Kościoła. Można je porównać do drzewa o wielu gałęziach, które tkwi korzeniami w Ewangelii i przynosi obfite owoce w każdej epoce życia Kościoła” (Vita consecrata, 5). Życie konsekrowane trwa w samym sercu Kościoła jako element o decydującym znaczeniu dla jego misji, wyraża bowiem najgłębszą naturę chrześcijańskiego powołania oraz tęsknotę całego Kościoła-Oblubienicy za zjednoczeniem z jedynym Oblubieńcem.
Powołania te są potrzebne w każdej epoce, ale w szczególny sposób dzisiaj, w świecie pełnym wielkich sprzeczności i doznającym pokusy podejmowania najważniejszych życiowych wyborów bez Boga. Przychodzą na myśl słowa Ewangelii: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo (Mt 9,37-38; por. Łk 10,2). Kościół codziennie przyjmuje ten nakaz Pana i z ufną nadzieją zanosi prośby do „Pana żniwa”, uznając, że tylko On może powołać i posłać swoich robotników.
Pragnąłbym, aby doroczne obchody Światowego Dnia Modlitw o Powołania skłoniły serca wiernych do jeszcze usilniejszej modlitwy o nowe powołania do kapłaństwa i życia konsekrowanego i aby wzbudziły we wszystkich poczucie odpowiedzialności, zwłaszcza w rodzicach i wychowawcach wiary, za służbę powołaniom.
5. „Bądźcie gotowi zdać sprawę z nadziei, która w was jest” (por. 1 P 3,15).
Wzywam przede wszystkim was, drodzy biskupi, a wraz z wami także kapłanów, diakonów i członków instytutów życia konsekrowanego, abyście dawali niestrudzone świadectwo tej pełni ducha i człowieczeństwa, która każdemu z was kazała stać się „wszystkim dla wszystkich”, aby miłość Chrystusa mogła dotrzeć do jak największej rzeszy ludzi.
Nawiązujcie właściwe relacje z wszystkimi środowiskami społecznymi; otaczajcie opieką powołania służebne i charyzmatyczne, które Duch Święty wzbudza w waszych wspólnotach, popierając ich wzajemną komplementarność i współdziałanie; starajcie się, aby każdy wzrastał ku pełnej chrześcijańskiej dojrzałości. Oby młodzi chłopcy i dziewczęta mogli dostrzec dzięki wam, radosnym sługom Ewangelii, piękno życia poświęconego całkowicie Chrystusowi w posłudze kapłańskiej lub przez radykalny wybór życia konsekrowanego.
Wy, chrześcijańscy małżonkowie, bądźcie gotowi dać świadectwo głębokiej rzeczywistości waszego powołania małżeńskiego: zgoda panująca w domu, duch wiary i modlitwy, praktyka chrześcijańskich cnót, otwartość na potrzeby innych, zwłaszcza ubogich, udział w życiu Kościoła, mężne i spokojne znoszenie codziennych trudności — wszystko to stanowi żyzną glebę, na której mogą dojrzewać powołania dzieci. Rodzina, pojmowana jako „kościół domowy” i wspomagana sakramentalną łaską małżeństwa, jest nieustanną szkołą cywilizacji miłości, w której można się nauczyć, że tylko dobrowolny i szczery dar z siebie jest źródłem pełni życia.
Wy, nauczyciele, katecheci, animatorzy duszpasterstwa i wszyscy inni, którzy spełniacie zadania wychowawcze, wiedzcie, że przez swoją doniosłą i trudną posługę stajecie się współpracownikami Ducha Świętego. Pomagajcie młodym uwalniać serca i umysły od wszystkiego, co jest przeszkodą na ich drodze, przynaglajcie ich, aby dawali z siebie wszystko co najlepsze w nieustannym dążeniu do ludzkiego i chrześcijańskiego rozwoju; światłem i mocą ewangelicznego słowa kształtujcie ich najgłębsze postawy, tak aby — jeśli zostaną powołani — potrafili wypełnić swoje powołanie dla dobra Kościoła i świata.
W tym roku program przygotowania do Jubileuszu Roku 2000 skupiony jest wokół działania Ducha Świętego i tym samym wzywa nas do poświęcenia szczególnej uwagi sakramentowi bierzmowania. Dlatego pragnę teraz skierować specjalne słowa do tych, którzy mają przyjąć w najbliższym okresie ten sakrament. Moi drodzy, w czasie obrzędu bierzmowania biskup zwraca się do was ze słowami: „Najmilsi, prośmy Boga Ojca wszechmogącego, aby łaskawie zesłał Ducha Świętego na te przybrane dzieci swoje, odrodzone już na chrzcie do życia wiecznego. Niech Duch Święty umocni je swoimi darami i przez swoje namaszczenie upodobni do Chrystusa, Syna Bożego”. W waszym życiu rozpoczyna się zatem czas szczególnie doniosły, kiedy to macie pytać samych siebie oraz chrześcijańską wspólnotę, której jesteście żywymi członkami, w jaki sposób możecie nadać pełny sens swojemu życiu. Jest to czas rozeznania i wyboru powołania. Posłuchajcie wezwania Chrystusa: „Chodźcie, a zobaczycie”. Dawajcie swoje świadectwo o Chrystusie we wspólnocie Kościoła, zgodnie z osobistym i niepowtarzalnym planem, jaki Bóg powziął wobec was. Pozwólcie, aby Duch Święty, rozlany w waszych sercach, prowadził was ku prawdzie i uczynił was świadkami prawdziwej wolności i miłości. Nie pozwólcie się zniewolić łatwą i złudną wizją doczesnego sukcesu i bogactwa. Przeciwnie, odważnie podążajcie trudnymi drogami miłości i wielkodusznego poświęcenia. Uczcie się „zdawać wobec wszystkich sprawę z nadziei, która w was jest” (por. 1 P 3,15)!
6. „Duch przychodzi z pomocą naszej słabości” (Rz 8,26).
Najważniejszą treścią Światowego Dnia Modlitw o Powołania jest modlitwa o powołania do kapłaństwa i do życia konsekrowanego — szczytowy wyraz klimatu modlitewnego, zawsze panującego w Kościele, którego chrześcijańska wspólnota nie może utracić. Także w tym roku pragniemy zwrócić się z ufnością do Ducha Świętego, aby wyjednał Kościołowi na dziś i na jutro dar licznych i świętych powołań:
Duchu wiecznej Miłości,
który od Ojca i Syna pochodzisz,
dziękujemy Ci za wszystkie powołania
apostołów i świętych, które użyźniły Kościół.
Prosimy Cię, prowadź dalej to swoje dzieło.
Pamiętaj, jak w dniu Pięćdziesiątnicy
zstąpiłeś na apostołów
zgromadzonych na modlitwie
wraz z Maryją, Matką Jezusa,
i wejrzyj na swój Kościół,
który szczególnie potrzebuje dziś
świętych kapłanów,
wiernych i wiarygodnych świadków Twojej łaski;
Kościół potrzebuje osób konsekrowanych,
aby ukazywali innym radość tych,
którzy żyją wyłącznie dla Ojca,
którzy sami przejmują misję i ofiarę Chrystusa,
którzy miłością budują nowy świat.
Duchu Święty,
odwieczne źródło radości i pokoju,
to Ty otwierasz serca i umysły
na Boże powołanie;
to Ty sprawiasz,
że może się spełniać każde pragnienie
dobra, prawdy i miłości.
Niech Twoje „błagania, których nie można
wyrazić słowami”,
wznoszą się ku Ojcu z serca Kościoła,
który cierpi i walczy dla Ewangelii.
Otwórz serca i umysły
młodych chłopców i dziewcząt,
aby nowy rozkwit świętych powołań
ukazał światu wierność Twojej miłości
oraz by wszyscy mogli poznać Chrystusa
prawdziwe światło, które przyszło na świat,
aby przynieść każdemu człowiekowi
niezawodną nadzieję życia wiecznego. Amen.
Wszystkim przesyłam specjalne Błogosławieństwo Apostolskie.
Castel Gandolfo, 24 września 1997 r.
Jan Paweł II, papież
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski